Η τραγική και επίπονη κρίση (η δεύτερη από τις τρεις ομιλίες του Μοναχού Αλέξιου Καρακαλληνού)

Ομιλία Α

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, θά ήθελα να αναφερθώ και στην σημερινή μου ομιλία, όπως και στην προηγούμενη για όσους τήνακουσαν, στό κυρίαρχο θέμα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα η οποία είναι μία προέκταση τού τρόπου της ζωής μας και επίσης θάήθελα να τονίσω τήν συμβολή της μετανοίας στην ζωή μας. Πολλές φορές, όταν έχουμε ένα πρόβλημα ή μία στεναχώρια, θέλουμε ένα θαύμα για να αρθεί το πρόβλημα ή δυσκολία πού μάς ταλαιπωρεί ή να μάς ελευθερώσει από μία ανυπόφορη κατάσταση. Όμως, πολλές φορές, πίσω από αυτό το φαινομενικά εύλογο θέλημα κρύβεται η επιθυμία να αποφύγουμε τήν προσπάθεια και τον αγώνα πού ο Θεός ζητάει από μάς. Φοβόμαστε να αλλάξουμε, διότι φοβόμαστε όχι μόνο το άγνωστο, αλλά το κυριότερο είναι ότι δέν θέλουμε να αφήσουμε το βόλεμά μας.

Οι Εβραίοι πού δέν πίστεψαν κατά βάθος σ τον Θεό, αλλά μόνο εξωτερικά, ζήτησαν από τον Χριστό ένα σημείο, ένα μεγάλο θαύμα. Και τί απάντησε ο Σωτήρας μας, “Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον επιζητεί, και σημείον ου δοθήσεται αυτή ει μή το σημείον Ιωνα.” Λυπάμαι πού το λέω, αλλά αυτά τά λόγια ταιριάζουν στην δική μας γενεά και στην σημερινή κατάσταση πού επικρατεί στην χώρα μας. Θέλουμε να μήν υπάρχει κρίση και επιθυμούμε να συνεχίζουμε να ζούμε μέ τον ίδιο πνευματικά αρωστημένο τρόπο ο οποίος είναι το βασικό αίτιο πού δημιούργησε τήν κρίση. Ποιό είναι το σημείον τού Ιωνα; Η σταυροανασταση πού ξεκιναει μέ το κύρηγμα της μετανοίας.

Δέν μπορούμε, όμως, να μετανοήσουμε αν δέν καλλιεργήσουμε τήν συνείδησή μας και αν δέν κοιτάξουμε προσεκτικά και μέ ειλικρίνεια στό παρελθόν μας για να εντοπίσουμε, μέ ακρίβεια μάλιστα πού, πότε, και πώς αδικήσαμε και παρανομήσαμεν τον αδελφό μας και ναί, το δημόσιο. Ο ύμνος τών τριών αγίων παίδων στην κάμινο τού πυρός ήταν ο εξής: «ημάρτομεν ηδικήσαμεν ησεβήσαμεν, ηνομήσαμεν και απέστημεν και παρέβημεν τάς εντολάς σου και τά κρίματά σου». Αυτά τά λόγια θά έπρεπε να λέγονται και από εμάς τούς αμαρτωλούς.

Πολλές φορές, οι άνθρωποι έρχονται στην εξομολόγηση χωρίς τήν παραμικρή συναίσθηση ότι έχουν λυπήσει τον Θεό και τον αδελφό μέ πράξεις πού καταπατάνε και φιμώνουν τήν συνείδηση. Ο πνευματικός αγώνας ξεκιναει από τά μικρά και ασήμαντα και επεκτείνεται στά μεγάλα και σοβαρά αμαρτήματα. Αυτά τά μικρά είναι ικανα να αρχίσουν να φιμώνουν σιγά σιγά τή συνείδηση τού ανθρώπου και κατόπιν η ψυχή εθίζεται κατά κάποιο τρόπο στην αμαρτία και πράττει κατόπιν σοβαρότερα. Θά αναφέρω μερικά παραδείγματα για να αντιληφθούμε τον τρόπο μέ τον οποίο καταπατείται η συνείδηση.

