Ο ρόλος και ο λόγος

Η φράση «διακριτοί ρόλοι» με την συχνότητα πού προφέρεται στις μέρες μας, είναι γνωστή και στα μικρά παιδάκια. Η σημασία της, όμως, είναι άγνωστη και στους μεγάλους, γιατί σκόπιμα διαστρέφεται .

Αυτοί πού χρησιμοποιούν την διατύπωση «διακριτοί ρόλοι» θέλουν να πιστέψουμε, ότι απαγορεύεται στην Εκκλησία να εκφέρει λόγο για τα πολιτικά πράγματα τής πατρίδος μας. Έτσι τούς συμφέρει, έτσι λένε και, δυστυχώς, απάντηση επίσημη δεν παίρνουν από την Εκκλησία, πολλοί, μάλιστα, από τους εκπροσώπους της έχουν πέσει στην παγίδα και συντάσσονται ανεπιφύλακτα με την λανθασμένη ερμηνεία του όρου αυτού.

Για να δούμε, λοιπόν, αν η παραπάνω φράση ευνοεί αυτούς που την χρησιμοποιούν εις βάρος της Εκκλησίας ή αν η πραγματική σημασία της φωτίζει και τακτοποιεί τα πράγματα.

Γιατί συγχέεται ο ρόλος με το δικαίωμα του λόγου;

«Διακριτοί ρόλοι» σημαίνει, όταν με τη φράση αναφερόμαστε στην Εκκλησία και στην Πολιτεία, ότι, αφ’ ενός μεν, οι έχοντες ] Ιεροσύνη απαγορεύεται να αναλαμβάνουν πολιτικά αξιώματα και να ασκούν πολιτική εξουσία –κατά τη διατύπωση του σπουδαίου και κλασικού πλέον ερμηνευτού των Ιερών Κανόνων, του Αριστηνού, «Ιερεύς άρχων, ανίερος» – και ότι, αφ’ ετέρου, οι έχοντες πολιτικά αξιώματα και ασκούν πολιτική εξουσία απαγορεύεται να ιερουργούν και να εκτελούν οιανδήποτε ιερατική διακονία.

Ρόλος είναι, δηλαδή, αυτό που ασκεί κανείς ως έργο, ως συγκεκριμένο λειτούργημα μέσα στην κοινωνία και δεν έχει καμμιά σχέση με το δικαίωμα του λόγου και των πεποιθήσεων, το οποίο είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου και πολίτου μιας δημοκρατικής χώρας.

Συνεπώς, όταν χρησιμοποιούμε τη φράση «διακριτοί ρόλοι» αναφερόμαστε αποκλειστικά στα διακεκριμένα αξιώματα εκκλησιαστικών και πολιτικών αδρών και όχι στη λογοκρισία εκκλησιαστικών και πολιτικών αξιωματούχων.

Το δικαίωμα του λόγου πηγάζει από την ιδιότητα του ανθρώπινου νου να κρίνει, καθ’ ότι –όπως συχνά ετόνιζε ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος–η κρίση είναι στοιχείο του ¨κατ’ εικόνα¨, που μας έδωσε ο Θεός και γι’ αυτό δεν έχει κανείς, μα κανείς άνθρωπος την εξουσία να μας αφαιρέσει το δικαίωμα να έχουμε τις απόψεις μας και να εκφράζουμε ελεύθερα τη γνώμη μας, είτε κληρικοί είμαστε, είτε λαϊκοί.

Ιδιαιτέρως ως προς τα πολιτικά πράγματα, το ίδιο το Σύνταγμα στο τελευταίο του άρθρο επιφορτίζει τούς Έλληνες πολίτες με την ευθύνη να υπερασπίζονται με τον πατριωτισμό τους κάθε προσπάθεια των πολιτικών, πού αλλοιώνει το φρόνημα του έθνους με την εισαγωγή αντισυνταγματικών νόμων, στους δε Έλληνες πολίτες συγκαταριθμούνται ασφαλώς, και οι κληρικοί, οι οποίοι έχουν, όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να εξεγείρονται και να υπερασπίζονται το ποίμνιό τους αλλά και το Σύνταγμα, όταν οι πολιτικοί με νόμους τους αντιστρατεύονται την Αγία Γραφή και τους Ιερούς Κανόνες, που το Σύνταγμά μας κατοχυρώνει.

«Ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα»!

