Ο σπορέας, ο σπόρος, ο αγρός

Κάθε χρόνο ακούμε στις εκκλησίες μας την παραβολή του σπορέως (Λουκά η΄, 5-15). Μετά την σύντομη περιγραφή της σποράς και της τύχης που ε’ιχαν οι σπόροι, ο Κύριος, ανταποκρινό­μενος σε αίτημα των μαθητών, εξηγεί τι αντιπροσωπεύει κάθε μία από τις τέσσαρες κατηγορίες εδάφους όπου έπεσε ο σπόρος, ο λόγος του Θεού: «παρά την οδόν», «επί την πέτραν», «μέσω ακανθών» και «γη αγαθή».

Αν και γνωρίζει ο Σπορέας ότι μόνον μία από τις περιπτώσεις–κατηγορίες εδαφών αποτελεί γη αγαθή, άνθρωποι «οίτινες εν καρδία καλη και αγαθή ακούσαντες τον λόγον κατέχουσι και καρποφορούσιν εν υπομονή», δεν φείδεται κόπου και σπόρου, αλλά σπέρνει «τον σπόρον αυτού» απλόχερα και πλουσιοπάροχα. Δεν κάνει διακρίσεις. Όπως «τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. ε΄, 45).

Έτσι και οι απεσταλμένοι Του σπέρνουν τον λόγο του Ευαγγελίου αφειδώλευτα σε Ναούς, σε αίθουσες, στην ύπαιθρο, προφορικά, εγγρά­φως και με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας. Και αυτοί δεν κάνουν διακρίσεις. Δεν μετρούν την αποτελεσματικότητα της προσφοράς τους. Στην αγροτική δραστηριότητα υπάρχουν μετρήσιμα στοιχεία. Μπορούμε να προσδιορίζουμε στρεμματικές αποδόσεις.

Στον χώρο της ιεραποστολής έχουμε μεγέθη πνευματικής τάξεως και τα γνωστά μας οικονομικοτεχνικά και άλλα κριτήρια μετρήσεως, αξιολογήσεως δεν ισχύουν. Όταν και στον υλικό κόσμο ανακύπτουν γεγονότα, εξελίξεις και καταστάσεις που εκφεύγουν των γνώσεων και προβλέψεών μας, τι μπορούμε να πούμε για τον πνευματικό κόσμο του ανθρώπου σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο; Όχι μόνο γιατί τον γνωρίζουμε λιγώτερο, αλλά και για άλλους λόγους, που προκαλούν άπειρες διαφοροποιήσεις (κληρονομικότητα, περιβάλλον, παιδεία). Η ελευθερία της βουλήσεως αποτελεί παράγοντα διαφοροποιήσεων. Ακόμη, υπάρχουν δυνάμεις που δρουν και επιδρούν στον χώρο της πνευ­ματικής διαστάσεως της υπαρξεώς μας. Τίς γνωρίζουμε. Είναι το Άγιον Πνεύμα και ο φύλακας Άγγελος. Είναι οι “αρχές” και οι “εξουσίες”, οι «κοσμοκράτορες του σκότους του αιώνος τούτου» (Εφεσ. στ΄, 12).

Όπως στη γεωργία έτσι και στην ιεραποστολή η σπορά επαναλαμ­βάνεται. Στη γεωργία, επειδή είναι ο φυσιολογικός κύκλος για πολλά είδη. Στην ιεραποστολή, γιατί συνεχώς έρχονται στη ζωή νέοι άνθρωποι. Και επειδή ο λόγος του Θεού είναι τροφή της ψυχής (Ματθ. δ΄ 4), στήριγμα στον αγώνα της, φως στην πορεία της, θωράκιση στις επιθέσεις που δέχεται, σωτήρια γνώση.

Αυτά ως προς την αγαθή γη. Υπάρχουν και οι άλλες τρεις κατηγορίες αγρού όπου ο λόγος του Θεού, όταν έπεσε μία ή περισσότερες φορές δεν καρποφόρησε. Όμως η ακαταλληλότητα του εδάφους δεν είναι οριστική. Συντελούμενες ζυμώσεις (διανοητικές, ψυχικές, όργωμα με το υνί του πόνου, απογοητεύσεις κ.ά.) το καθιστούν πρόσφορο. Ο σπόρος μπορεί κάποτε να ριζώσει και καρποφορήσει.

Νίκος Τσιρώνης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεύχος Αυγούστου-Σεπτεμβρίου

Αριθμ. Τεύχους 110-111