Η Ομιλία του Πατριάρχου στον Μητροπολιτικό Ναό Ρεθύμνου
7 Σεπτεμβρίου 2012
φωτογραφίες: Νικόλαος Μαγγίνας
Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος
κατὰ τὴν Δοξολογίαν
εἰς τὸν Ἱερὸν Μητροπολιτικὸν Ναὸν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Ρεθύμνου
(2 Σεπτεμβρίου 2012)
Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κύριε Εἰρηναῖε,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ρεθύμνης καὶ Αὐλοποτάμου, Ποιμενάρχα τῆς θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας, κύριε Εὐγένιε καὶ λοιποὶ ἅγιοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες τοῦ τόπου,
Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ὀλίγαι μόλις ὧραι παρῆλθον ἀπὸ τῆς πανηγυρικῆς τελέσεως τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Χρυσοπηγῆς, τὸ ὁποῖον ἀφιερώσαμεν εἰς τὸν Μεταμορφωθέντα Κύριον, καὶ εἰσέτι τὰ ὦτα ἡμῶν δονοῦνται ἐκ τῶν ἀναπεμφθέντων θεσπεσίων ὕμνων καὶ εὐχῶν ἐπὶ τῷ κορυφαίῳ τούτῳ, ὡς εἶναι πάντοτε ὁ ἐγκαινισμὸς ἑνὸς ναοῦ, γεγονότι. Καὶ νῦν ἀξιούμεθα νὰ παριστάμεθα εἰς τὸν ἐν Ρεθύμνῳ Ἱερὸν Οἶκον τῆς Θεομήτορος, τὸν ἀφιερωμένον εἰς τὴν ἐν τῷ Ναῷ Εἴσοδόν της Πανάγνου. Ἐξ ἀφορμῆς δὲ τούτου ἐσκέφθημεν ὅτι ἡ σημερινὴ ἡμέρα φέρει πρὸ ὀφθαλμῶν ἡμῶν τὰ δύο πρόσωπα τὰ ἀποτελοῦντα τὴν συγκεφαλαίωσιν, θὰ ἐλέγομεν, τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας: τὸν Μεταμορφωθέντα Κύριον, τὸν τέλειον Θεὸν καὶ τέλειον ἄνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τὴν εἰσαχθεῖσαν εἰς τὰ ἅγια τῶν ἁγίων Θεοτόκον, τὸ μεθόριον ἀκτίστου καὶ κτιστοῦ κόσμου, τὴν ὑπουργήσασαν τὸ μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴν Κυρίαν τῶν Ἀγγέλων, ἡ ὁποία κατέχει ὅλως ἰδιαιτέραν θέσιν εἰς τὰς καρδίας τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν.
Ἐν ἄλλοις λόγοις, τὰ ἐναλλασσόμενα λαμπρὰ γεγονότα τῆς σημερινῆς ἡμέρας ὑπομιμνήσκουν εἰς ἡμᾶς, τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἑνότητα τοῦ οὐρανίου κόσμου καὶ τῆς ἐπὶ γῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἡ ἐπίσκεψίς μας αὐτὴ εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τῶν Εἰσοδίων ἐνισχύει συγχρόνως τὴν ἀδυναμίαν μας, διὰ τῆς ὑπενθυμίσεως ὅτι συνεχὴς καὶ θερμὴ μεσίτρια ὑπὲρ ἡμῶν πρὸ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Κυρίου ἵσταται ἡ Παρθένος καὶ Δέσποινα Θεοτόκος. Ἡ ὑπόμνησις αὕτη ἔρχεται ὡς ἀναστηλωτικὴ τῶν ἐκ διαφόρων πειρασμῶν καὶ βιοτικῶν θλίψεων καὶ προβλημάτων ἐκλυομένων γονάτων τῶν ψυχῶν μας, ὥστε νὰ δυνηθῶμεν νὰ συνεχίσωμεν ἕκαστος τὴν πορείαν τῆς προσωπικῆς του ζωῆς.
