Σχολικά Γεύματα για τους Φτωχούς

Εδώ και περισσότερο από 50 χρόνια, κάθε παιδί που φοιτά σε ένα δημόσιο σχολείο των ΗΠΑ έχει  πρόσβαση στο πρόγραμμα «των σχολικών μεσημεριανών γευμάτων», τα οποία εξασφαλίζουν σε καθημερινή βάση ένα πλήρες γεύμα. Ο George McGovern και ο Robert Dole, δύο πρώην μέλη της επιτροπής για τη γεωργία της Γερουσίας των ΗΠΑ , πρεσβεύουν ότι αυτό το πρόγραμμα θα έπρεπε να εξαχθεί και να υιοθετηθεί από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου.

Από το βιβλίο του Λ. Μπράουν, Plan B`, 4.0

Το πρόγραμμα των σχολικών μεσημεριανών γευμάτων εγκαινιάσθηκε το 1946 κυρίως ως αποτέλεσμα των στοιχείων που συγκεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια του Β`Παγκοσμίου Πολέμου, τα οποία έδειχναν ότι το 1/3 των παιδιών της χώρας ήταν ακατάλληλο  για στρατιωτική θητεία ένεκα της κακής φυσικής του κατάστασης, η οποία οφείλονταν στη ελλιπή διατροφή του. Εκ των υστέρων βλέπουμε ότι ουδείς έχει ποτέ αμφισβητήσει τη χρησιμότητα αυτού του προγράμματος το οποίο συνεχίζει αδιάλειπτα εδώ και 56 χρόνια. Ο  McGovern γράφει ότι αμέσως μόλις έγινε διευθυντής του προγράμματος «Τρόφιμα για την Ειρήνη» στις αρχές της δεκαετίας του -60,  ο πρύτανης του πανεπιστημίου της Τζιόρτζια  τον προσκάλεσε για να του δηλώσει ότι το πρόγραμμα των σχολικών γευμάτων είχε κάνει πολύ περισσότερα για την ανάπτυξη του Νότου, από οποιοδήποτε άλλο  ομοσπονδιακό πρόγραμμα.

 

Η ζήτηση για παρόμοια  προγράμματα «Σχολικών Γευμάτων για τα Παιδιά» από άλλες χώρες είναι μεγαλύτερη (απ` εκείνη που υπάρχει εντός των  ΗΠΑ), επειδή σε αυτές το πρόβλημα της πείνας για τα παιδιά είναι μεγαλύτερο. Τα παιδιά που είναι άρρωστα ή πεινασμένα χάνουν πολλές μέρες από το σχολείο. Ακόμα και όταν είναι στο σχολείο δεν μαθαίνουν όπως θα έπρεπε. Ο  Jeffrey Sachs, διευθυντής του Ινστιτούτου Γεωργίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια, παρατηρεί:  «Τα άρρωστα παιδιά αντιμετωπίζουν μια ζωή μειωμένης παραγωγικότητας, επειδή, όταν θα διακόψουν το  σχολείο θα υστερούν στον τομέα της πνευματικής και σωματικής τους υγείας. Όταν όμως το πρόγραμμα των σχολικών γευμάτων αρχίζει να εφαρμόζεται στις φτωχές χώρες, οι εγγραφές μαθητών στο σχολείο αυξάνονται κατακόρυφα.  Η σχολική τους επίδοση ανεβαίνει. Λιγότερες μέρες λείπουν από το σχολείο και τα παιδιά φοιτούν περισσότερα χρόνια σε αυτά».

 

Ειδικότερα τα κορίτσια  ωφελούνται πιο πολύ.  Καθώς έχουν εξ αιτίας του συσσιτίου αρχικά «παρασυρθεί» στο σχολείο, παραμένουν στη συνέχεια επι περισσότερο χρόνο εκεί, παντρεύονται αργότερα και κάνουν λιγότερα παιδιά. Αυτή είναι μια πολύ πολύ θετική εξέλιξη. Αν υιθετούνταν αυτό το πρόγραμμα από τις 44 πιο φτωχές χώρες του κόσμου, θα κόστιζε περίπου 6$δις ανά έτος –πέρα από  το ποσό που δαπανά σήμερα ο ΟΗΕ  για την καταπολέμηση της πείνας. Μόνο το 14 από αυτό το ποσό ήτοι 1,5$δις, θα μπορούσε να προέλθει από τις ΗΠΑ και στη συνέχεια οι υπόλοιπες βιομηχανικές χώρες θα μπορούσαν  να καλύψουν το υπόλοιπο ποσό.

