Στο νεωκόρο Ντράγκαν Μ.,που μερικές φορές αισθάνεται ως άλλος άνθρωπος.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Γράφεις πως μερικές φορές αισθάνεσαι ως νέος άνθρωπος αναγεννημένος και μεταμορφωμένος. Αυτό σου συμβαίνει συνήθως την ώρα της προσευχής κατά την εσπερινή ησυχία. Σαν να χάνεται αυτός ο κόσμος για σένα, διακόπτεται κάθε σκέψη περί του κόσμου, περί των ανθρώπων, περί των πραγμάτων, περί των σωμάτων. Μία ασυνήθιστη ειρήνη διαχέεται στην ψυχή σου. Βλέπεις κάποιο φώς μέσα σου και αισθάνεσαι ανείπωτη χαρά. Μέσα σε όλα αυτά αναδύεται μία παράξενη ευωδία που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία μυρωδιά πάνω στη γη. Όταν όλο αυτό αρχίζει να συρρικνώνεται και βαθμιαία, όπως το ουράνιο τόξο εξαφανίζεται από τα μάτια, σε καταλαμβάνει θλίψη γιατί αυτό δεν διήρκεσε περισσότερο, χωρίς διακοπή, χωρίς παύση, χρόνια, αιώνες και σ’ όλη την αιωνιότητα. Και ρωτάς τί μπορεί να είναι αυτό;

Νομίζω, ότι το Πνεύμα του Θεού άγγιξε την ψυχή σου, αδελφέ μου. Αυτό είναι που ο Κύριος λέει: «ιδού γαρ ή βασιλεία του Θεού εντός υμών έστιν» (Λουκ. 17,21). Γιατί όταν το Πνεύμα του Θεού ενθρονιστεί στη ψυχή μας, τότε σταματά οτιδήποτε είναι δικό μας μέσα μας και συνεχίζει εκείνο που είναι του Θεού. Όσο μέσα μας βασιλεύουν οι δικές μας επίγειες σκέψεις, οι γήινες επιθυμίες και η εγωιστική θέληση,τόσο δεν υπάρχει το βασίλειο του Θεού αλλά το βασίλειο του σκότους, του φόβου και της άγνοιας. Ενώ όταν το πνεύμα του Θεού έρχεται και κατοικεί μέσα μας, βιώνουμε τη Βασιλεία Toυ. Αλλά σε συμβουλευω: ταπεινώσου έως έκμηδενίσεως μπροστά στο μεγαλείο του Ύψιστου Θεού, που αποκάλυψε αύτη τη δόξα κατά το μέγιστο έλεος Του. Μην κοινοποιείς αυτό σε πολλούς αμύητους και ιδιαίτερα εκείνο το άλλο που και εγώ έδω δεν αναφέρω. Για να μην εκθέσεις στη βρωμιά εκείνο που είναι το πλέον άγιο και να μην ανέλθει η ψυχή στα υψη της υπερηφάνειας από τα όποια πέφτεις στα άδυτα του Άδου. Άκου πως αναφέρονται σ΄ αυτό: «Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση» (Α’ Κορ. 10,12).

Σ’ εσένα δεν συμβαίνει κάτι ανήκουστο και άγνωστο για την Εκκλησία. Πολλοί δίκαιοι αισθάνθηκαν αυτό το γλυκό μυστήριο και εν μέρει το κοινοποίησαν στις πιστές ψυχές. Το κοινοποίησαν όχι για να κομπάσουν για τον εαυτό τους αλλά για να μοιραστούν τη χαρά και να παρακινήσουν τους φίλους τους στην ενδυνάμωση της πίστης στην υπόσχεση του Σωτήρα και τη χαρούμενη δοξολογία του Κυρίου.

Βρέθηκα μία χειμωνιάτικη νύκτα φιλοξενούμενος ενός ανθρώπου. Όταν τα μέλη της οικογένειας του πήγαν για ύπνο μου κοινοποίησε το μεγαλύτερο μυστικό της ζωής του.

«Έψαχνα», μου είπε, «νά δω κάποιο θαύμα του Θεού. Και δεν μου επετράπη. Μια αυγή σηκώνομαι και προσεύχομαι στον Θεό. Με μιας εμφανίζεται ένα φως μέσα μου και αισθάνομαι γαλήνη, χαρά και μία ευωδία να με πλημμυρίζει (όπως ακριβώς συνέβη με σένα). Από τότε, λέει, έπαψα να αναζητώ κάποιο θαύμα από τον Θεό. Αφού είδα το μεγαλύτερο θαύμα που ακούστηκε και απαντήθηκε ποτέ».

Δεν είναι άραγε αυτό βεβαίωση στις μέρες μας γι αυτό που λέει ό απόστολος: «Α οφθαλμός ούκ είδε και ους ούκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ούκ άνεβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α’ Κορ. 2,9).

Ειρήνη και υγεία από τον Θεό.