Η τραγική και επίπονη κρίση (η τρίτη από τις τρεις ομιλίες του Μοναχού Αλέξιου Καρακαλληνού)

Ομιλία Α

Ομιλία Β

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, όλοι μας αυτόν τόν καιρό συζητούμε και γινόμαστε δέκτες των δυσάρεστων ειδήσεων, περί της οικονομικής καταστάσεως που επικρατεί στήν χώρα μας, και όλοι βιώνουμε καθημερινά αυτή τήν αγωνία περί τού τι μάς επιφυλάσσει τό μέλλον. Μακάρι όλοι να είχαμε τήν ίδια αγωνία, που έχουμε γιά τά βιωτικά, και γιά τά πνευματικά διότι όπως είπα και τίς δύο προηγούμενες Κυριακές, η οικονομική κρίση στήν Ελλάδα είναι ουσιαστικά μια πνευματική κρίση αξιών και αρετων. Θά ήθελα πάλιν να τονίσω πώς οφείλουμε να ανταποκριθούμε σ᾽ αυτήν τήν διπλή κρίση ως τέκνα της Εκκλησίας. Είπαμεν ότι πρέπει να ομολογήσουμε τήν προσωπική μας ευθύνη γιά τήν κατάσταση, να καλλιεργήσουμε τήν συνείδησή μας μέ προσοχή στήν πνευματική διάσταση όλων των κινήσεών μας, και να προχωράμε μέ ελπίδα και μετάνοια στήν ιερά εξομολόγηση.

Όμως γιά να γίνει τό εξομολογητήριον γνήσιος χώρος μετανοίας και αναγεννήσεως της ψυχής, δέν επαρκεί η συνειδοποίηση των αμαρτιών μας, αλλά χρειάζονται η συναίσθηση, η κατάνυξη και δάκρυα μετανοίας. Δυστυχώς, αυτά τά χαρίσματα είναι πάρα πολύ σπάνια, παρόλο τον φοβερό πόνο που επικρατεί γύρω μας καθημερινά. Συνήθως τά δάκρυα πέφτουν, και σάν χείμαρος μάλιστα, διότι ο άνθρωπος νιώθει τόν εαυτό του αδικημένο, παρεξηγημένο, και παραπονεμένο. Πολλοί αισθάνονται σάν θύματα των άλλων ανθρώπων ή διαφόρων περιστάσεων. Αλλά, πάλιν, πολύ σπάνια συναντώ εκείνα τά μοναδικά και πολύτιμα δάκρυα που καθαρίζουν τήν ψυχή, δηλαδή δάκρυα που προέρχονται από τό γεγονός ότι λυπήσαμε τόν Θεό και Πατέρα μας. Νομίζω ότι η αιτία αυτης της κατάστασης είναι ότι δέν έχουμε τίποτα παραπάνω παρά μόνο μία τυπική σχέση μέ τόν Θεό και αγνοούμε τό πόσο μάς αγαπάει ο Θεός προσωπικά αλλά και ως έθνος. Δέν αντιλαβανόμαστε πόσο ψηλά μάς θέλει. Δέν καταλαβαίνουμε ότι καλούμαστε να γίνουμε τέκνα φωτός που θα λάμπουν και θα φωτίζουν ολόκληρη τήν οικουμένη και μόνο μισοκαταλαβαίνουμε σέ ποιό σκόταδι έχουμε περιπέσει.

Παρόλο τήν οικονομική κρίση, μπορώ να πώ ότι δέν υπάρχει άλλη χώρα στο πρόσωπο της γής μέ πιό πολύ πνευματικό πλούτο από τήν Ελλάδα μας. Όλοι οι υπόλοιποι λαοί που γνωρίζουν κάτι γιά τό Ευαγγέλιο, διαβάζουν μία μετάφραση και ούτε μπορούν να συλλαβίσουν τό αλφάβητο μέ τό οποίο αρχικά γράφτηκε. Αλλά στούς Έλληνες ο Θεός έδωσε τήν ευλογία να είναι γραμμένο στήν δικιά τους γλώσσα. Και είμαι πολύ ευγνώμων στο Θεό διότι αξιώθηκα να μάθω να τό διαβάζω και εγώ στήν γλώσσα των Αποστολων.

