Με δάκρυα στα μάτια αποχαιρέτησαν τα Ιερά Λείψανα στο Λιοπέτρι της Κύπρου

Είπεν ο γέροντας σε μας
θαύματα πως θα γίνουν
τζι’ οι μέρες τούτες σίουρα
αξέχαστες θα μείνουν.

Ο Γέροντας απλοϊκός
με ούλους να μιλήσει
τζι’ αν άκουες για άρρωστον
εβούραν να ευλογήσει

Έναν σταυρόν εις το λαιμόν
ήσιεν τον κρεμασμένον
για να σταυρώνει τους πιστούς
Τζαι κάθε πονεμένον.

Ήρτασιν πλάσματα κουτσά
το Γέροντα να δούσιν
τζι’ αφότου τους εσταύρωσεν
μόνοι τους περπατούσιν.

(Στυλιανή Πρεσβυτέρα – Λιοπέτρι Κύπρου)

Είμαι η Γεωργία Βαρνάβα από Κύπρο και θα ήθελα και εγώ με την σειρά μου να ευχαριστήσω τους καλύτερους γιατρούς, που όταν έχεις πίστη και τους φωνάξεις είναι πάντα δίπλα μας. Τον Χριστό μας, την Παναγία και όλους τους αγίους μας που όταν έχεις πίστη σε βοηθούν όπως και στην δική μου περίπτωση. Εγώ έκανα μαστογραφία και έδειξε ότι έχω 2 όγκους (κακοήθης καρκίνος) με μικρές κίστες γύρω γύρω. Έκανα όλες τις απαιτούμενες εξετάσεις στο Αρεταίειο ογκολογικό της Κύπρου και αφού όλοι οι γιατροί συνεδρίασαν, αποφάσισαν ότι πρέπει να κάνω μαστεκτομή και στα δυο μου στήθη. Έμαθα τότε για τα Λείψανα των Αγίων Μόνικας, Αυγουστίνου και Σεραφείμ και τον σταυρό του Γέροντα και πήγα και προσκύνησα. Την πρώτη φορά ο πάτερ με τον Σταυρό έλειπε και έτσι πήγα και δεύτερη φορά. Όταν ο πάτερ τη δεύτερη φορά έβαλε τον Σταυρό στο μέτωπο και στο στήθος, τότε ο Σταυρός κόλλησε επάνω στο μέτωπό μου και μετά στο στήθος μου και άρχισε να βγάζει ζέστη. Την επομένη μέρα ακριβώς πήγα στο γιατρό για νέες εξετάσεις και ο γιατρός έβρισκε τις εξετάσεις διαφορετικές από τις πρώτες με λιγότερα ευρήματα καρκίνου. Τότε μου είπε ότι τα νέα σήμερα είναι πιο ενθαρρυντικά. Είμαστε πιο αισιόδοξοι. Μου είπε ο γιατρός ότι με τα σημερινά ευρήματα θα αποφύγουμε πλέον την μαστεκτομή…(Ο Γέροντας μου είπε να βάζω καθημερινά λάδι από την καντήλα των αγίων και σε 40 ημέρες οι όγκοι θα έχουν εξαφανιστεί τελείως).

