BRICS: Το αντίδοτο στον επεκτατισμό της Δύσης

Ντμίτρι Μπάμπιτς, πολιτικός αναλυτής στο ραδιοφωνικό σταθμό: «Η Φωνή της Ρωσίας»
Τα πέντε κράτη της αναδυόμενης αγοράς σπάνε την μονοπολική παγκόσμια τάξη.

όπως είναι η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία, η Κίνα και η Νότιος Αφρική να αποτελέσει παγκόσμιο παίκτη; Ένας οικονομολόγος θα απαντούσε κατηγορηματικά όχι, παρόλο  που οι BRICS  είναι κατά κάποιο τρόπο «δημιούργημα» του οικονομολόγου, αναλυτή της Γκόλντμαν Σακς, Τζιμ Ονίλ, ο οποίος τις αναγνώρισε ως τις  4 ταχύτερα  αναπτυσσόμενες οικονομικές δυνάμεις παγκοσμίως.  Μόλις πέρυσι, στην ένωση εντάχθηκε και η Νότιος Αφρική, της οποίας το αυξανόμενο οικονομικό βάρος της και ο κυρίαρχος ρόλος της στην αφρικανική ήπειρο είναι εμφανής. Άλλωστε,  η Αφρικανική Ήπειρος,  με την μεγαλύτερη ομάδα αναπτυσσόμενων εθνών, έχει αρχίσει να αποκτά  ιδιαίτερη σημασία παγκοσμίως.  Επομένως, δεν θα μπορούσε παρά να ενταχθεί στην κύρια ομάδα της BRIC.

Αρνητική πάντως απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θα έδινε και ένας μελετητής των πολιτισμών, υπογραμμίζοντας πως οι κινέζοι με τους Ινδούς δεν διατηρούν και τις καλύτερες σχέσεις  και πως η Ρωσία σνομπάρεται από τους δυτικούς γείτονές της ως μια, μη «πραγματική ευρωπαϊκή χώρα»…   και αντίστοιχος  οι εξ ανατολών γείτονές της  δεν την βλέπουν ως ασιατική χώρα. Όσο για την Βραζιλία και  τη Νότια Αφρική απέχουν τόσο  μακριά η μία από την άλλη, όσο και από τα παγκόσμια  περιφερειακά κέντρα της Ε.Ε και των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα το μοναδικό εμπόδιο για την τουριστική τους βιομηχανία θεωρείται η γεωγραφία.

Συχνές συναντήσεις, κοινές ανακοινώσεις

Οι ηγέτες των μελών της Brics,εμφανίζονται πολύ δραστήριοι σε πολλούς τομείς, ενώ έχουν κατορθώσει  να  συγκαλούν  ετήσιες συναντήσεις κορυφής. Σε επίπεδο υπουργών εξωτερικών και ανώτατων διπλωματών αυτών των κρατών, οι συναντήσεις είναι πιο πυκνές ενώ και τα συμπεράσματα τα οποία εκδίδονται είναι πάντοτε κοινά.  Το εντυπωσιακό είναι, πως αυτό συμβαίνει παρά την χλιαρή στάση της Κίνας  στο αίτημα της Ινδίας, να εξασφαλίσει  θέση μόνιμου μέλους στο  Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι ποια είναι άραγε η συγκολλητική πολιτική αυτών των τόσο διαφορετικών γιγάντων;

Η απάντηση είναι μία και απλή.  Η κοινή δυσφορία που υπάρχει απέναντι στην πολιτική των «παραδοσιακών» ηγετών του κόσμου. Δεν είναι άλλωστε τυχαία και η χρονική συγκυρία των δυο των δύο πρόσφατων Συνόδων Κορυφής. Η πρώτη πραγματοποιήθηκε στην Χαινάν της Κίνας κατά τη διάρκεια της κρίσης στη Λιβύη, και η δεύτερη στο Νέο Δελχί, η οποία μεταξύ άλλων ασχολήθηκε και με τις ταραχές στη Συρία.

Από την πρώτη κιόλας Σύνοδο Κορυφής στην Χαινάν,  οι BRICS έδειξαν ότι δεν  συμμερίζονταν τον ενθουσιασμό που επικρατούσε στη Δύση για την «Αραβική Άνοιξη»,  προβλέποντας περισσότερα προβλήματα για το μέλλον, παρά κέρδη. Την στιγμή που η Ουάσινγκτον, οι Βρυξέλλες και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες επιδοκίμαζαν την πτώση του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο και  ταυτόχρονα ενθάρρυναν τους αντάρτες της Λιβύης η  ανακοίνωση των BRICS επί του θέματος  ήταν μια ψυχρολουσία για εκείνους που πανηγύριζαν.

Ο ένας εκ των πέντε ηγετών των BRICS ο Νοτιοαφρικανός Ζάκομπ Ζούμα, επικεφαλής της  μεσολαβητικής προσπάθειας της  Αφρικανικής Ένωσης,  μεταξύ του Καντάφι και των αντιπάλων του, εξέφρασε την βαθιά του ανησυχία για τις εξελίξεις στη Βόρεια Αφρική. Σημειώνεται ότι αυτό έγινε την άνοιξη του 2011,  εν μέσω της γενικής ευφορίας για την «επερχόμενη δημοκρατία».

Αποδοκιμασία της Χίλαρι Κλίντον

Ταυτόχρονα, ο  συνεχιζόμενος πόλεμος των διαφόρων φυλών στη Λιβύη, προκαλούσε προβλήματα και στην Αίγυπτο, με αντιχριστιανικά προγκρόμ και εντάσεις μεταξύ μουσουλμάνων και στρατιωτικών.  Όλα αυτά τα γεγονότα δικαίωσαν τις ανησυχίες  που  είχαν εκφράσει τα μέλη των BRICS

Στην διάρκεια της πιο πρόσφατης συνόδου  στο Νέο Δελχί η Ρωσία και η Κίνα αποδοκίμασαν έντονα την αμερικανίδα υπουργό των Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον,  αποδίδοντάς της το ρόλο του ισχυρού αναχώματος στην προσπάθεια για την ειρήνευση και τη δημοκρατία στη Συρία.