Ἡ συγκινητικὴ ὑποδοχὴ τὴν ὁποίαν ἐζήσαμεν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, πρὸ ὀλίγου κατὰ τὴν ἄφιξίν μας εἰς τὴν πόλιν σας, ἦτο δι’ ἡμᾶς ἀφορμὴ νὰ ἀναλογισθῶμεν καὶ πάλιν τὴν σημασίαν τὴν ὁποίαν ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ τὸν ρόλον τὸν ὁποῖον ἠμπορεῖ νὰ διαδραματίσῃ εἰς τὴν ζωὴν τοῦ λαοῦ, εἰδικῶς μάλιστα κατὰ τὴν σημερινὴν δυσχερῆ συγκυρίαν. Δὲν θὰ ἧτο ὑπερβολὴ ἤ καυχησιολογία νὰ εἴπωμεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ μόνον ἀσφαλὲς καταφύγιόν μας. Ὄχι μόνον διότι συνδράμει εἰς τὰς πολλαπλᾶς, ὑλικὰς καὶ λοιπάς, ἀνάγκας τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ κυρίως διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη ἡ ὁποία δύναται νὰ βοηθήσῃ τὸν ἄνθρωπον νὰ εἶναι εὐτυχὴς καὶ ὅταν ἀκόμη ὑλικῶς δὲν εὐημερῇ, μανθάνουσα εἰς αὐτὸν νὰ ἔχῃ τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν του προσηλωμένα εἰς τὸν Χριστόν. Καὶ δὲν λέγομεν ταῦτα διὰ νὰ μειώσωμεν τὴν τεραστίαν κοινωνικὴν προσφορὰν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν ἐνεστῶσαν περίστασιν, οὔτε διὰ νὰ σμικρύνωμεν τὸ μέγεθος τῶν ἀναγκῶν καὶ τῶν προβλημάτων τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ διὰ νὰ ὑπενθυμίσωμεν ὅτι διὰ τὸν Χριστὸν οὐδὲν ἀδιέξοδον, οὐδεμία κρίσις, οὐδεμία δυστυχία ὑπάρχουν. Δύναται ἐντὸς ὀλίγων στιγμῶν νὰ μεταβάλῃ τὰ πάντα. Θὰ ἠδύνατο ἀμέσως νὰ μεταβάλῃ τὴν κρίσιν εἰς εὐημερίαν, τὴν στένωσιν εἰς ἄνεσιν. Ἐὰν ὅμως ὁ Κύριος ἐπιτρέπῃ τὴν δυστυχίαν, τὸν πόνον, τὰς θλίψεις, τὰς ἐλλείψεις, τὴν πενίαν, τὴν πεῖναν ἀκόμη, τοῦτο ἀσφαλῶς γίνεται διὰ νὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ ἐπιστρέψωμεν εἰς Αὐτόν, νὰ Τὸν ζητήσωμεν, νὰ Τὸν ποθήσωμεν, νὰ Τὸν ζήσωμεν, ἀφοῦ ἐλευθερωθῶμεν ἐξ ὅλων ἐκείνων τῶν ἐξωτερικῶν καὶ προσκαίρων καὶ φθαρτῶν, τὰ ὁποῖα ἄχρι τοῦδε ἐθεωρούσαμεν ὡς τὰ πολυτιμότερα εἰς τὴν ζωὴν μας. Καὶ τότε ὅλα θὰ ἀλλάξουν δι’ ἡμᾶς, ἔστω καὶ ἐὰν ἐξωτερικῶς μᾶς περιζωννύουν πανταχόθεν κίνδυνοι, στένωσις καὶ πειρασμοί.