Γεωργία Βαρνάβα
Ξυλοτύμπου Λάρνακα
Κύπρος

Είμαι η Γιαννούλα Σιαντάνη από το Λιοπέτρι της επαρχίας Αμμοχώστου της Κύπρου. Είχα κατά πλάκα σκλήρυνση. Τον τελευταίο καιρό δεν μπορούσα να περπατήσω καθόλου γι’ αυτό και μετακινιόμουνα με αναπηρικό καροτσάκι. Μπαινόβγαινα συνεχώς στο νοσοκομείο για θεραπεία, είχα γυναίκα στο σπίτι για να με βοηθάει στην προσωπική μου φροντίδα (ντύσιμο, μαγείρεμα, μπάνιο κτλ.). Όταν άκουσα ότι τα Λείψανα ήρθαν στην Εκκλησία της Παναγίας Ελεούσας στο χωριό, πήγα να προσκυνήσω. Στη συνέχεια με σταύρωσε ο Γέροντας Νεκτάριος με τον επιστήθιο σταυρό του, ο οποίος περιέχει κομμάτι από Τίμιο Ξύλο του Σταυρού του Χριστού μας. Την επόμενη μέρα ήρθα στην Εκκλησία με «Πι» αντί με το αναπηρικό καροτσάκι. Ο σταυρός του Γέροντα είχε κάνει το θαύμα του. Το ίδιο βράδυ, ο Γέροντας Νεκτάριος με ξανασταύρωσε. Την άλλη μέρα πήγα στο ναό υποβασταζόμενη από την αδερφή μου και κάνοντας μικρά μικρά βήματα χωρίς το βοηθητικό «Πι», το οποίο δεν μου ήταν πλέον απαραίτητο. Αφότου με σταύρωσε για τρίτη φορά ο Γέροντας και προσκύνησα τα Ιερά Λείψανα, άρχισα να κάνω λίγα βήματα μόνη μου χωρίς να με βοηθάει κάποιος. Καθώς με σταύρωνε ο Γέροντας Νεκτάριος με τον επιστήθιο σταυρό του, ένιωθα μια γλυκιά ζέστη και ανακούφιση να διέρχεται όλο μου το σώμα. Σήμερα περπατώ σιγά σιγά μόνη μου, ντύνομαι και εξυπηρετούμαι.

