Γράμμα εις Δεσμώτην Καθηγούμενον

Ηγαπημένε μου Γέρων,

Της καρδίας μου συγγενή και  εξ αίματος του Κυρίου ,αδελφέ και πάτερ.  Λόγον ισάξιον ου δύναμαι προφέρω ο αδαής ,ίνα εκφράσω ο ελάχιστος τον πόνον της καρδίας μου και της ψυχής μου,  το απερίγραπτον άλγος.
Αντί  επί του γεροντικού σας , καθηκόντως θρόνου, ως λαχταρούσε η ψυχή μου , την δια ζώσης και εκ του σύνεγγυς συνάντησή  μας, σήμερον,  τα βήματα μου έσυρα σιδηρόδετα , εις χώρον , προσομοιάζοντα του φρικτού γολγοθά , σε σωφρονιστικόν τινά ίδρυμα, το οποίον αναμφιβόλως θα μετατραπεί εις   καθολικόν  του εν Αθήναις νέου Άθωνος.
Παρηγορίαν ποιαν να δώσω, ο ναυαγός της ταλαιπώρου ζωής μου  της αθλίας, ορών  Σίμωνα Κηρηναίον ,έφορτον πόνον καρδιών ανα τα πέρατα της οικουμένης,  ανερχόμενον επί γολγοθά  φέροντα , τον ειδικόν του πλέον μεγαλόσταυρον , βαδίζοντας εκουσίως σιωπών, και στέφανον εξ νομοθετημάτων φέροντα, εν δάκρυσι προσευχόμενον , το” Κύριε Σώσον τους Ασεβείς”…..
Δρόσος , πλημμύρησεν , την καρδία μου εις θέαν ,  ειρηνηκού  γέροντος που διαβιεί το υπόλοιπον του μοναχικού του βίου , από άλλη φαρέτρα..  Εξομολογών, λειτουργών και προσευχόμενος..
Εκ νέου παρακαλώ  την προσευχητικήν σας αγάπην,  μη  εις λήθην παραπέσει, η μνημόνευσή του ονόματός μου, δια το έλεος του Πατρός και Κυρίου…
Μνάσων ο Παλαιός Μαθητης