Ακριβής Προσδιορισμός των Αγίων Πάντων

Το Κεντρικό και κυρίαρχο μήνυμα της Εορτής των Αγίων Πάντων δεν είναι οι καθ’ ευατού Αγιοι, γνωστοί η άγνωστοι, (αυτό είναι το δευτερεύον μήνυμα) αλλά το Ιδιο το Αγιο Πνεύμα σαν Ζωντανός Θεός απάντων των Αγίων, σαν Πηγή (αιτία) της πιστοποιημένης Αγιότητάς τους (αιτιατό).

Η Εορτή των Αγίων Πάντων συνδέεται άμεσα με την Εορτή της Πεντηκοστής, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο τοποθετήθηκε αμέσως στην πρώτη Κυριακή που ακολουθεί. Στην Εορτή της Πεντηκοστής εορτάζουμε την επιφοίτηση (δράση) του Αγίου Πνεύματος και στην Εορτή των Αγίων Πάντων την επενέργεια (επίδραση) του Αγίου Πνεύματος επάνω στα υπερπολυτελή δοχεία της χάριτος. Στην Εορτή της Πεντηκοστής εορτάζουμε το Ιδιο το Δένδρο της Ζωής του Αγίου Πνεύματος και στην Εορτή των Αγίων Πάντων εορτάζουμε τους ευλογημένους καρπούς Του και τα ευσκιόφυλλα, αλλοιωτικά χαρίσματα διαποτισμένα υπερπλουσίως.

Ο Πατέρας εκπορεύει το Πανσθενουργό Πνεύμα, και το αποδεικνεύει κατά την Πάνσοφη συνδημιουργία. Ο Πατέρας γεννά προαιωνίως τον Υιό και φανερώνει επισήμως αυτήν την αγαπητικότητα στην Βάπτιση. Ο Χριστός υπόσχεται την αποστολή του Αγίου Πνεύματος, και το αποδεικνεύει στην Πεντηκοστή. Το Πανάγιο Πνεύμα υπόσχεται αγιασμό ολοτελή, ανακαίνιση ολοκληρωτική, αναγέννηση παγγενή, και το αποδεικνέυει με τους Αγίους Πάντες ανά τους αιώνες.

Οι Αγιοι Πάντες αποδεικνύουν πως ο αγιασμός μας είναι εφικτός και το Ευαγγέλιο είναι όντως βιώσιμο. Ηταν κανονικοί άνθρωποι όπως εμείς, βγήκαν από μας, έζησαν και ζουν ανάμεσά μας. Ομως είχαν απλούστατα, κάτι το πολύ διαφορετικό, “αγάπησαν τον Χριστό περισσότερο” (Αγιος Γέρων Πορφύριος), πάνω από όλους και από όλα. Πάνω από την οικογένειά τους, την πατρίδα τους, την ζωή τους την ίδια. Αγάπησαν τον Θεό με όλη τους την ψυχή, την δύναμη, την διάνοια και την καρδιά τους. Για αυτό και εξυψώθηκαν σε μεγάλα ύψη αγιότητας. Γι’ αυτό και γεύτηκαν την ουράνια γλυκύτητα της αενάου παρουσίας Του.

Οι Αγιοι Πάντες διαδραματίζουν την καθαγιασμένη πορεία και επέκεινα επέκταση της ζωής του Χριστού στη ίδια τη ζωή τους. Αλλοι υφίστανται συκοφαντίες, απόρριψη, διωγμό, άδικο αφορισμό, ανασταυρωμό, φρικτά πάθη και θάνατο μαρτυρικό. Αλλοι ζουν ήσυχαστική οσιακή ζωή και άλλοι υπερδοξάζονται με Πατερική αίγλη, υπερφυσικές θαυματουργίες και υπεράφθονα χαρίσματα τα Παρακλήτου. Ολοι τους όμως επιτελούν περίτρανη ομολογία Πίστεως και παρατείνουν τον Χριστό στους αιώνες. Ολοι τους πραγμάτωσαν την κάθαρση και εκπλήρωσαν ευπρόσδεκτα την Θεϊκή Εντολή: “Αγιοι γίνεσθε, ότι Εγώ Αγιος Ειμί.” (Α Πετρ. 1,16)

