Εγώ, με ρίζες ή χωρίς ρίζες;

Ποίο δρόμο πρέπει να ακολουθήσω;

Ερώτημα μεγάλο! Ερώτημα, που ταλαιπώρησε πολύ τον Ηρακλή. Και εξακολουθεί να ταλαιπωρεί τον καθένα μας.

Δύο μας φαίνονται «οι δρόμοι». Ο ένας, «ο δικός μου». Και ο άλλος, ο δρόμος του χρέους!

Αλλά όχι! Ο δρόμος πρέπει να είναι ένας. Ο ανθρώπινος. Ο σωστός.

Ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός• όπως ένας και μοναδικός είμαι και εγώ στα μάτια του Θεού!

Πολύ θα ήθελα να ακολουθούσα τον δρόμο «τόν δικό μου»!

Μα δεν μπορούσα να παραβλέψω το ότι ήμουν εντεταγμένος σε μια παράδοση, και περπατούσα στα ίχνη, που είχαν αφήσει πίσω τους άλλοι, που είχαν περπατήσει αυτόν τον δρόμο πριν από εμένα. 

Και το ερώτημα έγινε: Εγώ, ή το χρέος; Εγώ με ρίζες, ή χωρίς ρίζες;

* * *

Έτσι άρχισα να έρχομαι σε επαφή με τη φύση. Και να παρατηρώ. Και όλα τα έβλεπα σαν σύμβολα και σαν δείχτες.

Πόσο πλούσια ήταν τα μηνύματα που μου έδινε η ζωή της φύσης γύρω μου• και κυρίως τα δένδρα! Παρατηρούσα τις γεμάτες απλότητα κινήσεις τους• κινήσεις που κανένας ποτέ δεν τις βλέπει σαν έκφραση κακίας. Και αυτές με βοήθησαν να καταλάβω, ότι έχω χρέος να μην κόβω ποτέ τις ρίζες της παράδοσης.

* * *

Για να κάμω το ερημητήριο μου πιο απόμακρο και απομονωμένο, σκέφθηκα, να κάμω μια αναδιαμόρφωση του γύρω χώρου.

Και λοιπόν, μή έχοντας καμμιά γνώση, ακόμη και για τους πιο στεοιχειώδεις νόμους της βοτανικής, επήρα την απόφαση να μεταφέρω λίγα έλατα, που είχαν φυτρώσει σε χώρο με πολύ φτωχό έδαφος, και γι’ αυτό οι ρίζες τους είχαν μπεί βαθειά στη γή, σε όλο το χώρο γύρω από τον κορμό τους.

Δεν είχα υπομονή να ψάξω για τις ρίζες τους μέχρι την άκρη τους! Δεν καταλάβαιναν τότε τί εχρειάζονταν. Και τις έκοψα!…

* * *

Μεταφύτεψα λοιπόν τα δένδρα μου, κυριολεκτικά ακρωτηριασμένα σε έδαφος πολύ πιο καλό. Και τα φρόντιζα με πολλή προσοχή και με πολύ κόπο!…

Τους έρριχνα και άφθονες «τροφές» (=φουσκί)! Μά, τίποτε!… Τους είχα κόψει το «στόμα»! Και το καλοκαίρι ήλθε. Και τότε όλα τα έλατά μου, επήραν το χρώμα που άλλα δένδρα παίρνουν το φθινόπωρο! Χρώματα υπέροχα μέν, μα εντελώς ασυνήθιστα για δένδρα κωνοφόρα, που ιδατηρούνται όλο το χρόνο καταπράσινα!…

Ήταν το προάγγελμα για ένα θάνατο, που δεν θα τον επακολουθούσε μια ανάσταση, όταν θα ερχόταν η άνοιξη.

Έμειναν κάποιο χρονικό διάστημα όρθια. Σιγά‐σιγά όμως, δεν άντεξαν στο νερό των βροχών, στον ήλιο, στους ανέμους. Και σωριάσθηκαν κάτω! Χωρίς καμμιά ελπίδα για ανόρθωση• για ανάσταση!

* * *

Μετά από κάποιο διάστημα επήρα και άλλο ένα «μάθημα» από τα δένδρα.

Ένας σφοδρός άνεμος έκαμε και σωριάστηκαν κάτω κάτι δένδρα τεράστια• αληθινοί γίγαντες• κολοσσοί. Σιδερένιοι κολοσσοί σε κορμό και σε κλαδιά. Με πόδια πήλινα! Με ρίζες αδύναμες. Γιατί είχαν φυτρώσει σε βράχους!

Και οι αδύναμες ρίζες τους δεν άντεξαν.

* * *

Διδάγματα:

• Οι ρίζες είναι κάτι το πολύ σημαντικό για τη ζωή μας.

• Οι ρίζες δεν κόβονται με το «αζημίωτον».

• Ο άνθρωπος πρέπει να φροντίζει τις ρίζες του να γίνονται πιο δυνατές στην ζωή.

• Χωρίς ρίζα, τίποτε δεν εγγυάται ένας κορμός γερός και ένα πλούσιο καταπράσινο φύλλωμα.

• Χωρίς ρίζες γερές και σωστές μέλλον δεν υπάρχει• επιβίωση δεν γίνεται.

• Ρίζες μας δεν είναι ούτε τα έθιμα, ούτε η γλώσσα μας.

• Ρίζα μας είναι η πίστη στον Χριστό.