Ο «Παππούς» και τα μοναστήρια του…

Πάντοτε, όχι μόνο στις παλιές καλές εποχές, που οι άνθρωποι είχαν μια γνήσια και άδολη ευλάβεια, αλλά και τώρα ακόμη, που τα ήθη «ξέφτισαν» και απομακρυνθήκαμε από την πίστη, επιτρέπει ο καλός Θεός νά βρίσκονται αγνές ψυχές, ντόμπρες, ορθόδοξες και πατερικές, ασκητικές και φιλομόναχες, για νά στολίζουν τον άκοσμο κόσμο, νά διακονούν την ’Εκκλησία και νά περιβάλλουν με αγάπη και στοργή τους τόπους της αφιερώσεως και της προσευχής, τα μοναστήρια, και όσους ζούν μέσα σ’ αυτά.

Μια τέτοια ψυχή, απλή, αγαπητή, πατρική και προσιτή προς όλον τον κόσμο, ιδιαίτερα όμως προς τους μοναχούς και τις μοναχές – κυρίως προς αυτές – υπήρξε και ο μακαριστός π. Μαρίνος Γεωργακόπουλος, ο κατά σάρκα πατέρας του κατά πνεύμα Πατρός και ’Επισκόπου μας, δηλαδή… ο «Παππούς» μας!

῾Ο αγαθός λευΐτης διακόνησε την ’Εκκλησία με το γνήσια ορθόδοξο φιλομόναχο πνεύμα, που θεωρεί τον Μοναχισμό τέκνο και όχι προγονό της ’Εκκλησίας. Με αυτό το πνεύμα γαλούχησε την ενορία, σάν μια μικρογραφία ενός μοναστικού Κοινοβίου. Με αυτό το πνεύμα γαλούχησε και την οικογένειά του• και την κατέστησε φυτώριο ιερατικών και μοναχικών κλίσεων, που πρόσφερε στον Δεσπότη Χριστό εύχυμους καρπούς και δώρα πολύτιμα, την έγγαμη ιερωσύνη και τον άγαμο μοναχισμό, αρμονικά συνταιριασμένα σάν δίδυμα τέκνα της ίδιας μήτρας. ῾Ο ίδιος προσήγαγε τα παιδιά του, όπως η παλαιοδιαθηκική προφήτις ῎Αννα τον Σαμουήλ, στην αγκάλη του Χριστού, από τον ένα ή τον άλλο δρόμο• με την ίδια χαρά• με την ίδια συγκίνηση• με την ίδια στοργή• με το ίδιο δέος.

Με αυτή την στοργή πλησίασε και τα άλλα παιδιά, τα άζυγα, τα ρασοφορεμένα&κι άς μην ήτανε δικά του. Κι έγινε ο «Παππούς» στά μικρά και τα μεγάλα μοναστήρια, τα ανδρικά, αλλά κυρίως τα γυναικεία&μιά και ο Θεός δεν τού’ χε δώσει θυγατέρες. Στην Αίγινα, στή Δημητριάδα, γνωρίσαμε τον μακαριστό από κοντά και γίναμε μέλη της οικογένειάς του, γιατί και εκείνος έγινε μέλος της δικής μας οικογένειας.

Τα μοναστηράκια όλα τον βρήκαμε συμπαθή και στοργικό αρωγό στις ανάγκες μας. Στά υλικά, προνοητικό και στοργικό• σε οικονομική βοήθεια, είτε ο ίδιος κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του, είτε μέσω γνωστών που τους παρακινούσε σε συμπαράστασή μας• αλλά και σε είδη πρώτης ανάγκης, σκεύη, υφάσματα, υποδήματα&Στην πρώτη μεγαλοσχημία που τέλεσε ο Σεβασμιώτατος άμα τη αφίξει του, μπροστά ο π. Μαρίνος με ένα κομμάτι ύφασμα, δώρο για τα ρούχα της νέας μοναχής! Σωστός «Παππούς»! Λες κι ήταν μέσα στό μοναστήρι! Πού τα σκεπτόταν όλα!

Αλλά και στά πνευματικά τον ζήσαμε διακριτικό και συμβουλευτικό. Σεβάσμιο και ιεροπρεπή στις Θείες Λειτουργίες, γλυκύ και προσιτό στις εκτός του Ναού συντυχίες, νά εκθέτει με προθυμία την μακρά ιερατική και ποιμαντική του πείρα, όπου πίστευε πως θά υπάρξει ωφέλεια από τον λόγο του. ’Αθόρυβα μάς επισκεπτόταν, με απλότητα εμφανιζόταν, χωρίς επισημότητες και υποδοχές, αυτός που ήταν, όπως ήταν, και γέμιζε το μοναστήρι από την ιλαρή παρουσία του, την παρουσία του «Παππού»… ῾Η αίσθηση πως υπάρχει κάποιος που νοιάζεται για σένα, απλά, ευλαβικά, «εν Χριστώ», είναι ανώτερη και πολυτιμότερη κάθε πολύτιμης δωρεάς και χορηγίας…

’Ιδιαίτερα, τα μοναστηράκια της Αίγινας τον έζησαν ταπεινό συμπαραστάτη, προστάτη, εφημέριο νά διακονεί τις λατρευτικές τους ευκαιρίες, πιστά ιχνηλατώντας τον πρώτο εκείνο ταπεινό «εφημέριο» και προστάτη των μοναζουσών, ῞Αγιο Νεκτάριο. Κοντά τους έβρισκε κι εκείνος κατάπαυση από τις μέριμνες της ενορίας, μέσα στην αδολεσχία της προσευχής και της ιερής μοναξιάς, θάπτοντας θεληματικά τα διάσημά του ως «πατέρας του Δεσπότη» και εξασκώντας με επιμέλεια τα χρέη του «παππού» των μοναζουσών. ῎Ισως γι’ αυτό ο Θεός, με τις πρεσβείες του ῾Αγίου, τον αξίωσε στό ευλογημένο αυτό και αγιοφρούρητο νησί νά «σαββατίσει», περνώντας «εν μια ροπή» στην «ησυχία» του ουρανού, αφήνοντας πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό…

Σήμερα, λίγους μόνο μήνες από την αιφνίδια εκδημία του, ζούμε έντονη την παρουσία του αειμνήστου και πολυσεβάστου π. Μαρίνου στην καρδιά, στην προσευχή, στή Λειτουργία μας… Σε πόσα μοναστήρια κυλάει η ευχή υπέρ αναπαύσεως «τού δούλου του Θεού Μαρίνου ιερέως»… Είναι η σειρά μας νά «ξεπληρώσουμε το χρέος», και νά το ξεπληρώνουμε εσαεί, με τον τρόπο που ο Θεός μάς έδωσε, ανταποδίδοντας στην στοργή του «Παππού» την δική μας, ως πνευματικά έκγονα, προσευχή…

Αξιομακάριστε και πολυσέβαστε π. Μαρίνε, αείμνηστε «Παππού», αιωνία σου η μνήμη!

Πηγή: Ιερά Μονή Ταξιαρχών Πηλίου

Αναδημοσίευση από: συν-οδοιπορία