Δυστυχώς έχω παρατηρήσει ταξιδεύοντας μία κακή συνήθεια τών ανθρώπων να πετάνε από τά παράθυρα τών αυτοκινήτων χαρτιά ή τσιγάρα ή και άλλα αντικείμενα επιβαρύνοντας έτσι το περιβάλλον, αυτή τήν πανέμορφη φύση πού μάς χάρισε ο Θεός για να ευφραινόμαστε και να χαλαρώνουμε όλοι μας μέ τή θέα της και τίς ομορφιές της. Όπως επίσης κατά τον ίδιο τρόπο έχω παρατηρήσει να πετάνε οι προσκυνητές σ τον χώρο της μονής σκουπίδια και τά αποτσίγαρά τους. Μία ακόμη πράξη πού δηλώνει τήν ίδια ασέβεια απέναντι όχι μόνο στά πρόσωπα αλλά και σ τον χώρο της μονής, πού δέν είναι απλώς ένας δημόσιος χώρος αλλά κάτι παραπάνω, είναι χώρος αφιερωμένος σ τον Θεό. Αυτή η κίνηση δηλώνει ασέβεια απέναντι στην κτίση τού Θεού και απέναντι στούς αδελφούς μας αλλά και στούς ίδιους τούς εαυτούς μας. Να λοιπόν μία απλή και τόσο ασήμαντη, για μερικούς, πράξη πού όμως χρειάζεται μετάνοια. Επίσης πόσοι άνθρωποι αγοράζουν πράγματα χωρίς να κόβουν μία απλή απόδειξη διότι θέλουν να αποφύγουν τήν φορολογία; Ή πόσοι άνθρωποι έχουν κάνει μία ψευδή δήλωση για να πάρουν κάτι από το δημόσιο όπως για παράδειγμα από το ταμείο ανεργίας όπου φαίνονται ως άνεργοι ενώ στην πραγματικότητα εργάζονται; Και αυτά χρειάζονται μετάνοια. Σέ προσωπικό επίπεδο, τώρα, μήπως δέν είμασταν ειλικρινείς μέ τον αδελφό μας και τον χρησιμοποιήσαμε σάν μέσο για προσωπικό συμφέρον για να γίνει η δουλειά μας χωρίς να εμβαθύνουμε σέ αυτή τή σκέψη πώς ίσως τον λυπήσουμε; Και αυτό χρειάζεται μετάνοια.

