Ιωακείμ Γ΄ και Άγιον Όρος

Ο πρόμαχος της Ορθοδοξίας Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄ ανήλθεν από Θεσσαλονίκης εις τον Οικουμενικόν θρόνον τον Οκτώβριον του 1878. Η αντίθεσίς του όμως εις τον περιορισμόν των προνομίων της Εκκλησίας, τον οποίον προώθει η Οθωμανική Κυβέρνησις, καθώς και άλλαι εσωτερικαί αντιδράσεις, τας οποίας συνήντησε κατά την επιτέλεσιν του έργου του, τον ωδήγησαν εις παραίτησιν τον Μάρτιον του 1884.

Το 1887 ο Ιωακείμ απεσύρθη επί τρίμηνον περίπου εις την Ι. Μονήν Ιβήρων (από 26 Μαΐου μέχρι 16 Σεπτεμβρίου), προσπαθών να καθορίση εξ ιδίας μελέτης το ζήτημα της κατά το δυνατόν προσφορωτέρας εγκαταστάσεώς του. Συμφώνως με την παράδοσιν των Ιβηριτών πατέρων, ο διάσημος ούτος Πατριάρχης διεκρίνετο δια την απλότητα, την ταπείνωσιν και το φιλακόλουθον του χαρακτήρος του.

Λέγεται δε, ότι κατά την εις την Μονήν εγκαταβίωσίν του, εζήτησεν ως διακόνημα (υπηρεσίαν) την καθαριότητα της Μονής, πράγμα το οποίον δεν απεδέχθησαν οι Ιβηρίται.

Κατά την 12ετή πάλιν εγκαταβίωσίν του εις το εγγύς της Ι. Μονής Ιβήρων Λαυριωτικόν Κελλίον – Κάθισμα του Μυλοποτάμου, προσήρχετο πολλάκις δι’ εκκλησιασμόν εις την Μονήν, κυρίως κατά τας μεγάλας εορτάς ή ενίοτε και Κυριακάς. Συνήθως…

τον εύρισκεν ο πορτάρης αναμένοντα έξωθεν της κεντρικής πύλης της Μονής, προτού ανοίξη αύτη δια τους εκτός Μάνδρας διαμένοντας.

Ο Ιωακείμ εγκατέλειψε το Άγιον Όρος τον Ιούνιον του 1901 μετά την επανεκλογήν του εις τον Πατριαρχικόν θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως, τον οποίον και εποίμανεν ακολούθως μέχρι της 13 Νοεμβρίου 1912, ότε και ανεπαύθη εν Κυρίω. Η εν Αγίω Όρει πολυετής παραμονή του υπήρξεν ασφαλώς καθοριστική και δια την από κοινού αντιμετώπισιν του εθνικού ζητήματος της Μακεδονίας. Συνειργάζετο προς τούτο μυστικώς με Αγιορείτας Μακεδονομάχους Μοναχούς (Ιωακείμ Ιβηρίτην, Χρυσόστομον Λαυριώτην κ.ά.), καθώς και με οπλαρχηγούς του Μακεδονικού Αγώνος, ιδία τον καπετάν Γεώργιον Γιαγλήν. Ο κλεινός ούτος Πατριάρχης αφήκε δια πολλών λόγων τε και έργων ανεξίτηλον την σφραγίδα του εις την Αγιώνυμον Μοναχικήν Πολιτείαν του Άθωνος. Τεκμήριον τούτου αποτελεί και η πλουσία ανέκδοτος αλληλογραφία του μετά της συγγενούς Ιεράς Μονής Ιβήρων.