… Για να διαλύσει τα νέφη των θλίψεων
8 Νοεμβρίου 2011
Η κυρία Α.Σ., πνευματικό παιδί του οσίου Γέροντος Πορφυρίου, αφηγείται ένα θαυμαστό γεγονός, πού μάς αποκαλύπτει την δυνατή πίστη αλλά και την ευαισθησία του οσίου Γέροντος και μάς ταξιδεύει σε ονειρικούς κόσμους του επέκεινα, όπου αίρεται η νομοτελειακή τάξη του φυσικού κόσμου και η παραδοξότητα των φαινομένων προκαλεί τον ορθό λόγο:
«Το φθινόπωρο του 1986 είχα ξεκινήσει με την ευλογία και καθοδήγηση του πατρός Πορφυρίου έργο προνοίας. Επισκεπτόμουν άπορες οικογένειες, κυρίως πολυτέκνων, με οικονομικά προβλήματα, άλλες οικογένειες με χρόνια προβλήματα υγείας και ιδιαιτέρως με προβλήματα συναισθηματικής και ψυχολογικής φύσεως. Το βασικό έργο μου ήταν η λειτουργία αντιμετώπισης των προαναφερθέντων προβλημάτων, αλλά και η συμβουλευτική και ψυχολογική υποστήριξη των πασχόντων. Το προνοιακό αυτό έργο συνέχισα και μετά την κοίμηση του Αγίου Γέροντος μέχρι σήμερα.
Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα του 1986 βρισκόμουν στο κελλί του πατρός Πορφυρίου στο Μήλεσι. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος. Βαριά καταχνιά παντού και ψιλόβροχο. Καθόμουν μπροστά στο κρεβάτι του Γέροντα και μιλούσαμε για το έργο πού είχα αναλάβει, ακούγοντας τις συμβουλές του. Φαίνεται πώς ο Παππούλης μάς προετοίμαζε για δυσκολότερες μέρες.
Ενώ μιλούσαμε, ξαφνικά με διακόπτει:
– Νά, μου λέει, αυτή τη στιγμή μάς παίρνει από τη Λάρισα τηλέφωνο μια κυρία.
Πράγματι, εκείνη την ώρα χτύπησε το τηλέφωνο. Σηκώνω το ακουστικό και το δίνω στον Γέροντα.
– Γέροντα, την ευχή σου.
– Εύχομαι, παιδί μου, απαντά εκείνος.
– Γέροντα, έχω την κόρη μου στο Λονδίνο. Σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο. Ζεί μόνη της. Με παίρνει συνεχώς τηλέφωνο και μου λέει ότι νιώθει μοναξιά κι απογοήτευση. Είναι κουρασμένη συνεχώς και θλιμμένη. Αλλά κι ο ουρανός της πλακώνει την ψυχή. Ο λονδρέζικος ουρανός είναι πάντοτε μουντός, συννεφιασμένος και βρέχει. Φοβάμαι, Γέροντα, ότι η κόρη μου οδηγείται στην κατάθλιψη.
– Εύχομαι, εύχομαι, εύχομαι, παιδί μου… απήντησε ο Γέροντας και έκλεισε το τηλέφωνο.
Σε λίγο, πολύ συγκινημένος ο Παππούλης λέει:
– Νά! Της έστειλε παρέα ο Θεός, της έστειλε παρέα στο Λονδίνο. Ο καλός Θεός μάς άκουσε κι έστειλε στην κοπέλα συντροφιά ένα πουλάκι. Δόξα τώ Θεώ, της έστειλε ένα ωραίο πουλάκι, πάρα πολύ όμορφο. Δεν είναι συνηθισμένο πουλί, είναι ένα ξεχωριστό πουλί. Δεν είναι αυτό τυχαίο γεγονός.Το πουλάκι αυτό θα είναι ο φίλος της. Θα κάνουν παρέα, θα την βοηθήσει να τελειώσει τις σπουδές της.
Σε λίγο, την ώρα πού μιλάει ακόμη ο Γέροντας, χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνω εγώ και του το δίνω. Είναι η κυρία πάλι από τη Λάρισα.
– Γέροντα, με πήρε προ ολίγου πάλι στο τηλέφωνο η κόρη μου από το Λονδίνο και μου είπε χαρούμενη πώς στο παράθυρό της είναι ένα πουλάκι και της χτυπάει το τζάμι!
– Να της πείς να του ανοίξει το παράθυρο και να το βάλει μέσα. Αυτό το πουλάκι θα είναι στο εξής η αχώριστη συντροφιά της. Είναι ένα ξεχωριστό πουλάκι, πολύ όμορφο και φωτεινό… Της το έστειλε ο Θεός να διαλύσει τα νέφη των θλίψεων και να φωτίσει τα σκοτάδια της μοναξιάς. Θα ζήσουν εις το εξής μαζί… Να προσεύχεσθε με θέρμη στο Θεό. Σάς αγαπάει πολύ!
Και ο όσιος Γέροντας συνέχισε με πρακτικές συμβουλές:
– Τις πρωινές ώρες, να πείς στην κορούλα σου, να αερίζει το δωμάτιο. Να ανοίγει τα παράθυρα να βγαίνει λίγο έξω το πουλάκι, να πετά στον ουρανό. Έπειτα εκείνο θα επιστρέφει μόνο του στην ώρα του. Να προσέχει τί θα το ταΐζει. Να μάθει να του μιλάει, να ακούει το κελάηδημά του, να το χαϊδεύει. Όταν θα φεύγει για τα μαθήματά της στο Πανεπιστήμιο, αυτό θα της «προσέχει» το σπίτι. Όταν θα γυρίζει, θα είναι η καλύτερή της συντροφιά. Έτσι θα ζήσουν μαζί μέχρι να πάρει το πτυχίο της.
Όλη την ώρα πού μιλούσε, ο όσιος Γέροντας έλαμπε. Βρισκόταν σε έναν άλλο κόσμο, μέσα σε ένα άπλετο φώς. Έβλεπε και ζούσε καταστάσεις πού μόνο αυτός ήταν δυνατό να περιγράψει. Μετείχε σε μια υπερκόσμια πνευματική πανδαισία.
Ο Άγιος ευχήθηκε και ο Θεός έδωσε τη λύση: πρόληψη και θεραπεία διά της επενέργειας του Αγίου Πνεύματος. Το θαυμαστό αυτό συμβάν, αλλά και ο συμβολισμός του, όπως επίσης και ο συμβουλευτικός λόγος του Γέροντος, πού ακολούθησε, αισθάνθηκα εκείνη την ώρα πώς λειτούργησαν και για μένα προσωπικά ως υποστηρικτικό και παιδευτικό μήνυμα. Με βοήθησαν να συλλάβω στις πραγματικές του διαστάσεις το «θαύμα» της συμβουλευτικής λειτουργίας. Φωτίστηκε ο νους και η ψυχή μου και δόθηκε απάντηση σε καίρια ερωτήματα πού με απασχολούσαν εκείνο τον καιρό σχετκά με το συμβουλευτικό έργο πού πρόσφατα μου είχε ανατεθεί:
Κατάλαβα κυρίως πώς μοναχικούς ανθρώπους και πρόσωπα βυθισμένα στο τέλμα της θλίψης και της οδύνης δεν μπορείς να συναντήσεις, παρά μόνο ακολουθώντας το δρόμο το λιγότερο ταξιδεμένο, της πίστης στον Θεό και της αγάπης.
Γεωργίου Κρουσταλάκη
“Γέρων Πορφύριος. Ο πνευματικός πατέρας και παιδαγωγός”, σελ. 264-268