Αφού τα πράγματα είναι τόσο απλά και ξεκάθαρα, ώστε να τα καταλαβαίνει και ένα μικρό παιδί, τότε γιατί χρησιμοποιούν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι τη φράση «διακριτοί ρόλοι» για να φοβερίζουν και να υβρίζουν την Εκκλησία, όταν οι κληρικοί λένε το σωστό και όχι αυτά που σε εκείνους αρέσουν;

Η απάντηση είναι απλή : «Ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα»! Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι ξέρουν ότι οι κληρικοί επηρεάζουν τούς ανθρώπους, γιατί βρίσκονται κοντά στα προβλήματά τους, στις αγωνίες τους, αλλά και κοντά στο Θεό που είναι ο κοινός Πατέρας των πιστών, κληρικών και λαϊκών, και η μόνη Παντοδύναμη εξουσία. Γνωρίζουν ότι ο λαός σέβεται και υπακούει τούς ευλαβείς ποιμένες και φοβούνται τον λόγο των κληρικών, γιατί τούς χαλάει τα σχέδια και δεν τούς αφήνει να κάνουν τη διάβρωση της ευσεβείας στο βαθμό πού θέλουν. Γι’ αυτό επιτίθενται λαύροι εναντίον των κληρικών που ορθοτομούν τον λόγο της Αληθείας σε όλες τις πτυχές της πνευματικής και κοινωνικής ζωής.

Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, λοιπόν, και όσα αφεντικά κρύβονται πίσω τους, καίγονται με τις παρεμβάσεις των κληρικών και, συνεπώς, έχουν κέρδος από τη λογοκρισία και τη φίμωση της Εκκλησίας. Τόσο δε, έχουν αποθρασυνθεί, ώστε δεν ντρέπονται να ομολογούν ευθέως ότι, επειδή η Εκκλησία επηρεάζει τον κόσμο, πρέπει να τηρεί σιγή ατά θέματα πού χειρίζονται οι πολιτικοί! Τέτοια φοβία έχουν οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοί τους!

Τόσο πολύ σίγουροι είναι για τις απόψεις τους, ώστε πρέπει να φιμώσουν την Εκκλησία για να σταθούν στα πόδια τους! Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς πόσο σκοτεινά είναι τα σχέδιά τους για να μην αντέχουν ούτε μια μικρή ακτίνα Φωτός!

Όσο όμως και να κόπτονται «οι εχθροί του Σταυρού», αυτό ακριβώς είναι το έργο της Εκκλησίας! Να επηρεάζει τούς ανθρώπους χωρίς ιδιοτέλεια και με ευθυκρισία, στην εφαρμογή του θελήματος του Θεού και όχι του θελήματος των ανθρώπων. Και, αλλοίμονο, αν αφήσει το δικαίωμα και την υποχρέωσή της αυτή να χαθούν επειδή κάνει χαλάστρα στα σχέδια των πολιτικών και των δημοσιογράφων εκείνων, που δεν έχουν αφήσει τίποτε όρθιο στον αιματοβαμμένο τόπο μας τα τελευταία 180 χρόνια, από τον μαρτυρικό Καποδίστρια!

Βεβαίως και θα επηρεάζει η Εκκλησία! Και μάλιστα στις μέρες μας θα επηρεάζει σε ηγετικό και υπερθετικό βαθμό, για να ισοσταθμίσει τον βούρκο του επηρεασμού πού υφίσταται καθημερινά ο δίσμοιρος λαός μας, και …σε όποιον αρέσει!

Τι καταλαβαίνουν άραγε, αυτοί πού αποκτηνώνουν κάθε μέρα και περισσότερο τον λαό μας με ό,τι ευτελέστερο και “κατινίστικο” υπάρχει σε θέαμα και ακρόαμα, ότι θα τούς αφήσουμε ανεξέλεγκτους να διαφεντεύουν και να ασελγούν στις συνειδήσεις του χριστοφόρου λαού μας και εμείς θα σιωπήσουμε; Είναι πολύ γελασμένοι αν πιστεύουν κάτι τέτοιο! Δεν πρόκειται να μας σταματήσει καμμιά επίγεια δύναμη από το να εκφράζουμε την λογική και θεολογική κρίση μας σε κάθε πολιτική ή άλλη παρέμβαση, πού αλλοιώνει το ήθος του Χριστού και του Ευαγγελίου Του!

Η φράση «διακριτοί ρόλοι» είναι πυροτέχνημα

Πρέπει να επισημάνουμε, όμως, και κάτι ακόμη. Ότι η φράση «διακριτοί ρόλοι», όχι μόνο διαστρεβλώνεται αλλά και έτσι πού χρησιμοποιείται είναι μονής κατευθύνσεως! Χρησιμοποιείται μόνο για να λογοκρίνουν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι τούς κληρικούς, και όχι και για το αντίστροφο. Δηλαδή, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, ενώ δεν ανέχονται να εκφράζει η [ Εκκλησία τη γνώμη της, για τα όσα αυτοί κατεργάζονται, αυτοί ακάθεκτοι και με στόμφο εκατό καρδιναλίων υπαγορεύουν συνεχώς στην Εκκλησία το τι πρέπει να πει, το τι πρέπει να αποφεύγει, ποια πολιτική πρόταση θα ενισχύσει και για ποια πρέπει να τηρήσει σιγή ιχθύος.