Γιαννούλα Σιαντάνη
Λιοπέτρι Κύπρος

Από τις 25 Μαΐου έμαθα ότι θα έφθαναν στην κοινότητά μας τα Ιερά Λείψανα των Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και της Αγίας Μόνικας της μητέρας του, καθώς και του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Ζήτησα και μου εδώθη από τον ιερέα ένα πόστερ με τις εικόνες των αγίων και τις έβαλα στο διαμέρισμά μου ως διακοσμητικό. Ως ο μεγαλύτερος θεομπαίχτης, πίστευα ότι για να είσαι χριστιανός πρέπει για διακοσμητικούς λόγους να έχεις εικόνες αγίων σπίτι σου και άμα σου τύχει κάτι το κακό να τους επικαλείσαι και να τους παρακαλάς. Είμαι 58 ετών και τα τελευταία 44 με 45 χρόνια δεν θυμάμαι να έχω πατήσει το πόδι μου σε εκκλησία, εκτός από τα βαφτίσια των παιδιών και τους γάμους των.
Η λέξη Θεία Κοινωνία και η λέξη εξομολόγηση, παντελώς άγνωστες στο δικό μου λεξιλόγιο. Μέσα μέσα πήγαινα σε κανένα εξωκκλήσι και ο ηλίθιος όταν προσκυνούσα νόμιζα ότι ήμουν ισάξιος των Αγίων. Τις Κυριακές όταν οι ιερείς ήταν στην εκκλησία εγώ χαρτόπαιζα στο καφενείο λέγοντας, αυτοί κάνουν την δουλειά τους στην εκκλησία και εμείς την δική μας στο καφενείο.
Στις 28 του Μαΐου τα Ιερά Λείψανα έφθασαν στην εκκλησία την ίδια ώρα που εγώ χαρτόπαιζα στο καφενείο. Στις 29 του μηνός το πρωί ξύπνησα από ήχο της καμπάνας και δυσανασχετούσα γιατί με ξύπνησαν από τα άγρια μεσάνυχτα και έτσι κύλισε η μέρα μου. Το απόγευμα γύρισα στο διαμέρισμά μου και ένιωσα ξαφνικά την επιθυμία να πάω να προσκυνήσω τα Λείψανα. Μέσα μου άρχισε ένας πόλεμος. Η συνηθισμένη μου σκέψη με απωθούσε από την εκκλησία και μια δεύτερη δύναμη με ωθούσε προς την εκκλησία. Τόσο μεγάλη ήταν η διαμάχη του μυαλού μου που το βράδυ σχεδόν δεν κοιμήθηκα. Το πρωί βρήκα την Σολομώντεια λύση. Θα έμπαινα από την κύρια είσοδο, θα προσκυνούσα τα Λείψανα και θα έφευγα από την πλαϊνή. Ντύθηκα και ξεκίνησα για τον Ναό. Φθάνοντας άκουσα την Λειτουργία. Τα πόδια μου λύγισαν, ένιωσα ταχυπαλμία και έφυγα σαν κυνηγημένος και επέστρεψα στο διαμέρισμά μου. Επιχείρησα το ίδιο άλλες 3 φορές, αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα. Γύρισα δειλός πίσω. Το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει, τα πόδια ήταν σαν να περπάτησα χιλιόμετρα και χιλιόμετρα. Τότε πήρα την απόφαση. Ή τώρα ή ποτέ είπα στον εαυτό μου.
Πήγα στο προαύλιο του Ναού και στην είσοδο είδα τις γυναίκες που αντί να παρακολουθούν την Θεία Λειτουργία μου έγνεφαν να πλησιάσω. Ένιωσα τα πόδια μου να ελευθερώνονται. Πήγα στην είσοδο και μπήκα στην εκκλησία. Ένιωθα σαν χαμένος, ένας άνθρωπος σε απόγνωση που δεν ξέρει τι να κάνει.
Τότε το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με το βλέμμα ενός ιερωμένου. Ενός ασπρομάλλη ιερωμένου. Το μόνο που μπόρεσα να ψιθυρίσω ήταν πάτερ για 45 χρόνια πρώτη μου φορά μπαίνω σε εκκλησία. Αυτός με πήρε από το χέρι και με οδήγησε να προσκυνήσω τα Ιερά Λείψανα και μετά με οδήγησε σε ένα δωμάτιο. Άκουσα από τα χείλη του ιερέα την ιστορία του Αγίου Αυγουστίνου και της μητέρας του. Ο τρόπος που μου μιλούσε, η αγάπη με την οποία με περιέβαλε έφεραν ένα ρίγος στο κορμί μου. Όταν με σταύρωσε με τον σταυρό του, τότε μόνο μπόρεσα να πω ότι: «Οι άγιοι ήρθαν στην κοινότητα για να σώσουν εμένα». Μετά έμαθα ότι ο ιερέας αυτός ήταν ο Γέροντας Νεκτάριος συνοδός των Ιερών Λειψάνων και Ηγούμενος της Μονής των Αγίων. Δυο μέρες μετά ζήτησα από τον Γέροντα να με εξομολογήσει. Όσα χρόνια είχα να μπω σε εκκλησία, άλλα τόσα είχα να κλάψω. Την ώρα της εξομολόγησης και της προσευχής, τα δάκρυά μου ήταν ασταμάτητα αλλά δεν ένιωθα ντροπή, ένιωθα να με πλημμυρίζει μια γαλήνη σε όλο μου το σώμα. Μετά από τρεις ημέρες δέχθηκα την Θεία Κοινωνία. Κοινώνησα από τα χέρια του Γέροντα.
Όμως και πάλι ο διάβολος δεν με άφηνε ήσυχο. Έβλεπα να γίνονται δίπλα μου διάφορα θαύματα, είδα την Γιάννα Σιαντάνη να περπατά, είδα τον κουτσό Γιάννο να φεύγει περπατώντας κανονικά από την εκκλησία και πάλι όμως είχα την αμφιβολία μέσα μου για όσα έβλεπα.
Ζήτησα από τον Γέροντα να με εξομολογήσει για δεύτερη φορά. Η κούρασή του ήταν τόση που με δυσκολία στεκόταν στα πόδια του. Είχε σταυρώσει με το σταυρό του πλήθος πιστών. Σταμάτησε το σταύρωμα και με οδήγησε στην αίθουσα εξομολογήσεων. Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι γνώριζε ακριβώς τι ήθελα να του πω και μετά μου είπε ότι: «ο σατανάς Γεώργιε σε είχε δικό του γι’ αυτό σε παιδεύει, δεν θέλει να σε χάσει».
Σήμερα που γράφω το σημείωμα είναι Δευτέρα προς Τρίτη 11/6/2012 και η ώρα είναι 2 περασμένα μεσάνυχτα, μόλις επέστρεψα από την Αγρυπνία. Από την μέρα που πήγα για πρώτη φορά στην εκκλησία μέχρι και σήμερα, μένω στην εκκλησία 12 με 14 ώρες καθημερινά κοντά στον Γέροντα και τα άγια Λείψανα.
Γνώρισα στην εκκλησία ένα κόσμο διαφορετικό από το δικό μου, με προβλήματα σαν τα δικά μου, που είναι και πάρα πολλά, αλλά μοιάζουν τώρα με παιδικό παιχνίδι. Είδα ο κόσμος να έχει προβλήματα υγείας, να έχει προβλήματα με άρρωστα παιδιά και εγγόνια, να έχει οικονομικά προβλήματα. Είναι όμως ένας κόσμος χαμογελαστός, πρόσχαρος, γεμάτος αγάπη. Προσφέρει κάτι που εγώ προηγουμένως δεν μπορούσα, την Συγχώρεση.
Προηγουμένως στο χωριό ήμουν ο δακτυλοδεικτούμενος της κοινότητας, ο χαρτοπαίχτης, ο άχρηστος, ο θεομπαίχτης. Με την ευλογία των Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος, Μόνικας και Σεραφείμ του Σάρωφ και την καθοδήγηση του Γέροντα, των δυο ιερέων της κοινότητάς μου και των τριών μοναχών, σήμερα περπατώ στο δρόμο δέκα μέρες μετά και ακούω τον κόσμο να με χαιρετά λέγοντάς μου: Καλημέρα Γεώργιε, γεια σου Γεώργιε, όπως χαρακτηριστικά με αποκαλεί ο Γέροντας.
Εύχομαι η Παναγία η Ελεούσα Λιοπετρίου και η Παναγία η Τρικορφιώτισσα να συνεχίσουν το έργο των τριών Αγίων και παρακαλάτε το Θεό να μην κατρακυλήσω στο βούρκο που βρισκόμουν πριν. Ζητώ τη συγχώρεση του Θεού και όλου του κόσμου.