Γνωρίζω καλά ότι όλα αυτά, ίσως ασήμαντα για μερικούς, αλλά γίνονται στην Ελλάδα και σπανίως ακούγονται στην εξομολόγηση. Πού είναι η μετάνοιά μας; Δέν μάς βοηθάει να πούμε στην εξομολόγηση ότι είπαμε κάποιο ψεματάκι, αλλά… Πρώτα απ᾽ όλα πρέπει να κόψουμε το “αλλά”, να κόψουμε τήν δικαιολογία. Αντί αυτού, να λέμε, μέ επίγνωση, συνέχεια «Ήμαρτον, Κύριε, διδαξόν μέ τά δικαιωματά σου». Η μετάνοια δέν ξεκιναει μέ μία αόριστη αίσθηση της αμαρτωλότητος, πού όλοι έχουμε και δέν μάς συγκινεί ιδιαίτερα. Ξεκιναει μέ τήν επίγνωση ότι λυπήσαμε τον Θεό μέ συγκεκριμένες πράξεις, ενέργειες, και σκέψεις πού έγιναν σέ συγκεκριμένες ημερομηνίες και μέ συγκεκριμένα άτομα. Θέλουμε να βοηθήσουμε τήν κατάσταση; Θέλουμε να εισακουστεί η προσευχή μας; Πρώτα, θά τακτοποιήσουμε το λογαριασμό μας μέ τον Θεό. Θά βρούμε μία ώρα υσηχίας. Θά ανατρέξουμε στό παρελθόν, και θά προσπαθήσουμε να θυμηθούμε από τήν ηλικία τών 5 ετών έως σήμερα πού δέν είμασταν σωστοί και να τά καταγράψουμε. Θά τά διαβάσουμε και κατόπιν ας αναρωτηθούμε: θέλουμε να συνεχίσουμε αυτή τήν πορεία; Μετά ας διαβάσουμε τούς μακαρισμούς και τήν περικοπή περί αγάπης τού Αποστόλου Παύλου. Και τότε, αν θέλουμε ας πάρουμε μία απόφαση ζωής και σωτηρίας. Να σταματήσουμε αυτήν τήν πορεία πού μάς καταδυναστεύει ψυχικώς και σωματικώς αποφασίζοντας να αποτιναξουμε τον ζυγό από πάνω μας κάνοντας το πρώτο βήμα πρός τήν ιερά εξομολόγηση.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έχει ένα φοβερό ρητό πού είναι ωφέλιμο να θυμόμαστε όλοι μας. «Τό μέν γάρ αμαρτείν ίσως ανθρώπινον, το δέ επιμείναι επί τοίς αυτοίς, τούτο ουκ ανθρώπινον λοιπόν, αλλ’ όλον σατανικόν.» Δηλαδή, το να σκοντάφτουμε και να αμαρτάνουμε ενώπιον Θεού είναι κάτι πού οι άνθρωποι κάνουν. Βέβαια λεέι ίσως ανθρώπινον. Αλλά να συνεχίζουμε σ᾽αυτή τήν πορεία σάν να μή συμβαίνει τίποτε, να μή δίνουμε σημασία σ τον ελέγχο της συνειδήσεώς μας, δέν είναι πλέον ανθρώπινον. Είναι δαιμονικό. Φοβερός χαρακτηρισμός, διότι το δαιμονικό απορρίπτει τήν σωτηρία. Πρέπει οπωσδήποτε να φθάσουμε στό επίπεδο το ανθρώπινο, ανεξάρτητα άν χρειάζονται ακόμη μεγαλύτερες θυσίες από ότι απαιτούνται σήμερα. Χρειάζεται μετάνοια και αλλαγή καρδιακής πλεύσεως.

Στό νόμο τού Μωησαίου γράφεται: “Τίς δώσει είναι ούτω τήν καρδίαν αυτών εν αυτοίς, ώστε φοβείσθαί με και φυλάττειν τάς εντολάς μου πάσας τάς ημέρας, ίνα εύ ή αυτοίς και τοίς υιοίς αυτών δι’ αιώνος;” Δηλαδή, ποιός θά δώσει σ᾽ αυτούς να έχουν τέτοια καρδιά για να έχουν φόβο Θεού, να φυλάγουν τίς εντολές του όλες τις ημέρες της ζωής τους, ώστε να έχουν αυτοί και τά παιδιά τους τήν ευλογία τού Θεού σ᾽ αυτή τήν ζωή και σωτηρία στην άλλη.”

Αγαπητοί μου αδελφοί, ο Χριστός μας μάς έχει δώσει τέτοια δυνατότητα μέ τήν σταυροανασταση. Είμαστε βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Έχουμε τά μυστήρια. Μπορούμε να μετανοήσουμε, αν θέλουμε. Η κρίση δέν είναι στά χέρια μας, αλλά η μετάνοιά μας είναι. Ας κάνουμε μία ανασκόπιση, ας καλιεργήσουμε τήν συνείδηση μας, ας ετοιμαστούμε για εξομολόγηση. Ας προχωράμε μέ τήν ελπίδα της μετανοίας. Και ο Θεός τών μετανοούντων θά απλώσει το χέρι Του και θα μάς σηκώσει από τήν πνευματική χρεωκοπία της συνειδήσεώς μας και ένα πιό φωτεινό μέλλον θά ανοίξει για μας. Το μόνο που χρειαζόμαστε για να γίνει το πρώτο βήμα είναι η προαίρεση και η ταπείνωση και ο φιλάνθρωπος Θεός θά αναπληρώσει όλα τά ελλείποντα.

Αμήν.

(Συνεχίζεται)

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&new_topic=18