Πολλοὶ ὁμιλοῦν σήμερον διὰ τὸν αὐξανόμενον ἀριθμὸν τῶν δυστυχῶν ἐκείνων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι, ἐνώπιον τῶν φαινομενικῶς ἀδιεξόδων – διότι διὰ τὸν Θεόν, ὡς εἴπομεν, δὲν ὑπάρχει ἄλυτον πρόβλημα-, θέτουν μόνοι των τέρμα εἰς τὴν ζωήν των, πίπτοντες εἰς τὴν χειροτέραν μορφὴν ἐγωϊσμοῦ, τὴν ἀπελπισίαν. Ἂς μὴ λησμονῶμεν, ὅμως, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, καὶ ὅτι τὰ πρωτεῖα εἰς τὰ τοιαῦτα θλιβερὰ περιστατικά –εἰς τὰς αὐτοκτονίας- ἔχουν αἱ χῶραι μὲ τὴν πλέον προηγμένην οἰκονομίαν καὶ τὴν μεγαλυτέραν εὐημερίαν, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ζοῦν ἀπολαμβάνοντες τὰς καλλιτέρας ἀνέσεις, τὰς μεγαλυτέρας ἡδονάς, τὰ περισσότερα προνόμια καὶ ἐλευθερίας. Ἡ διαπίστωσις αὕτη ἀσφαλῶς δεικνύει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἠμπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς τὸν Θεόν. Ἡ μόνη πραγματικὴ δυστυχία καὶ ἀποτυχία αὐτοῦ εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσίς του ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἡ ἐγωϊστικὴ στροφὴ εἰς τὸν ἑαυτόν του. Ἐὰν λοιπὸν αὐτὴ ἡ κρίσις μᾶς βοηθήσῃ νὰ πλησιάσωμεν τὸν Θεόν, νὰ πλησιάσωμεν τὸν συνάνθρωπόν μας, νὰ βοηθήσωμεν ὁ ἔχων τὸν μὴ ἔχοντα, θὰ εἶναι ἡ σωτηρία ὅλων μας.
Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τὸν προσφωνήσαντα τὴν ἡμετέραν Μετριότητα ποιμενάρχην τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως κύριον Εὐγένιον διὰ τοὺς λόγους ἀγάπης καὶ ἀφοσιώσεώς του πρὸς τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν, οἱ ὁποῖοι ἀσφαλῶς καὶ ἐκφράζουν τὴν ἀγάπην καὶ ἀφοσίωσιν καὶ πάντων ὑμῶν. Δηλοῦμεν τὴν ἔκδηλον χαράν μας διότι εὑρισκόμεθα εἰς τὴν ἕδραν του καὶ μάλιστα θὰ ἔχωμεν μετὰ ταῦτα τὴν τιμὴν νὰ τελέσωμεν τὰ ἐγκαίνια τοῦ Κέντρου Πολιτισμοῦ τῆς κατ’ αὐτὸν Ἱερᾶς Μητροπόλεως, τὸ ὁποῖον θὰ βοηθήσῃ σημαντικῶς εἰς τὸ πνευματικὸν ἔργον αὐτῆς, εἰς τὴν καλλιτέραν οἰκείωσιν τοῦ ποιμνίου της μὲ τὴν τοπικὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν, εἰς τὴν κατήχησιν τῶν προσερχομένων εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ διὰ τοῦ βαπτίσματος, καὶ εἰς τὴν πραγματοποίησιν καὶ ἄλλων ποικίλων ποιμαντικῶν δραστηριοτήτων.
