Ένας χρόνος από την μακαρία κοίμηση του π. Ευέλθοντος Χαραλάμπους († 27 Ιουνίου 2011)

Έχει περάσει ένας χρόνος. Από την 27η Ιουνίου του περασμένου έτους, μέρα κοίμησης του π. Ευέλθοντος, οι μέρες, οι μήνες και οι ώρες δεν πέρασαν ως συνήθως. Για κάποιους τόσο γρήγορα, σαν αστραπή, σαν ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων, με σάστισμα του μυαλού για το ασύλληπτο του χρόνου. Για άλλους, ο χρόνος σαν να σταμάτησε σ’ εκείνο το πρωινό της Δευτέρας, με την κάθε μέρα να αναλύεται σε μνήμες ταυτισμένες με βιώματα και εμπειρίες με τον π. Ευέλθοντα. Άλλοι, αρνήθηκαν να αναλογιστούν το πως και το γιατί, αμυνόμενοι έτσι απέναντι στον πόνο της απουσίας. Για όλους, όμως, ήταν ενας χρόνος διαφορετικός, η αρχή μιας νέας πορείας και ζωής.

Η ενορία του Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου και το Ίδρυμα ΚΕ.Π.Α. βρέθηκαν απέναντι σε μια πρόκληση. Να ζήσουν τις άλλοτε χαριτωμένες και ευλογημένες από την παρουσία του π. Ευέλθοντος στιγμές, «ΔΗΜΗΤΡΙΑ», Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές, Φώτα, Σαρακοστές, Μεγάλες Εβδομάδες, Πεντηκοστάρια, Σαββατιάτικες Θείες Λειτουργίες στον Άγιο Νεκτάριο, γιορτές και εκδηλώσεις στο ΚΕ.Π.Α. και στη Στέγη Ηλικιωμένων, για πρώτη φορά χωρίς εκείνον. Αποδείκτηκε δύσκολο. Ωστόσο, επιβαλλόταν η επιμονή στη συνέχιση της πορείας, η επιταγή να μείνουν πιστοί και αντάξιοι της πνευματικής κληρονομιάς του πατέρα τους.

Προσευχηθήκαμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας. Στον Γεννηθέντα, Σταυρωθέντα και Αναστάντα Χριστό, στην Θεοτόκο του Δεκαπενταυγούστου, του Γενεσίου, των Εισοδίων, του Ευαγγελισμού, των Χαιρετισμών και των Παρακλήσεων, στο Μυροβλήτη Δημήτριο, στον Τροπαιοφόρο Γεώργιο. Παρηγορηθήκαμε από Πατέρες, Επισκόπους, Μοναχούς και λαϊκούς, που συνέρρεαν για να μνημονεύσουν, να απευθύνουν λόγο, να ακούσουν, να στηρίξουν. Αναθαρρέψαμε, παρατηρώντας τη μυστική παρουσία του πατρός Ευέλθοντος ανάμεσα σε πρόσωπα και γεγονότα. Νιώσαμε περήφανοι, από το αντίδωρο της αγάπης των Αφρικανών Ιεραποστόλων και πιστών. Βιώσαμε έντονα συναισθήματα, ανακατεμένα με ποικίλες πνευματικές καταστάσεις. Ζήσαμε και εμπεδώσαμε τη χαρμολύπη της Εκκλησίας και των Αγίων της.

Ο π. Ευέλθων τελείωσε το μακρύ και κοπιαστικό δρόμο της επιγείου ζωής του. Εισήλθε εις χώρα ζώντων. Μας άφησε πίσω πολλά για να κάνουμε, πολλά για να θυμόμαστε, πολλά για να τηρήσουμε. Δεν δικαιολογούμαστε να διστάζουμε και να μεμψιμοιρούμε. Η πορεία συνεχίζεται με πολλή προσευχή και εμπιστοσύνη στον κύριο και αφέντη της ζωής μας Χριστό. Οφείλουμε να μάθουμε να ζούμε χωρίς τον π. Ευέλθοντα. Οφείλουμε να αποδείξουμε πως είμαστε παιδιά του, οφείλουμε να αγαπήσουμε πάνω από όλους και από όλα τον Χριστό, Αυτόν που και ο π. Ευέλθων αγάπησε και πόθησε στη ζωή του…

Γ.Κ.