Αναρίθμητοι επώνυμοι Αγιοι γέμισαν τα Αγιολόγια με Σελίδες Χρυσές και ιστορίες πανένδοξες, διότι ο Θεός αρέσκεται να δοξάζει αυτούς που τον δοξάζουν! Απροσδιόριστοι, τρισμύριοι ανώνυμοι Αγιοι δεν γράφτηκαν ποτέ σε Μηνολόγια και δεν έγιναν ποτέ γνωστοί, όμως όλοι τους, οι Αγιοι Πάντες, αγίασαν παντελώς, απαντώντας τα τρία αλάνθαστα και αδιαπραγμάτευτα κριτήρια:

α. Τον δικό τους προσωπικό αγώνα και καθαρότατο βίο (εννοείται μετά την Βάπτισή τους η την μετάνοιά τους)

β. Την αδιάφθορη, ανόθευτη Ορθόδοξη Πίστη

γ. και την επισφράγηση της προσωπικής τους “Πεντηκοστής” και καθόδου του Αγίου Πνεύματος

Η συνολική πανσοφία και παμψηφία των Αγίων Πατερών διασαφηνίζει και δογματίζει απερίφραστα πως χωρίς αυτά τα τρία, δεν υπάρχει αγιασμός. Ακόμη και η ίδια η Παναγία, διέθετε τα παραπάνω βασικότατα αυτά τρία. Κεντρικό εξαίσιο Πρόσωπο και πάνω από τους Αγίους Πάντες, Ανωτέρα Πάντων η πάντα νουν υπερέχουσα και των Αγγέλων Υπερτέρα, η Παναγία Θεοτόκος. Χωρίς την αγάπη της και την αδιάλειπτη πρεσβεία της, δεν υπάρχει επίσης αγιασμός, διότι και αυτή είναι αναπόσπαστο μέρος της Αγίας Ορθοδόξου Πίστεώς μας, που αποτελεί το δεύτερο από τα τρία παραπάνω κριτήρια.

Οσοι μιλούν για σημεία και τέρατα, αγάλματα, «στίγματα» και θαυματουργικά εικονίσματα εκτός Ορθόδοξίας, πλανώνται πλάνην οικτράν και πλανούν μαζί τους και τους ανύποπτους πιστούς. Αγιασμός μέσα στην αίρεση και στην πλάνη δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει. Το Αγιο Πνεύμα, σαν πηγή του αγιασμού δεν επιδέχεται οποιονδήποτε μολυσμό “σαρκός και πνεύματος (αιρέσεως)” (Β Κορ. 7, 1) Το Αγιο Πνεύμα δεν καταδέχεται να αναγνωρίζει παράνομες, παρανοϊκές, αντορθόδοξες “αγιοποιήσεις” οποιουδήποτε Πάπα και δεν επιτρέπει να βλασφημείται από κανέναν, γι’αυτό και προσδιόρισε και αυστηρώς καθόρισε την βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος να είναι για πάντα ασυγχώρετη στους αιώνες.

Οι Αγιοι Πάντες δεν έπαψαν να υπάρχουν και «θα υπάρχουν εις πείσμα των απίστων και των δαιμόνων». Αν και έχουν ήδη προ πολλού ξεπεράσει 77 φορές το 144,000, δεν συμπληρώθηκαν ακόμη οι θέσεις και ούτε υπάρχει περιορισμός η κάποιος απρόσμενος αποκλεισμός… Οι Αγιοι Πάντες είναι στην κυριολεξία, οι πραγματικοί πιστοί και φρόνιμοι δούλοι και δεν χρειάστηκε να ανήκουν σε Εβραιόσπορες Εταιρείες. Δεν παύουν να γεμίζουν ολοένα το ουράνιο στερέωμα με μερίπνοοα, παραδείσια άνθη.