 

Ο γερουσιαστής George McGovern προσθέτει ότι «ένα τέτοιο πρόγραμμα το οποίο θα συμπεριλαμβάνει τις γυναίκες, τα βρέφη και τα παιδιά (WIC), και  το οποίο θα προσέφερε  συμπληρώματα θρεπτικών ουσιών  στις ενδεείς έγκυες και στις θηλάζουσες μητέρες, θα μπορούσε να συμπεριλάβει όλες τις φτωχές χώρες του κόσμου. Οι ΗΠΑ με την εμπειρία των 25 χρόνων, όπου εφαρμόζουν το πρόγραμμα WIC, έχουν καταφέρει να επιτύχουν   τα μέγιστα στη βελτίωση της διατροφής, της υγείας και της ανάπτυξης των παιδιών της προσχολικής υγείας -ανάμεσα στους φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας τους. Εάν αυτό το πρόγραμμα διευρύνονταν και στις 44 πιο φτωχές χώρες του κόσμου, ώστε να συμπεριλάβει  τις έγκυες γυναίκες, τις θηλάζουσες μητέρες και τα μικρά παιδιά, θα βοηθούσε ώστε να εξαλειφθεί η πείνα ανάμεσα στα εκατομμύρια μικρά παιδιά  και μάλιστα, καθώς αυτά βρίσκονται σε μια τρυφερή ηλικία, θα επέφερε μια πολύ σημαντική βελτίωση των όρων της ζωής τους.

 

Αυτές οι προσπάθειες είναι σίγουρα δαπανηρές, αλλά δεν είναι τόσο, εάν τις συγκρίνουμε με τις ετήσιες απώλειες στον τομέα της παραγωγικότητας εξ αιτίας της πείνας. Οι McGovern και  Dole έχουν εργασθεί από κοινού για να θεσπίσουν το Νόμο που φέρει το όνομά τους, «George McGovern-Robert Dole International Food, για την Εκπαίδευση και τη Διατροφή των Παιδιών». Έχουν πετύχει, ώστε τα 5$δις από τα 40$δις τα οποία έχει εγκρίνει το Κογκρέσο για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας να δοθούν μέσω των υπηρεσιών του ΟΗΕ και των ΜΚΟ στον πόλεμο ενάντια στην πείνα. Αναγνωρίζουν ότι η καλύτερη ποιότητα της τροφής από μόνη της δεν θα φέρει το τέλος της τρομοκρατίας, αλλά επίσης πιστεύουν ότι αυτή η πρωτοβουλία μπορεί να βοηθήσει «ώστε να αποξηρανθούν οι βάλτοι της πείνας και της απελπισίας, καταστάσεις οι οποίες αφ` εαυτές είναι το πρόσφορο έδαφος για τη στρατολόγηση των τρομοκρατών».

 

Εκτός από τα στρατηγικά οφέλη που θα μπορούσαν να έχουν οι ΗΠΑ και όλες οι βιομηχανικές χώρες, από έναν καλύτερα διατρεφόμενο πληθυσμό νέων ανθρώπων στις αναπτυσσόμενες χώρες, θα μπορούσε επίσης η πείνα να εξαλειφθεί πλήρως, επειδή η ανθρωπότητα μπορεί πράγματι να πετύχει έναν τέτοιο στόχο.  Σε έναν κόσμο, όπου απέραντος πλούτος έχει συγκεντρωθεί ανάμεσα στους πλούσιους, είναι πολύ τραγικό να πηγαίνουν παιδιά στο σχολείο πεινασμένα.  Και για να αναφέρουμε τα λόγια του Προέδρου Φ. Ρούζβελτ: «Το κρίσιμο τεστ της προοδεύουσας κοινωνίας μας, δεν είναι εάν συγκεντρωθούν και άλλα πλούτη στους είδη ζώντες στην αφθονία, αλλά εάν θα προσφέρουμε αρκετά σε εκείνους οι οποίοι έχουν πολύ λίγα».

πηγή: Η καλύβα ψηλά στο βουνό