Μνήμη των αγίων μαρτύρων Μέδιμνου, Ουρβανού, Θεοδώρου και τών συν αυτοίς ογδοήκοντα ιερέων άμα και διακόνων εν Νικομειδεία τελειωθέντων

Την εποχή του αιρετικού αυτοκράτορος Ουάλεντος οι αρειανοί στην Κωνσταντινούπολη με τήν συμπαράσταση του είχαν αποκτήσει μεγάλη ισχύ. Μετά την κοίμησι του αρχιεπισκόπου της Πόλεως Εύδοξιου (360-369) εψήφισαν αρχιεπίσκοπο κάποιον ομόδοξο τους, ονόματι Δημόφιλο, ενώ οι ορθόδοξοι χειροτόνησαν τον Ευάγριο. Αποθρασυνθέντες οι αρειανοί τους κατεδίωξαν, εξόρισαν τον Ευάγριο και κατατυραννούσαν τους πιστούς.

Οι ορθόδοξοι εξέλεξαν τότε ογδόντα ευλαβείς άνδρες από το ιερατικό τάγμα, τών όποιων ήγούντο ό Μέδιμνος, ο Ουρβανός και ο Θεόδωρος, και τούς έστειλαν στήν Νικομήδεια, όπου βρισκόταν ο βασιλεύς, γιά νά του αναφέρουν όσα υπέφεραν άπό από τους αιρετικούς. Ό Ούάλης απέκρυψε τήν οργή του κατά των αγίων, διέταξε όμως κρυφά των έπαρχο Μόδεστο νά τούς θανάτωση. Φοβούμενος αυτός μήπως έπαναστατήση το πλήθος, αν τους εφόνευε φανερά, τους έπεβιβασε σε πλοίο χωρίς πηδάλιο και, προσποιούμενος ότι τους εξορίζει, παρήγγειλε στους ναύτες νά τό καταφλέξουν. Όταν ανοίχθηκαν στον κόλπο της Νικομήδειας (Άστακινό κόλπο) οι ναύτες πυρπόλησαν το πλοίο, πήδησαν στην λέμβο που ακολουθούσε και απομακρύνθηκαν. Δυνατός ανατολικός άνεμος παρέσυρε το καιόμενο σκάφος, τό οποίο πλέοντας με ταχύτητα έφθασε στήν παραθαλάσσια πόλι τής Βιθυνίας Δακιδιζο. Εκεί κατακάηκε μαζί με τούς μάρτυρες, οι όποιοι ψάλλοντας «διήλθομεν δια πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις άναψυχήν» ( Ψαλμ. 65,12) παρέδωσαν στον Κύριο τις ψυχές τους.

Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Εκδόσεις ΊΝΔΙΚΤΟΣ