Αγιοι θα υπάρχουν πάντοτε, μέχρι συντελείας του αιώνος, μέχρι Δευτέρας Παρουσίας. Εξ’ αιτίας της παρρησίας τους και της εκπληκτικής διαμεσολαβήσεώς τους, η Δευτέρα Παρουσία αναβάλεται. Χωρίς αυτούς, καταργείται. Αγιος έδειξε την Πρώτη Παρουσία, Αγιοι θα σταθούν οδοδείκτες της Δευτέρας. Για αυτό ακριβώς και τους νεωτέρους Αγίους, τους ονομάζουμε “Νέους, Νεοφανείς, Νεομάρτυρες” όχι με την έννοια του καινούργιος εν σχέση τους πρώτους Αγίους, αλλά με χρονική, εσχατολογική έννοια σαν προσδιορισμό, με ορόσημο πάντοτε την Δευτέρα Παρουσία, εφ’όσον έζησαν και αγίασαν ως πιό κοντινοί, πιο πρόσφατοι στην Δευτέρα Παρουσία.

Οι Αγιοι Πάντες αγιογραφούνται σε κυκλικό σχηματισμό, σύμβολο και αυτό του κυκλικού σχήματος του φωτοστεφάνου της δόξης, της Ιεράς Σφραγίδος της Αγιότητός τους, ως επίσημη αναγνώριση και πιστοποίηση (όχι “ανακήρυξη”, αυτός είναι Παπικός όρος) από την επίσημη Εκκλησία. Κέντρο του κύκλου πάντοτε, ο Χριστός. Δίπλα Του, η Υπεραγία Θεοτόκος και ο Ανώτερος όλων των Αγίων, ο «μεγιστάνας Αγιότητας» μετά την Παναγία, ο Τίμιος Πρόδρομος, Ιωάννης ο Βαπτιστής. Ο Θεάνθρωπος Ποιμενάρχης, Μεσίτης και Μεσίας, Θύτης και θύμα, κύκλω της Επισήμου Τραπέζης Αυτού, (Ψαλμ 128, 3) καθορά τους Αγίους Αυτού, θαυμάζει τα πάγκαλα και βραβευμένα Τέκνα Του, αλλά και γίνεται “θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίους Αυτού” (Ψαλμ. 67, 36). Μιας και μιλούμε για Τράπεζα, δεν νοείται καμία Αγία Τράπεζα και θεμέλια Ναού χωρίς την παρουσία των Αγίων Λειψάνων, τεμάχια επιλεκτικά, μερίδες μερικές, μέλη εκ μέρους, εκ των Αγίων Πάντων.

Δεν αρκεί όμως, μόνο, να τους θαυμάζουμε η να τους τιμούμε, αλλά και επιβάλλεται να τους μιμηθούμε. Διότι “τιμή Αγίου, μίμησις Αγίου” (Μέγας Βασίλειος). Οι ίδιοι οι Αγιοι, μας παροτρύνουν πάντοτε, σύμφωνα με το ίδιο παράγγελμα του Χριστού, να τους μιμηθούμε. Τα μεγαλύτερα αμαρτήματα μπορούν να μας αποκλείσουν από την ιερωσύνη, αλλά όχι από τον αγιωσύνη και από την σωτηρία. Οι ίδιοι οι Αγιοι, μας συμβουλεύουν επιτακτικώς: “Εάν δεν νομίζεις πως μπορείς να βγάλεις άγιο από τον γάμο σου, καλύτερα να μην παντρευτείς…” (Αγιος Ισουστίνος Πόποβιτς) Ακούγεται λιγάκι σκληρό, μα τόσο αληθινό και λογικό.

Το ίδιο ισχύει και για εμάς τους μοναχούς (αλλά και Ιερείς και Αρχιερείς) εάν δεν νομίζουμε πως θα μπορέσουμε να αγιάσουμε εμείς οι ίδιοι αλλά και να προσκομίσει αγίους η Μοναστική μας Κοινότητα (η Ενορία, η Μητρόπολη, η Αρχιεπισκοπή, γιατί όχι και τα πάνσεπτα Πατριαρχεία μας) τότε αλοίμονό μας, δεν θα δούμε πρόσωπο Θεού! Δεν το λέγω εγώ ο τιποτένιος, μα ο ίδιος ο Λόγος του Θεού, το στόμα του Χριστού μέσω του στόματος του Αποστόλου Παύλου:

«Διώκετε (να επιδιώκετε επιτακτικώς και ισοβίως)… τον αγιασμόν, ου χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον» (Εβρ.ιβ’ 14).

Μου το εύχομαι, σας το εύχομαι!

Ευλογείτε!

Μοναχός Νικόδημος