Δημητριάδος Ιγνάτιος: “Παρά την σφοδρή πολεμική, ο Μοναχισμός καταξιώνεται από τον λαό”
7 Σεπτεμβρίου 2011
Στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Πηλίου, χοροστάτησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, κατά τον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό της εορτής του εν Χώναις Θαύματος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ (5/9/2011). Την πανήγυρη, που τελέστηκε στον νεόδμητο και περικαλλέστατο Ιερό Ναό της Μονής, τίμησαν με την παρουσία τους αντιπροσωπείες των Ιερών Μονών Τιμίου Προδρόμου Συκής και Παναγίας Γοργοϋπηκόου Φυτόκου, με επικεφαλής τις Γερόντισσες Αγαθοφήμη και Μακρίνα, πληθύς Ιερέων, ο Δήμαρχος νοτίου Πηλίου κ. Νικόλαος Φορτούνας, ο Αντιπεριφεριάρχης Θεσσαλίας κ. Δημήτριος Αλεξόπουλος, εκπρόσωποι των Στρατιωτικών αρχών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Εντυπωσιακή, πέρα από κάθε προηγούμενο, ήταν η συμμετοχή του λαού, γεγονός που εξήρε στην ομιλία του ο Σεβ. κ. Ιγνάτιος.
Ο Σεβασμιώτατος, χαρακτηριστικά επεσήμανε ότι η συμμετοχή του λαού, «αποδεικνύει, μέσα σε αυτή την κρίσιμη εποχή, πως οι ψυχές μας διψούν το διαφορετικό. Δείχνει πως τον Ορθόδοξο μοναχισμό – που τόση προσπάθεια έγινε στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια να δυσφημιστεί, που δέχθηκε τόσες και τόσες επιθέσεις και μάλιστα, στην Ακρόπολή του, το Άγιον Όρος, που δεν χάνεται ευκαιρία από τα κοσμικά Μέσα και δυστυχώς όχι μόνο τα ιδιωτικά, αλλά και από αυτά που ανήκουν στο Ελληνικό κράτος, να υποτιμάται, να λοιδορείται, να πετροβολείται και να απαξιώνεται – ο λαός τον καταξιώνει, τον στηρίζει, του δίνει ζωή, τον προσεγγίζει. Και είναι αυτή η αντινομία, που ίσως, τελικά, διαφυλάττει τη μεγάλη ελπίδα για τούτη την πατρίδα…»
Ερμηνεύοντας το φαινόμενο, ο κ. Ιγνάτιος παρέθεσε τους λόγους για τους οποίους ο λαός του Θεού προσεγγίζει με τόσο πληθωρικό τρόπο τα Μοναστήρια στις μέρες μας. Είναι η ανάγκη συμφιλίωσης με τον Θεό, τον εαυτό μας και το περιβάλλον, η απλότητα στον τρόπο της ζωής και η προσφορά της αγάπης. «Ζούμε μέσα στην καχυποψία, γίναμε όλοι καχύποπτοι με όλους… Το κράτος με τους πολίτες και οι πολίτες με το κράτος. Ο διπλανός με τον σύντροφο, η οικογένεια με την άλλη οικογένεια, ο εργοδότης με τον εργάτη, ο εργάτης με αυτούς που έχουν τα χρήματα κ.ο.κ. Και όμως, η ψυχή του ανθρώπου είναι πλασμένη από το Θεό για να είναι συμφιλιωμένη πρώτα-πρώτα με τον ίδιο το Θεό. Αυτόν που μας στέρησαν. Αυτόν που θέλησαν να αρνηθούμε με την λογικοκρατία και τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Και έτσι στα μοναστήρια οι άνθρωποι ξαναβρίσκουν πρώτα-πρώτα τη δύναμη να προσκυνήσουν ζωντανό Θεό. Γιατί ξέρουν ότι το κάθε μοναστήρι είναι ένας τόπος άγιος, προσευχής και παρουσίας του ζωντανού Θεού… Έπειτα, ο προσκυνητής γαληνεύει στο μοναστήρι, που έτσι κι αλλιώς είναι συμφιλιωμένο με την ίδια τη φύση… Το μικρό λουλούδι, η καρποφορία, οι εποχές, το κάθε τι που ο Θεός χάρισε στον άνθρωπο σε αυτή την πλάση, το πιο μικρό ζώο μέχρι το πιο μεγάλο, το πιο μικρό φιλαράκι μέχρι το πιο σκιόφιλο δέντρο. Ο άνθρωπος συμφιλιώνεται με αυτό που ο Θεός του έδωσε για να το κάνει παράδεισο και πάλι. Και, βέβαια, όταν βρεις το Θεό και όταν συμφιλιωθείς μέσα σε ένα περιβάλλον που το σέβεσαι και το αγαπάς, τότε βρίσκεις το δρόμο να συμφιλιωθείς και με τον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί εκεί παίζεται το μεγάλο δράμα στην εποχή μας. Η μεγάλη σύγκρουση των ανθρώπων είναι με τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν βρίσκω ησυχία, δεν ξέρω τί μου φταίει και βέβαια, συνήθως, φορτώνω τα σφάλματα στους άλλους για να πάρω άλλοθι, δυσφημώ και ευτελίζω για να πάρω μια αναπνοή, αλλά, τελικά, ξέρω πολύ καλά ότι αυτό που μου λείπει είναι η συμφιλίωση με τον ίδιο μου τον εαυτό, γιατί δεν έμαθα να βαδίζω την οδό της μετανοίας, που είναι τρόπος ζωής στο κάθε μοναστήρι…»
