Το δεν που την ματώνει ..(Προσευχή για την άνυδρη ψυχή μας)
18 Οκτωβρίου 2011
Σκληρή γη πατημένη από βήματα βιαστικά , βαριά χωρίς σταματημό δεν θέλω να ναι η ψυχή μου …
Μα είναι …
Χώμα αγκαλιασμένο με βράχια ξερά που δεν κρατούν ποτέ τους μια σταγόνα βροχής , δεν θέλω να ναι η ψυχή μου…
Μα είναι …
Στα δύσκολά μόνο Σε θυμάμαι και έπειτα πάντα Σε ξεχνώ έξω από την πόρτα της …
Δεν θέλω ό τι ανθίζει μέσα της να το πνίγει η …ματωμένη ορμή των αγκαθιών και όλα τα ναι τα θλιβερά μου που δεν μπορώ να ξεριζώσω…
Θέλω να ναι η ψυχή μου γη αγαθή … διψασμένη και εύφορη … να βγάλει καρπό γλυκό ..να χορτάσει από πείνα …για τον λόγο Σου …
Μα δεν είναι …
Σπλαχνίσου την Κύριε …Ρίξε τον σπόρο Σου και σήμερα πάνω της να ξεραθεί ….εκείνο το δεν που την ματώνει …
