Ο Λειτουργός π. Ευέλθων

Επιστολή μοναχού Ιωσήφ Βατοπαιδινού

…Ο Πάτερ ορμούσε με θάρρος και γενναιότητα για την επιτέλεση αυτού του γιγάντιου πνευματικού έργου, αντλώντας δύναμιν και πίστην μέσα από την συχνή λειτουργική ζωή την οποία βίωνε καθημερινά. Μικρός διακονούσα στο ιερό ως παπαδάκι και ενθυμούμαι με πόσην συνοχήν καρδίας έστεκε ενώπιον της Αγίας Τραπέζης, χωρίς να ακουμπά, όρθριος ως λαμπάδα καιομένην, «υπέρ των ιδίων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων». Πάντοτε σύννους και νηπτικός μέσα στην Λατρεία βίωνε και μετέδιδε την παρουσία του Θεού.

Οι κινήσεις του μετρημένες, χωρίς επιδεικτικότητα, ευλαβικά, αρχοντικά…

Η πρώτη επίσκεψίς του στο Άγιον Όρος τον καθιστά ακόμη πιο προσεκτικό, του λύνει λειτουργικές απορίες, τον βοηθά να εντρυφήσει στην καρδιακή ευχή. Το κομποσχοίνι δεν έλειπε από το χέρι του την ώρα της Λατρείας. Ζούσε πνευματικές καταστάσεις, τις οποίες επιμελώς έκρυβε, όμως τον πρόδιδε χωρίς την θέλησή του η γλυκειά και φωτεινή έκφραση του προσώπου του.

Μέσα στο Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας μεταρσιωνόταν ως άλλος θεόπτης Μωυσής και η κάθε του κίνηση σου έδιδε την αισθηση προφητικού γεγονότος.

Οι ειρηνεύσεις του αρχοντικές, πατριαρχικές, σου μετέδιδε το αίσθημα ότι η του Θεού αγαπώσα καρδία του είναι έτοιμη να μερισθή για τον κάθε πιστό. Μετά από τόσα χρόνια χαραγμένα στην μνήμη μου, ο τρόπος που θυμιούσε, η επιτέλεση της προσκομιδής, η συστολή των Τιμίων Δώρων και η κοινωνία των πιστών. Εάν τον έβλεπες με πόση ευλάβεια φορούσε τα ιερά άμφια, καταλάβαινες ότι είχε αισθηση του μυστηρίου που επιτελούσε.

Ο Θεός δεν τον προίκισε με ιδιαίτερα φωνητικά προσόντα, όμως οι εκφωνήσεις του, η απαγγελία του Ευαγγελίου και των ευχών τον καθιστούσαν μοναδικό. Η παρουσία του στο Παραλίμνι έδωσε βάθος στη λειτουργική ζωή των κατοίκων. Τακτικοί οι Εσπερινοί, συχνές οι Θ. Λειτουργίες, πυκνά τα σαρανταλείτουργα, κατανυκτικά τα Απόδειπνα, οι Χαιρετισμοί, οι Προηγιασμένες και οι Παρακλητικοί Κανόνες. Το κήρυγμά του ζωντανό, μεστό νοημάτων, μελιστάλακτο και μεταδοτικό Θ. Χάριτος. Όταν κήρυττε κρεμμώσουν από τα χείλη του…

Ζωντανή γυροφέρνει στο μυαλό μου η χαρακτηριστική στάση και συμπεριφορά του στο σαράντισμα των παιδιών. Η στοργή με την οποία κρατούσε το βρέφος, ο τρόπος με τον οποίο εισήγαγε το νεογνόν εις τον «Οίκον Κυρίου», τον έκανε να φαντάζει ως άλλος πρεσβύτης Συμεών. Σου έδινε την αίσθηση, ότι εκείνη την ώρα η ψυχή του σκιρτούσε από χαρά και αγαλλίαση για την είσοδο στη ζωή της Εκκλησίας μιάς νέας ύπαρξης.

Ως πνευματικός, ως μαρτυρούν τα πνευματικά του τέκνα, ήτον άριστος ψυχαγωγός. Βιώνοντας ο ίδιος το Μυστήριο της Μετανοίας και μαθητεύοντας κοντά σε έμπειρους και διακριτικούς γέροντες, μεταδίδει «αύραν λεπτήν πνοής». Μεταδίδει την μετάνοιαν, την οποία βιώνει πρώτος αυτός. Παρηγορεί, στηρίζει θλιμμένες και αδύνατες ψυχές, με τρόπο διακριτικό, χωρίς να καταπιέζει και να συντρίβει την προσωπική ελευθερία του εξομολογουμένου.

Ο θάνατος του Χριστοφόρου, του αγαπητού και προσφιλούς πρωτοτόκου υιού, τον φέρνει πιο κοντά στο Γολγοθά, πιο κοντά στον πόνο των ανθρώπων. Η προσευχή του γίνεται πιο έμπονη και οσάκις ως άνθρωπος γονατίζει, αρπάζεται από τον Σταυρό του Κυρίου, συγκρίνει τον δικό του πόνο με τον δικό του Χριστού και της Παναγίας και ανακουφίζεται. Τώρα, γι’ αυτόν η Θεία Λειτουργία, όπως μου ομολογούσε με πολλή ταπείνωση, γίνεται τόπος δακρύων, τόπος κοινωνίας, καθαρμού, τόπος συντριβής της καρδίας, τόπος ανακούφισης.

Όταν ερχόταν στην Μονή μας, εντυπωσίαζε τους πατέρες η συστολή με την οποία εισερχόταν στο καθολικό και η προσοχή με την οποία παρακολουθούσε τις Ακολουθίες. Όταν λειτουργούσε, σε αιχμαλώτιζε η γλυκιά και ειρηνική έκφρασίς του, και όλοι οι πατέρες ομολογούσαν ότι κάτι τους μαγνήτιζε από την παράστασή του στο Ιερό Θυσιαστήριο…

Ως άνθρωπος των γραμμάτων, ετέρπετο η ψυχή του στην εντρύφηση των νοημάτων του ψαλτηρίου του Προφητάνακτος Δαυίδ και των ιερών ύμνων, που, όπως μας ομολογούσε, τον έκαναν να νιώθει κάθε φορά που ερχόταν σε επαφή μαζί τους ως υψιπετή αετό.

Συγχωρέστε με για την ποσότητα των γραφομένων μου, αλλά μέσα μου τρέχουν οι αναμνήσεις και τα αισθήματα ευγνωμοσύνης γι’ αυτό τον άνθρωπο, που στάθηκε ο πρώτος χειραγωγός και ποδηγέτης μου προς την κατά Θεόν ζωήν. Ξέρω, ότι αν ήτο κοντά μου, φυσικά με κανένα τρόπο δεν θα δεχόταν αυτά τα οποία γράφω. Όμως τώρα που δεν προσκρούω στην ταπείνωσή του τα γράφω, γιατί αισθάνομαι ότι εκφράζουν ένα μικρό μέρος της αλήθειας γύρω από την σεπτή μορφή και παρουσία του στο Παραλίμννι, αλλά και στην δική μου ζωή.

Μοναχός Ιωσήφ Βατοπαιδινός