Η έμπρακτος αγάπη του Σαμαρείτου

Συνηθίζουν οι χριστιανοί να μιλούν για την εντολή της αγάπης, την οποία ζήτησε και ο Κύριος. Την προβάλλουν ιδίως στους κοσμικούς και αδιάφορους, αλλά και στους κατήγορους της Εκκλησίας. Με τον τρόπο αυτό θέλουν να τονίσουν την ανωτερότητα της διδασκαλίας του Χριστού.

Και ενώ περισσεύουν οι αγαπολογίες, στην πράξη συμβαίνει το αντίθετο. Δεν έχουν την αγάπη στην καρδιά τους. Δεν συγκινούνται εύκολα από τον πόνο, τη φτώχεια και τη δυστυχία των άλλων. Δεν βοηθούν ουσιαστικά.

Οι ίδιοι θέλουν την έμπρακτη αγάπη από τους άλλους, συχνά την μεθοδεύουν κιόλας, χωρίς όμως να είναι πρόθυμοι και αυτοί να την προσφέρουν. Μιλούν για το φωτεινό παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη, αλλά οι ίδιοι ακολουθούν το παράδειγμα του ιερέα και του λευΐτη της παραβολής….

Κάθε χριστιανός, που αγωνίζεται να είναι συνειδητός στοχάζεται το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη και προσπαθεί να το μιμείται, όταν υπάρχουν δίπλα του αδελφοί, που έχουν ανάγκη και αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα.

Διαπιστώνει ότι ο Σαμαρείτης δείχνει την αγάπη του σε έναν Ιουδαίο με συγκεκριμένες πράξεις του. Μόλις είδε τον άνθρωπο να είναι ημιθανής, τον πλησίασε και τον συμπόνεσε. Αμέσως του περιποιήθηκε τα τραύματά του, τα άλειψε με λάδι και κρασί και τα έδεσε. Στη συνέχεια τον ανέβασε στο ζώο του και τον μετέφερε στο κοντινότερο πανδοχείο, όπου τον περιποιήθηκε περισσότερο.

Την άλλη μέρα προτού να φύγει για να συνεχίσει το ταξίδι του, πλήρωσε τον ξενοδόχο και του υποσχέθηκε ότι θα ξαναπεράσει κατά την επιστροφή του για να του πληρώσει και τα τυχόν άλλα έξοδά του.

Όντως υπήρξε καλός ο Σαμαρείτης.

Λεπτή ψυχή, πρακτικός και αξιοπρεπής.

Η αγάπη του προς τον πλησίον ήταν έμπρακτη και σωτήρια.

Αυτό είναι το μεγάλο μάθημα, που μας έδωσε.

π. Διονύσιος Τάτσης