Γεώργιος Γαριβαλδινός
Λιοπέτρι Κύπρος
12/6/2012

Ονομάζομαι Γιάννος Κερμανού και μένω στο Λιοπέτρι της Κύπρου. Τον τελευταίο καιρό ήμουν στο κρεβάτι διότι με είχε πιάσει για τα καλά ένας αφόρητος πόνος στη μέση και έτσι πήγα στον γιατρό να με δει. Ο γιατρός μου είπε ότι έχω πρόβλημα στην σπονδυλική μου στήλη και μου έδωσε ορισμένα φάρμακα να πάρω. Μετά από 3 μέρες δεν μπορούσα να ανεβώ τα εσωτερικά σκαλοπάτια του σπιτιού μου να πάω για ύπνο και έτσι έκανα πρόχειρο κρεβάτι στο σαλόνι του σπιτιού και έμεινα εκεί. Οι μέρες περνούσαν και ο πόνος ήταν αφόρητος. Πήγα ξανά στον γιατρό και τελικά μου έδωσε να πίνω κορτιζόνες και με έστειλε να κάνω αξονική τομογραφία γιατί μάλλον θα ήθελα επέμβαση.
Η αξονική έδειξε ότι μετακινήθηκαν 2 δίσκοι της σπονδυλικής μου στήλης και είχαν πατήσει κάποια νεύρα.
Τις μέρες αυτές ήρθε ο ηγούμενος Νεκτάριος με μοναχούς από την Ελλάδα και έφεραν στο ναό του χορίου μου άγια λείψανα του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ και του Αγίου Αυγουστίνου και της Αγίας Μόνικας, για να προσκυνήσει ο κόσμος. Την επόμενη μέρα ήρθε η μητέρα μου να πάμε στην εκκλησία να προσκυνήσουμε τα λείψανα των αγίων. Πήγα σιγά σιγά και σέρνοντας το ένα πόδι μου, διότι δεν περπατούσα να προσκυνήσω και εγώ.
Όταν προσκυνούσα τα λείψανα των αγίων, με ρώτησε ο γέροντας γιατί περπατώ σέρνοντας το πόδι μου και του είπα το πρόβλημά μου. Τότε ο γέροντας με τον σταυρό του με σταύρωσε στην μέση και μου λέει: «σήκω και περπάτησε, είσαι καλά». Και έτσι έγινε. Περπάτησα αμέσως. Ο ιερέας του χωριού πατήρ Ανδρέας που με έβλεπε τα έχασε όταν με είδε ξαφνικά να περπατώ.
Ευχαριστώ πολύ τον γέροντα Νεκτάριο και τα λείψανα των αγίων που με έκαναν τελείως καλά και περπατώ όπως και πρώτα.

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/06/blog-post_8035.html#ixzz1yBjFPm4V