Ελληνοτουρκικός «πόλεμος» για το…«σιμίτ»

 

Ο νέος γύρος διαφωνιών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, αυτή τη φορά με αντικείμενο την προέλευση του…κουλουριού ή, όπως το λένε οι Τούρκοι, «σιμίτ»

Το όνειρό μου είναι, να δω κάποτε (δεν θα προλάβω, αλλά οι ευχές είναι δωρεάν) αυτόν τον τόπο να τον διοικούν πολίτες ικανοί και με διάθεση προσφοράς στο σύνολο. Πολλά ζητώ; Μάλλον…

Ακόμη και τα θέματα ρουτίνας δεν διεκπεραιώνονται. Να γίνονται δηλαδή, οι κατάλληλες ενέργειες, στον κατάλληλο χρόνο. Αυτό το οποίο πράττουν ακόμη και τα μικρομεσαία στελέχη μιας συνηθισμένης επιχείρησης, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το πράξουν οι ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοι -κατά μυριάδες προσλαμβανόμενοι- των υπουργών μας. Και φυσικά, ουδείς λόγος γίνεται για έλεγχο από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους.

Για το κουλούρι πρόκειται αυτήν τη φορά. Την προηγούμενη ήταν για την φέτα, της οποίας την ονομασία κατοχυρώσαμε στην Ευρώπη, αλλά λησμονήσαμε να το πράξουμε και διεθνώς. Και στην Ευρώπη όμως, δεν αποφύγαμε τους ανταγωνιστές, που κυκλοφόρησαν κι αυτοί προϊόν με την ονομασία «φέτα».

Στις δε Η.Π.Α., τουρκική επιχείρηση με την επωνυμία «Tsompani» έχει κατακλύσει την αγορά με το «greek yogurt». Και αν δεν επενέβαιναν οι Γερμανοί, θα κυκλοφορούσαν ακόμη στα γερμανικά σούπερ μάρκετ και κρασιά των Σκοπιανών, με την επωνυμία «Μακεδονικός Οίνος» (θα έλεγε κάποιος, ότι αφού δεν μπορούμε να κατοχυρώσουμε το όνομα του κρασιού, θα λύσουμε ευνοϊκά το θέμα της ονομασίας του σκοπιανού κράτους;).

Αυτή τη φορά, ο λόγος για το κουλούρι. Γράφουν οι Southeast European Times, ότι «σε ένα νέο γύρο διαφωνιών, Τουρκία και Ελλάδα διεκδικούν την κυριότητα του κουλουριού («σιμίτ»).

Το «Επιμελητήριο Πωλητών Σιμίτ» της Κωνσταντινούπολης κατέθεσε αίτηση στην Ένωση Επιμελητηρίων Τεχνητών και Ειδικευμένων Εργατών, ζητώντας να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα ώστε να προστατεύσει το «σιμίτ», μέσω εθνικής και διεθνούς πατέντας, ακυρώνοντας οποιαδήποτε διεκδίκηση της Ελλάδας ως προς την προέλευση.

«Το κουλούρι (σιμίτ) είναι σα σύμβολο της Κωνσταντινούπολης. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του τουρκικού πολιτισμού και το νούμερο ένα φαγητό μας, τόσο για τους πλούσιους όσο και για τους φτωχούς. Ως πωλητής σιμίτ, θα νιώσω προσωπικά μεγάλη ντροπή εάν ακολουθήσει την ίδια μοίρα με άλλα παραδοσιακά εδέσματά μας, τα οποία έχουν οικειοποιηθεί αλλοδαποί», δήλωσε ένας Τούρκος πωλητής κουλουριών.

Η προστασία των προϊόντων αποτελεί υποχρέωση κάθε κράτους. Μεγάλος αριθμός εργαζομένων εξαρτά τα έσοδά του από τις πωλήσεις επώνυμων προϊόντων. Προφανώς, δεν είναι ανόητοι οι επιτελείς των επιχειρήσεων ούτε οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες των χωρών του κόσμου, που θεωρούν πρώτιστο χρέος την προστασία της επωνυμίας των προϊόντων τους.

Το Τουρκικό Ίδρυμα Ευρεσιτεχνιών ανακοίνωσε πως έχει οργανωθεί ώστε να στηρίξει εμπορικά επιμελητήρια και ΜΚΟ που απαιτούν καταγραφή των τοπικών αγαθών τους, σύμφωνα με το Πρακτορείο Ειδήσεων Anadolu.

Για την ιστορία, το θέμα σχετικά με το κουλούρι (σιμίτ) ξεκίνησε όταν η εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» δημοσίευσε ολοσέλιδο άρθρο σχετικά με την προέλευση του κουλουριού, το οποίο «ήταν γνωστό πριν από το Χριστό και αποτελούσε δημοφιλές φαγητό τόσο στην Κωνσταντινούπολη, όσο και στη Θεσσαλονίκη κατά τους Βυζαντινούς χρόνους».

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ των SETimes, η κα. Ελισάβετ Κουκουμερία, γενική γραμματέας του Σωματείου Αρτοποιών Θεσσαλονίκης, δήλωσε: «Όλοι μπορούν να ισχυριστούν πως έφτιαξαν το πρώτο κουλούρι, ωστόσο τεκμηριώνεται ιστορικά πως χρονολογείται στο Βυζάντιο και ονομαζόταν κολλίκιον», και συνέχισε «Πρόσφατα επισκέφθηκε το αρτοποιείο μου μια ομάδα Ιταλών και ζήτησαν όλοι κουλούρι Θεσσαλονίκης. Όλοι έτσι το ξέρουν. Δεν πραγματοποιήσαμε ποτέ προωθητικές καμπάνιες προς αυτό το σκοπό», εξήγησε.

Ο Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Πωλητών Σιμίτ της Κωνσταντινούπολης, κ. Ζέκι Σάμι Οζντεμίρ, υποστήριξε με τη σειρά του, πως το «σιμίτ» είναι μέρος του τουρκικού πολιτισμού. «Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο δικό μας σιμίτ και σε αυτό που πωλείται στην Ελλάδα με το όνομα κουλούρι», εξήγησε. «Οι μέθοδοι μαγειρέματος, η εμφάνιση και η ποιότητα του σουσαμιού διαφέρουν τελείως».

Θα έλεγε κάποιος, ότι για το θέμα θα μπορούσαν να γραφούν λιγότερες γραμμές. Είναι όμως ενδεικτικό το γεγονός, ότι ελπίζουμε να επιτύχουμε πολλά, την ώρα που αδυνατούμε να υλοποιήσουμε τα ελάχιστα. Ίσως έτσι αντιληφθούμε, ότι αν θέλουμε να σηκώσουμε κεφάλι, κάποτε θα πρέπει να σοβαρευθούμε.

Ο Μακεδών

 

Πηγή: http://www.voria.gr/index.php?module=news&func=display&sid=89816