Δυστυχώς πριν από αυτό, η ρωσική και κινεζική συγκατάθεση σε ένα θολά διατυπωμένο  ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, είχε οδηγήσει τελικά στην πλήρη ανάπτυξη της επέμβασης της Δύσης στη Λιβύη.  Μετά από αυτόμ η Μόσχα και το Πεκίνο είχαν κάθε λόγο να προτιμήσουν  να δυσαρεστήσουν την κ. Κλίντον από τον να δουν να επαναλαμβάνεται η ιστορία της Λιβύης. 

 Εν προκειμένω, οι επεμβάσεις της Δύσης,φέρνουν πιο κοντά αυτά τα εντελώς διαφορετικά έθνη, εδραιώνοντας  την  ένωση των BRICS, πιο πολύ και από τις  παλιές  αριστερές αυταπάτες που σε ένα βαθμό ήταν παρούσες σε όλες αυτές τις χώρες κατά το εικοστό αιώνα. Η Δύση δεν χάνει την ευκαιρία να χρησιμοποιεί  ακόμη  από καιρού εις καιρόν το κοινό τραγικό κομμουνιστικό  παρελθόν μας, προκειμένου να  μειώσει τον νομιμοποιημένο ρόλο της Ρωσίας και της Κίνας στη διεθνή σκηνή. Και το κάνει αυτό ωσάν τα εγκλήματα του Μάο και του Στάλιν να  έχουν καταστήσει  τις νεώτερες γενιές των Ρώσων και των Κινέζων κατώτερα, από τους Λιθουανούς, για παράδειγμα.

Στην πραγματικότητα αυτή η πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ ωθεί την Ρωσία και την Κίνα- δύο χώρες που τα συμφέροντά τους αντιτίθενται περισσότερο από αυτά της Ρωσίας και χωρών της Ε.Ε – να  προχωρούν μαζί σε θέματα όπως αυτό της  Συρίας ή της πρώην  Γιουγκοσλαβίας.

Δυστυχώς, όμως, η πολιτική των επεμβάσεων δεν περιορίζεται σε περιπτώσει όπως αυτές της Λιβύης ή της Συρίας.

Ο νομισματικός πόλεμος της Δύσης

Πρόσφατα η Πρόεδρος της Βραζιλίας Ντίλμα Ρούσεφ, εξέφρασε την αγωνία της για την νομισματική πολιτική της Ουάσιγκτον, αφού η υποτίμηση του δολαρίου περιορίζει στο έπακρον τις εξαγωγές της Βραζιλίας και των άλλων αναπτυσσόμενων χωρών προς τις ΗΠΑ.

Η απάντηση που πήρε κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στην Ουάσιγκτον ήταν ένα χλιαρό χτυπηματάκι στον ώμο.

Σε αυτό προσέθεσε και την άρνηση του Ομπάμα να μην προχωρήσει στην αναθεώρηση της πολιτικής του οικονομικού αποκλεισμού της Κούβας, γεγονός που  προκάλεσε την οργή όχι μόνο της Βραζιλίας αλλά και περίπου όλων των χωρών της Λατινικής Αμερικής κατά την διάρκεια της πρόσφατης συνόδου κορυφής της Αμερικής στην Καρθαγένη της Κολομβίας.

Η αρνητική αυτή εξέλιξη ανάγκασε  τον  πρόεδρος της Κολομβίας, να ταξιδέψει μέχρι την Αβάνα για να ζητήσει συγγνώμη από τον Ραούλ Κάστρο.

Σχετικά  τώρα με τον «νομισματικό πόλεμο». Ιδού οι αριθμοί. Εάν το βραζιλιάνικο ρεάλ αυξήθηκε κατά 2% έναντι του δολαρίου, το ρωσικό ρούβλι αυξήθηκε κατά 9,2%.

Ωστόσο, δεν υπάρχει  κανένας λόγος ανησυχίας  αφού δεν γίνονται ρωσικές εξαγωγές  προς τις ΗΠΑ.

Μήπως όμως αυτό σημαίνει ότι η Βραζιλία η Ρωσία η Ινδία και η Κίνα δεν επιθυμούν τη δημοκρατία στην Κούβα ή την Συρία; Φυσικά και επιθυμούμε τη δημοκρατία, δεν είμαστε λιγότερο ανθρωπιστές από ό,τι οι δυτικοί γείτονές μας. Αυτό που δεν επιθυμούμε είναι η «εξαγωγή» της δημοκρατίας δια των στρατιωτικών επεμβάσεων καθώς και την μισθοδοσία από την πλευρά των ΗΠΑ προς όσους Σύριους στρατιώτες λιποτακτήσουν . Αυτή μάλιστα η ιδέα συζητήθηκε στην πρόσφατη Σύνοδο των «Φίλων της Συρίας» στην Κωνσταντινούπολη.

Με τέτοιους «Φίλους» σαν αυτούς που είδαμε στην Κωνσταντινούπολη, τι να τους κάνεις τους εχθρούς.

Γι αυτό ακριβώς τον λόγο οι ανόμοιες μεταξύ τους χώρες των BRICS  γίνονται ΑΛΗΘΙΝΟΙ και πραγματικοί φίλοι.

Πηγή: http://rbth.gr/articles/2012/05/31/brics_to_antidoto_ston_epektatismo_ti_dysi_15158.html