Τώρα, μία έρωτηση: διαβάζουμε τήν αγία Γραφή, αυτή τήν στοργική επιστολή τού Θεού πρός εμάς, ή τήν περιφρονούμε ενώ βλέπουμε τηλεόραση μέ τίς ώρες; Πάλιν ο Θεός εκδηλώνοντας τήν άπειρη αγάπη Του πρός εμάς, έστειλε τόν Άγιο Αποστολο Παύλο σέ πολλές περιοχές της χώρας μας, στήν Καβάλα, στήν Βέροια, στήν Θεσσαλονίκη, στήν Αθήνα, και στήν Κόρινθο γιά να μάς κυρήξει τά ευαγγέλια της μεγάλης χαράς ότι εν Ιησού Χριστώ μπορούμε να γίνουμε τέκνα φωτός και κληρονόμοι τού αιωνίου βασιλείου του. Ο καλός Θεός έχει στολίσει τήν Ελλάδα, όχι μόνο μέ καταπληκτικές φυσικές ομορφιές, αλλά μέ χιλιάδες μοναστήρια και ναούς μέ θαυματουργικές εικόνες και ιερά λείψανα μυριάδων αγίων. Πολύ μάς αγάπαει ο Θεός, αδελφοί. Έχουμε τό Άγιον Όρος, όπου γίνονται χίλιες λειτουργείες καθημερινά στά μεγαλόπρεπα μοναστήρια και στά ταπεινά καλυβάκια. Έχουμε τήν Παναγία και γνωρίζουμε τήν παντοδύναμη σκέπη της όπως κανένας άλλος λαός. Τέτοια ιδιαίτερη αγάπη και φροντίδα από τόν Θεό, δέν υπάρχει ούτε στήν Αμερική, ούτε στήν Ευρώπη, ούτε αλλού στον κόσμο. Αλλά αντί γιά ευγνωμοσύνη γιά όλες αυτές τίς δωρεές τού Θεού, ακούω μόνο τό παράπονο.

