Onlar ölü getirmek – Φέρνουν τον νεκρό…

Νύχτα Μεγάλης Παρασκευής και η μυσταγωγία έχει ξεχυθεί στους δρόμους. Το δράμα των χριστιανών κορυφώνεται και όλοι θλιμμένοι κοιτάζουν προς τα κάτω, στη γη που πρόκειται να δεχθεί το φθαρτό σώμα τους όταν ο θάνατος θα τους επισκεφθεί.
Τέτοιες ημέρες, όλοι μας, σκεφτόμαστε την μηδαμινότητά μας, αλλά και ελπίζουμε στο αύριο, στην ανάσταση και στη σωτηρία μας.Έτσι λοιπόν και σήμερα, σε μία επαρχιακή πόλη, σε μία μικτή συνοικία χριστιανών και μουσουλμάνων, μπορούσε πολύ εύκολα κανείς να διακρίνει -ακόμη και μέσα στο σκοτάδι- τις συγκεντρωμένες παρέες των μουσουλμάνων να συζητούν σε «πηγαδάκια» και να κοιτάζουν με αδημονία προς τη μία κατεύθυνση του δρόμου. Καθισμένες, στο πεζοδρόμιο, μουσουλμάνες συζητούσαν χαμηλόφωνα, όπως συμβαίνει στις κηδείες.

Η βραδιά δεν ήταν όπως όλες οι άλλες, που τα γέλια και οι φωνές των παιδιών ξεχύνονταν στους δρόμους και τους γέμιζαν με ζωή και χαρά. Όχι, σήμερα το βράδυ αυτοί οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, παιδιά και γέροντες, καθόντουσαν σε μία στάση φανερής προσμονής… Τα φώτα στα μπαλκόνια των σπιτιών των χριστιανών ήταν αναμμένα, σε ένδειξη της εκεί παρουσίας τους.
Ξαφνικά, ένα μικρό αγόρι έστριψε από την γωνία τρέχοντας και σιγο-φωνάζοντας «Onlar ölü getirmek, Onlar ölü getirmek…» (Φέρνουν το νεκρό, φέρνουν το νεκρό…)!!! Μετά από 1 λεπτό, έστριψε από τη γωνία του δρόμου ο Επιτάφιος της τοπικής ενορίας. Μπροστά πήγαιναν τα Λάβαρα και ακολουθούσαν τα Εξαπτέρυγα. Ακολουθούσε ο Επιτάφιος, όπου κείτονταν το σώμα του Ιησού Χριστού. Ξοπίσω, ο ιερέας με τους ψαλτάδες και ένα μικρό πλήθος κόσμου (70 με 80 άνθρωποι) ακολουθούσαν τα «ιερά»… Οι Άγιοι, οι Άγγελοι, ο κλήρος με τους ψάλτες και τους κοσμικούς, όλοι μαζί προχωρούσαν με αργό βηματισμό σε μία απόλυτη σιωπή που την «έσπαγαν» οι ψαλμοί…
Οι μουσουλμάνοι, όλες οι παρέες που βρισκόταν στα πεζοδρόμια αριστερά και δεξιά του δρόμου (άνδρες γυναίκες και παιδιά), σηκώθηκαν όρθιοι και κοίταξαν προς τον επιτάφιο, που ήταν γεμάτος με λουλούδια από κήπους σπιτιών και φτιαγμένος από τα χέρια των γυναικών από το προηγούμενο βράδυ…
Ο ιερέας σταμάτησε σε ένα σταυροδρόμι, από όπου όλοι οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να βλέπουν και να ακούνε και άρχισε να ψάλλει… Όλος ο κόσμος, χριστιανοί και μουσουλμάνοι στεκόντουσαν ταπεινοί, χωρίς φωνή, με τα μάτια να κοιτάζουν τον Σταυρό που βρισκόταν στο επάνω μέρος του Επιταφίου…
«Ώ γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατό μου τέκνο…»
Κάποια στιγμή ο ιερέας σταμάτησε τον ψαλμό, ευλόγησε προς όλες τις πλευρές και ο Επιτάφιος με τη θλιμμένη συνοδεία του συνέχισε στον δρόμο, με τον κόσμο να σιγοψάλλει. Μέσα στην ησυχία της νύχτας οι ψαλμοί συνέχιζαν να ακούγονται ενώ σε λίγο μόνο το φως των κεριών πρόδιδε την ύπαρξη του πλήθους που υπήρχε κάπου παραπέρα, θρηνώντας «τον νεκρό»…
Τον νεκρό, την ύπαρξη του οποίου γνώριζαν και σεβόντουσαν αυτοί οι μουσουλμάνοι… Τον νεκρό, που πολλοί από εμάς τους χριστιανούς υβρίζουμε, βασανίζουμε και σταυρώνουμε καθημερινά… Αυτόν τον νεκρό τον γνώριζαν οι αλλόθρησκοι και τον τιμούσαν…
Οι μουσουλμάνοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, αποχαιρετήθηκαν και έφυγαν ο καθένας για το σπίτι του. Και τότε κατάλαβα πως η Ανάσταση γι αυτούς έχει ήδη αρχίσει…
Κωνσταντίνος

http://kostasxan.blogspot.com/2009/04/onlar-olu-getirmek.html