Αναφερόμενος στο βίωμα και στην προσφορά της αγάπης από τους Μοναχούς ο κ. Ιγνάτιος επεσήμανε: «μέσα στο μοναστήρι αυτή η συμφιλίωση γίνεται και έχει καρπό ένα μοναδικό γεγονός, την αγάπη. Μόνο συμφιλιωμένος με τον εαυτό του, με το Θεό και τη φύση, μόνο ο απλός μπορεί πραγματικά να θεμελιώσει μια σχέση με τον άλλον για να είναι όντως άνθρωπος. Γιατί ξέρει ότι στο πρόσωπο του άλλου συναντά τον ίδιο του τον εαυτό και βρίσκει το ζωντανό Θεό. Γι’ αυτό οι μοναχοί και οι μοναχές ζουν όλοι μαζί. Ακόμη, όμως και ο ασκητής και ο αναχωρητής, αν και στα μάτια των ανθρώπων φαίνεται να έχει φύγει από την κοινότητα, παραμένει ζωτικά ενωμένος μαζί της με τη Θεία Κοινωνία και την προσευχή και είναι αυτή η ένωση ακόμη πιο ζωντανή και μεγάλη από την απλή συναναστροφή και τα μεγάλα λόγια. Έτσι ο άνθρωπος βρίσκει σήμερα στο μοναχισμό ένα πρότυπο ζωής που έχασε από την κοινωνία που έχτισε με πληθώρα αγαθών, με εντυπωσιακή πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας. Γιατί έχασε τα ουσιώδη, τα αληθινά, τα αυθεντικά, τα απλά, αυτά που μάς δίνουν τη δύναμη να μείνουμε πρόσωπα, που σημαίνει να μπορούμε να αγαπήσουμε, να σταθούμε αλληλέγγυοι, ενωμένοι, να μπορούμε να συγκροτούμε μια κοινότητα, η οποία θα χαίρεται την πρόοδο του άλλου και δε θα την ευτελίζει, που θα προσεύχεται για τους άλλους και δε θα ζητάει το κακό τους, που θα περισσεύει η αγάπη, η συμπόνια και η συγκατάθεση και η συγχωρητικότητα και όχι το μίσος, η κακία και η αντιπαράθεση…»
Τέλος, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην μεγάλη ανάπτυξη του μοναχισμού στην Μητρόπολή μας και έκανε ιδιαίτερη μνεία στην εξέλιξη της Μονής Ταξιαρχών. Απευθυνόμενος δε στους τοπικούς άρχοντες σημείωσε, με νόημα, τα εξής: «αυτό το αριστούργημα, που ολοκληρώνεται μέρα με την ημέρα, με αποκορύφωμα αυτόν τον Ναό, αυτόν τον «Παρθενώνα» του Πηλίου, αγαπητοί μου άρχοντες, είναι η σφραγίδα του 21ου αιώνα για τον τόπο μας. Εάν έχετε κάτι άλλο να μου υποδείξετε, το οποίο σε 100 χρόνια να σφραγίζει αυτό τον τόπο εγώ θα το παραδεχτώ. Για την ώρα, εγώ σας δείχνω τη σφραγίδα. Αυτός ο Ναός, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, που διασώζει, βέβαια, έναν μακροχρόνιο πολιτισμό, θα σφραγίσει καθοριστικά το Πήλιο και την περιοχή μας, γιατί ακριβώς γίνεται με επιμέλεια, με ψυχή και καρδιά του γέροντα Αντωνίου, με τους κόπους της γερόντισσας Νικοδήμης και όλων των αδελφών και βεβαίως, με την συμπαράσταση αυτού του πιστού λαού. Και αποδεικνύεται ότι τα μεγάλα έργα, που σφραγίζουν τόπους και μένουν αιώνια, θέλουν χρηστή διαχείριση και κλίμα εμπιστοσύνης και τότε επιτυγχάνονται. Μήπως αυτό πρέπει να γίνει ένα πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση και για άλλα πράγματα;»
Κατά την Αγιώνυμο ημέρα, την Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Λαρίσης & Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος, προσκεκλημένος του επιχωρίου Μητροπολίτου Δημητριάδος.