Ὡσαύτως τὰ τελεσθησόμενα θυρανοίξια τοῦ Παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Τίτου καὶ πάντων τῶν Ρεθυμνίων ἁγίων εἰς τὸ Ἐπισκοπεῖον θὰ ἐπιστεγάσουν τὰς εὐλογίας τῆς ἡμέρας, δίδοντα εἰς ἡμᾶς τὴν χαρὰν τῆς κοινωνίας μετὰ τῶν ἁγίων, οἵτινες ἐσφράγισαν μὲ τὴν ζωήν των τὴν πορείαν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως διαχρονικῶς, καὶ εἰς τοὺς ὁποίους, κυρίως οἱ σημερινοὶ χριστιανοί, ὀφείλομεν τὴν διαφύλαξιν τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας. Εὐχόμεθα νὰ λάβωμεν πάντες ὀλίγην ἐκ τῆς εὐωδίας τῆς ἀναδυομένης ἐκ τῶν τιμίων τούτων ἀνθέων, τὰ ὁποῖα ἐξήνθησεν ἡ ἁγιοτόκος Νῆσος Κρήτη, τοὺς ἀληθεῖς τούτους μαργαρίτας τοῦ Χριστοῦ. Ὡς ταπεινοὶ διάκονοι τῆς μαρτυρικῆς Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, σᾶς διαβεβαιοῦμεν διὰ τὴν ἐν Χριστῷ καύχησίν μας, καθὼς βλέπομεν τὴν καθ᾿ ὅλα πρόοδον τῶν ἐν Ρεθύμνῳ κατὰ πνεῦμα τέκνων μας. Εὐχαριστοῦμεν πάντας διὰ τὴν συγκινητικὴν καὶ λίαν τιμητικὴν ὑποδοχήν σας, μὲ τὴν ὁποίαν ἀποδίδετε εἰς τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν τὰ τροφεῖα τιμῆς καὶ σεβασμοῦ.
Ἀσπαζόμεθα πατρικῶς καὶ εὐλογοῦμεν ἅπαντας τοὺς ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ Ναῷ τῆς Θεοτόκου εὑρισκομένους, ὡς καὶ τοὺς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ρεθυμνίους, εὐχόμενοι πλουσίαν τὴν χάριν τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ ἡμῶν.
Κατακλείοντες τὸν λόγον, στρεφόμεθα πρὸς τὴν ὑμετέραν ἀγάπην, Ἱερώτατε ἅγιε ἀδελφέ, Μητροπολῖτα Ρεθύμνης καὶ Αὐλοποτάμου κύριε Εὐγένιε, καὶ σᾶς ἀσπαζόμεθα ἐν φιλαδελφίᾳ καὶ ἀγάπῃ. Σᾶς συγχαίρομεν διὰ τὴν ἐκλογὴν καὶ κατάστασιν εἰς τὴν ἱστορικὴν ταύτην Ἐπαρχίαν τῆς Μεγαλονήσου Κρήτης, ἥτις ἐκοσμήθη διὰ σειρᾶς ὅλης διακεκριμένων Ἱεραρχῶν, καταστολισάντων τὸ νοητὸν στερέωμα αὐτῆς διὰ τῆς προσφορᾶς των. Ἡ δεδοκιμασμένη διακονία σας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ αἱ ἐμπειρίαι τὰς ὁποίας ἀπεκομίσατε ἐξ αὐτῆς παρέχουν τὰ ἐχέγγυα ὅτι θὰ ἀποτελέσητε ἕνα εἰσέτι χρυσοῦν κρίκον εἰς τὴν μακρὰν ἅλυσιν τῶν μορφῶν αἱ ὁποῖαι ἐκόσμησαν τὸν Ἐπισκοπικὸν κατάλογον αὐτῆς. Ἡμεῖς, ἀπὸ τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Κέντρου, μετ᾿ ἐνδιαφέροντος θὰ παρακολουθῶμεν τὰς ποιμαντικάς σας πρωτοβουλίας καὶ θὰ προσευχώμεθα ὑπὲρ εὐοδώσεως αὐτῶν καὶ θὰ καυχώμεθα δι᾿ αὐτάς ἐν Κυρίῳ.
Ὁ Κύριος, διὰ πρεσβειῶν τῶν ἐν τῇ Ἱερᾷ ταύτῃ Μητροπόλει ἁγιασάντων, νὰ σκέπῃ, νὰ προστατεύῃ καὶ νὰ εὐλογῇ τὴν ὑμετέραν φίλην Ἱερότητα καὶ τὸ προσφιλὲς ποίμνιον αὐτῆς.