Καθημερινά στην ζωή μας εκδηλώνεται η άπειρη αγάπη τού Θεού πρός εμάς, αλλά εμείς άραγε έχουμε τά πνευματικά μας μάτια ανοιχτά γιά να δούμε και να αισθανθούμε τό στοργικό του χέρι να μάς κρατάει και να μάς καθοδηγεί σέ κάθε περίσταση της ζωής μας; Δυστυχώς όχι, αλλά αντιθέτως αντί γιά αναγνώριση και ευχαριστία έχουμε τήν αγανάκτηση και τόν γογγυσμό και τό ΄΄γιατί΄ να επικρατεί στήν ψυχή μας και αντί να προβληματιστούμε και αλλάξουμε τρόπο ζωής εμείς εμμένουμε στον ολέθριο δρόμο που διαλέξαμε μακριά από τόν Θεό. Αντί να δοξάζουμε τόν Θεό γιά τά μοναστήρια που υπάρχουν, πιάνουμε στο στομα μας τούς ρασοφόρους, τούς μοναχούς, τούς ιερείς, και τούς δεσποτάδες και τούς κατακρίνουμε σφόδρα, διότι σάν άνθρωποι έχουν και αυτοί αδυναμίες. Αντί να τιμούμε τήν Πανάγια μέ τήν εγκράτεια και παρθενία σέ μία χώρα μέ τόσους παρθενώνες γιά μοναχούλες, τι συναντάμε; Υπάρχουν ζευγάρια μέ ολοκληρωμένες σχέσεις πρίν από τό γάμο και θεωρούν αυτό τό κατάντημα σάν να είναι απολύτως φυσικό, σάν να μή έχουν ακούσει ποτέ τίς δέκα έντολες, «ου μοιχεύσεις» και μάλιστα στήν Παλαιά Διαθήκη γράφεται «ο μοιχεύων και η μοιχευομένη θανάτω θανατούσθωσαν.» Και ο Χριστος μας που πάντοτε έδειξε τόση φιλανθρωπία και συγχώρηση σέ κάθε αμαρτωλό που μετανοεί είπε, «ότι πάς ο βλέπων γυναίκα πρός τό επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τή καρδία αυτού.» Άν έχουμε πέσει πρίν τό γάμο, δάκρυα θέλει και εξομολόγηση. Αν τά παιδιά μας ζούν στήν αμαρτία, πάλιν δάκρυα θέλει και παράκληση στο Θεό γιά τήν μετάνοιά τους. Στήν χώρα μέ μία τόση ένδοξη και πλούσια ιστορία παρθενίας, και αναφέρομαι στο μοναχισμό της Ελλάδος, η αδιαφορία μας γιά αυτό τό θέμα πληγώνει τόν Θεό και τήν Παναγία μας. Εμείς αδελφοί πληγώνουμε τήν γλυκύτατη αγάπη που σταυρώθηκε γιά μας. Έχουμε γίνει τόσο σκληρόκαρδοι ώστε να μήν αισθανόμαστε κάθολου τύψεις; Πολλοί λενε, και δέν έχουν άδικο, φταίει η τηλεόραση, αλλά ελέγχουμε τι βλέπουμε και τι βλέπουν τά παιδιά μας; Καθόμαστε μέ τά παιδιά μας να εξηγήσουμε τίς αξίες μας, πώς πρέπει να αγωνιζόμαστε πνευματικά, να εκκλησιαζόμαστε; Τούς διδάσκουμε πώς να προσεύχονται; Τούς λέμε πώς μακριά από τόν Θεό δέν υπάρχει καμία χαρά παρά μόνο οδύνη και όλεθρος; Λέμε πώς η αμαρτία σκοτίζει τήν ψυχή και της αφαιρεί τόν πρώην κάλλος της; Στήν εκκλησία έρχομαστε νωρίς μέ λαχτάρα γιά να συνατηθούμε με τό Χριστο; Έχουμε τύψεις αν καθυστερούμε; Και άν δέν μπορούμε να κοινωνάμε, τουλάχιστον παίρνουμε τό ευλογημένο αντίδωρο προσεχτικά και μέ ευλάβεια μέ τά δύο μας χέρια και μέ πολλή προσοχή γιά να μή πέφτουν τά ψίχουλα κάτω. Τήν περασμένη εβδομάδα, υπήρχαν ψίχουλα στήν άμμο των κεριών. Κύριε ελέησον. Πληγώνουμε τόν Θεό εκτός ναού, τουλάχιστον μέσα να δείξουμε τό σεβασμό και τήν ευλάβεια που κάποτε στολιζαν τό λαό τού Θεού.

Εύχομαι ολοψύχως να αγγίξει ο Θεός τίς καρδιές μας, να αισθανόμαστε κατάνυξη και ότι έχουμε λυπήσει τό μοναδικό πρόσωπο που μάς αγαπάει όντως άπειρα και αιώνια. Και άν δέν έχουμε αυτά τά δάκρυα μετανοίας, πολύτιμοι αδελφοί μου, άς παρακαλούμε τόν Θεό να μάς τά δώσει. Διότι σάς βεβαιώνω αν αυτά τά ευλογημένα δάκρυα πέφτουν στήν αγιασμένη γή της Ελλάδος, η λύτρωση θά έρθει σέ κάθε τομέα της ζωής μας και θά ευχαριστηςουμε τόν Θεό και γιά αυτή τήν κρίση, που θά είναι η αφορμή της σωτηρίας μας.

Αμήν.

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&new_topic=18