Συμπεριφέρονται σ’Αυτήν, πού είναι η Ουράνια Μητέρα μας, σαν να είναι κάποια μαθητριούλα, ανεπίδεκτη μαθήσεως, που πρέπει να της υπενθυμίζουν συνεχώς τη διδακτέα ύλη και να την ανακαλούν στην τάξη για τις αταξίες της!

Επιτέλους! Ποιοι νομίζουν ότι είναι; Θα χάσουμε όλοι το μυαλό μας και θα τούς αναγορεύσουμε σε κριτές της οικουμένης, επειδή τάχα ψηφίζονται;

Γράψαμε και άλλοτε ότι ούτε και οι δημοσιογράφοι ψηφίζονται και όμως έχουν συνεχή λογοδιάρροια και ασκούν προς πάσα κατεύθυνση αδυσώπητη και σαφώς κατευθυνόμενη από σκοτεινά κέντρα κριτική, ιδιαιτέρως δε λυσσωδώς κατά της Εκκλησίας! Τελικά, στη χώρα μας, παρ’ ότι έχει καταργηθεί η λογοκρισία ακόμη και για εκείνους πού διαφθείρουν τον λαό, οι μόνοι πού δεν έχουμε ελεύθερα το δικαίωμα του λόγου είμαστε εμείς οι κληρικοί, γιατί επηρεάζουμε τον λαό να αντισταθεί στο πολυποίκιλο κακό!

Δεν τούς αρκούν τα δισεκατομμύρια πού ξοδεύουν για τηλεοπτική και έντυπη προπαγάνδα αλλά θέλουν να φιμώσουν και τούς κληρικούς, γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι ένας μόνο λόγος αληθείας, συντρίβει πολλά τείχη ψεύδους! Το παρατηρεί κανείς και στις τηλεοπτικές εκπομπές, όπου μόλις κανείς αρθρώσει ένα σωστό λόγο, “πέφτουν όλοι επάνω του” για να πνίξουν τη φωνή του. Ο πύρινος ποταμός της ψευτιάς καίγεται με την αλήθεια, έστω και αν αυτή είναι μια μικρή σταγόνα!…

Μόνο η Εκκλησία αποφασίζει για τη σιωπή Της

Μόνη αρμόδια να αποφασίζει για το πότε θα ομιλεί και πότε θα σιωπά, είναι η Εκκλησία. Αυτή μόνο έχει το δικαίωμα να οριοθετεί τις παρεμβάσεις, πού πρέπει να γίνονται από τούς κληρικούς της στο επίπεδο των δραστηριοτήτων της πολιτικής. Και αυτό, γιατί μόνο Εκείνη έχει τη διάκριση να βλέπει πότε οι παρεμβάσεις αυτές ωφελούν πνευματικά τον πιστό λαό και πότε τον βλάπτουν.

Τονίζουμε, τον πιστό λαό και όχι απλώς τον λαό. Η Εκκλησία έχει χρέος πρωτίστως έναντι των παιδιών Της κι όχι έναντι των εχθρών Της. Και τα πιστά παιδιά της θλίβονται όταν αυτή σιωπά, καθ’ ον χρόνον στην Ορθόδοξη πατρίδα μας δεν μένει τίποτε όρθιο! Αντιθέτως, οι εχθροί της Εκκλησίας, δηλαδή οι εχθροί του Χριστού, επαναστατούν και εξαγριώνονται εναντίον της, όταν Αυτή ελέγχει τις παραχαράξεις του χριστιανικού ήθους.

Η Εκκλησία ποτέ δεν ρύθμισε την συμπεριφορά της αναλόγως του πολέμου πού εδέχετο. Ρυθμιστής της πάντοτε ήταν το πνευματικό συμφέρον των παιδιών του Θεού και γι’ αυτό ποτέ μέχρι ήμερα δεν κατήντησε <Φούρνος του Χότζα>,ώστε να υπηρετεί όλα τα άνομα συμφέροντα, εκτός από <τά καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών>.

Μόνο η Εκκλησία, λοιπόν, έχει την εξουσία για το τι θα πράττει και το τι θα λέγει. Κανένας άλλος δεν μπορεί να γίνει αφεντικό Της! Και όταν λέμε Εκκλησία, δεν εννοούμε μόνο έναν κορυφαίο εκκλησιαστικό ηγέτη, ούτε καν μία Σύνοδο Αρχιερέων, αλλά τούς πιστούς ορθοδόξους κληρικούς και λαϊκούς πού έχουν το αυτό φρόνημα με την Θριαμβεύουσα Εκκλησία και ταυτίζονται απόλυτα στη θεωρία και στην πράξη με <ό,τι πανταχού, ό,τι πάντοτε και υπό πάντων επιστεύθη>, σύμφωνα με την μνημειώδη φράση του αγίου Βικεντίου Λειρίνης.

Ακουέτωσαν ταύτα πολιτικοί και δημοσιογράφοι!*

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ε. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ

Πρωτοπρεσβύτερος

* Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε το 2008 στο τεύχος 70-71 της “Ενοριακής Ευλογίας “