Αγ. Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης (4 Φεβρουαρίου)
4 Φεβρουαρίου 2012
Επιστολή του Αγίου στον Μάρωνα
(Ότι η γαστριμαργία είναι η μητέρα των αλόγων παθών και ότι πρέπει να παιδαγωγούμε το σώμα με νηστείες και ύπνο πάνω στο έδαφος).
Προσπαθώ να βρω πολλούς τρόπους νουθεσίας, με τους οποίους όχι μόνο θέλω, αλλά προσεύχομαι να συνέλθεις από τη μέθη. Πες μου λοιπόν, πες μου, αγαπητε, στο όνομα της αλήθειας του Θεού· Δεν ήταν η γαστριμαργία εκείνη που έδιωξε τους πρώτους ανθρώπους από τον παράδεισο της απόλαυσης; Δεν ήταν ο κόρος εκείνος που γύμνωσε τον Ησαύ από τα πρωτοτόκια και την ελευθερία του; Δεν ήταν η περιττή βρώση βοδιών και των προβάτων που εξοστράκισε τον Σαούλ από τη βασιλεία και από την ίδια τη ζωή; Δεν ήταν η επιθυμία των κρεάτων και των βραστών που εξολόθρευσε με χιλιάδες βάσανα και πειρασμούς τους Ισραηλίτες στην έρημο; Δεν ήταν η λυσσώδης γαστέρα, η αρπαγή των κρεάτων, η κραιπάλη και η μανία για γυναίκες, που στέρησαν από τον Οφνί και τον Φινεές την ιερωσύνη, την κιβωτό, τη δύναμη, τη δόξα και την τιμή των φυλών και τους παρέδωσαν στους εχθρούς και τα ξίφη τους; Δεν ήταν η κρεωφαγία, που κατέστησε και τους ιερείς της αισχύνης άξιους θανάτου την εποχή του Ηλία; Δεν ήταν η όρεξη της κοιλιάς και η επιθυμία των φαγητών που παρέδωσε στο θάνατο τους λάτρεις του Βηλ, οι οποίοι αποκαλύφθηκαν από τη στάχτη;
Δεν ήταν, από το άλλο μέρος, η νηστεία και η άρνηση της συζυγικής σχέσης που διέσωσαν τον Νώε και τους δικούς του από την τρικυμία της παράξενης εκείνης θάλασσας, αφού έτρωγαν μόνο σπόρους και δεν έρχονταν σε σαρκική επαφή με τις συζύγους τους; …Δεν ήταν η νηστεία εκείνη που έδωσε ζωή στους Νινευΐτες, για τους οποίους είχε ληφθεί απόφαση θανάτου σε σύντομο χρόνο; Δεν ήταν η νηστεία που ανέδειξε τον θαυμαστό Δανιήλ και τους ομόφρονές του ανώτερους από τον τύραννο και τη σφοδρότητα της φωτιάς; Δεν ήταν η νηστεία και η σεμνή ζωή που κατέστησε τον Ιωάννη Βαπτιστή του σαρκωθέντος Θεού, αφού απέκτησε αγνότητα άξια τόσο μεγάλης μυσταγωγίας; Δεν ήταν η νηστεία, η γύμνια, ο ύπνος πάνω στο έδαφος και η ταλαιπωρία του σώματος , που κατάστησαν τον Παύλο ικανό ν’ ακούσει με τα ίδια του τα αυτιά ανέκφραστους λόγους στον παράδεισο;
Για ποιό λόγο λοιπόν, αφήνοντας τη μίμηση αυτών, αγαπάς με τρόπο κακόβουλο τα χειρότερα από αυτά; Αν λοιπόν δεν είσαι τελείως εκτός εαυτού και δέν ξέχασες τον Θεό, επίστρεψε στη φύση σου που διαθέτει όλα όσα υπηρετούν τον Θεό, και μάθε ποιος είναι εκείνος που σε εδημιούργησε και σε εξαγόρασε με αντίτιμο το αίμα του, και μη γίνεσαι δούλος της σάρκας, καθιστώντας αντίδικό σου τον Σωτήρα και ευεργέτη κριτή.
( Ισιδώρου Πηλουσιώτου, «Απαντα τα έργα, Επιστολές», Ε.Π.Ε 1 σ.
