Η τραγική και επίπονη κρίση (η πρώτη από τις τρεις ομιλίες του Μοναχού Αλέξιου Καρακαλληνού)

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, θα ήθελα να πω μερικά λόγια στην αγάπη σας για την τραγική και επίπονη κρίση εξαιτίας της οποίας σήμερα πάσχει η Ελλάδα και κάθε Έλληνας ξεχωριστά. Και εγώ, αν και γεννημένος στην Αμερική, αγαπώ και πονάω παρά πολύ την Ελλάδα μας την οποία επέλεξα από όλες τις άλλες χώρες της γης για ένα πολύ σημαντικό λόγο, τον οποίο μερικοί προκλητικά περιφρονούν και αυτός είναι ο θεϊκός πλούτος της, είναι η ίδια η Ορθοδοξία. Όπως ξέρουμε όλοι, οι οικονομικές λύσεις είναι ανύπαρκτες και μη αποδοτικές, άσχετα με τις λύσεις που δίδει η Ευρώπη σήμερα ή που θα μας προτείνει του χρόνου. Όμως, και το τονίζω αυτό, υπάρχουν πνευματικές λύσεις που άνωθεν έχουν φοβερή δύναμη και μπορούν πολύ εύκολα να μετατρέψουν την πιο απελπιστική κατάσταση σε ένα μέλλον γεμάτο με ελπίδα, αισιοδοξία και χάρη Θεού, αλλά χρειάζονται ταπείνωση, αυτογνωσία και έπειτα μετάνοια για να γίνει αυτό το πανέμορφο όραμα πραγματικότητα.

Καταρχήν, χρειαζόμαστε την ταπείνωση και την αυτογνωσία. Αυτές οι αρετές μας επιτρέπουν να εμβαθύνουμε και να αντιληφθούμε καλύτερα την δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε μέσω του ενός και μοναδικού προσώπου στο οποίο μπορούμε να ασκήσουμε μία θετική επιδραση. Αυτό το πρόσωπο είναι ο εαυτός μας. Η κρίση έχει βαθύτερες αιτίες πέρα από το τί έκαναν οι εκλεγμένοι από το λαό πολιτικοί μας. Η αιτία είναι μία για την κοινωνία και το κάθε άτομο ξεχωριστά: η αποστασία από την Ορθοδοξία, η αποστασία από τις αρετές του Ευαγγελίου και η άπλιστη προσήλωση στα υλικά αγαθά.

Στην Παλαιά Διαθήκη, διαβάζουμε για τους Νινευίτες το εξής: ο Θεός είπε στον προφήτη Ιωνά, «κήρυξον εν αυτή ότι ανέβη η κραυγή της κακίας αυτής προς με.» Δηλαδή, η ασέβειά τους ανέβηκε ενώπιον του Θεού. Αυτό που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι ότι η Νινευή ήταν ειδολωλατρική πόλη, δεν είχε μία ένδοξη ιστορία μυριάδων αγίων, δεν είχε μία θεϊκή μαρτυρία μυριάδων θαυμάτων καί μία μοναδική παρουσία τής σώζουσας αληθείας, όπως έχει η Ελλάδα, πού ήταν κάποτε «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον».

Αγαπητοί μου αδελφοί, η κραυγή της κακίας μας και της ασέβειάς μας έχει ανεβεί στον θρόνο του Θεού και όσο σκληρές και δύσκολες μάς φαίνονται, που όντως είναι, οι σημερινές συνθήκες που όλοι βιώνουμε, δε συγκρίνονται με την αποστασία μας. Και αυτό ισχύει γι᾽ όλους. Γι᾽ αυτούς που είναι έξω από την εκκλησία και γι᾽ αυτούς που νομίζουν ότι είναι μέσα. Χρειάζεται η μετάνοια των Νινευιτών, αν θέλουμε να δούμε το χέρι του Θεού να απομακρύνει τα δεινά που μας απειλούν. Υπάρχουν ατελείωτα θέματα που μπορώ να αναφέρω. Και εννοώ ότι έχουμε πολλές αμαρτίες που μπορεί να μη τις θεωρούμε καν αμαρτίες, αλλά απαιτούν μετάνοια, εξομολόγηση και μία επιστροφή στην αντίστοιχη αρετή. Σήμερα, θά ξεκινήσω με το θέμα της αποδοχής της ευθύνης μας για τα δικά μας αμαρτήματα καί γιά τά αμαρτήματα τών άλλων. Είμαστε ένα και ο καθένας, ανεξαρτήτως από ό,τι έχει κάνει είναι ο αδελφός μας.

Σχετικά με την κρίση, ακούω ξανά και ξανά, «τα φάγανε τα λεφτά» χωρίς την παραμικρή αίσθηση ότι αυτός ο τρόπος σκέψεως μόνο επιδεινώνει την κατάσταση και μας επιβαρύνει. Αντικειμενικά, βέβαια, πολλοί πολιτικοί γέμισαν τις τσέπες τους με χρήματα που ήταν προορισμένα για έργα και ανάπτυξη. Από την άλλη πλευρά όμως, ακούμε την πληροφορία ότι δεκαέξι χιλιάδες άνθρωποι έπαιρναν σύνταξη για ανθρώπους που έχουν κοιμηθεί, και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι μόνο οι πολιτικοί που σπαταλήσανε το δημόσιο ταμείο. Υπάρχει μία τάση με επιδημιακές διαστάστεις να κλέψουμε από το δημόσιο, να αποφύγουμε τους φόρους και να μην είμαστε νομοταγείς. Αναφέρομαι σε αυτά τα ουσιαστικά πολιτικά θέματα, διότι το πολιτικό πρόβλημα είναι και πνευματικό και η πνευματική ασθένεια έχει πολιτικές επιπτώσεις. Περιφρονούμε την προτροπή του Αποστόλου Παύλου που μας προτρέπει να αγωνιζόμαστε νομίμως σε κάθε τομέα. Λέμε δεν πειράζει για το ένα, δεν πειράζει για το άλλο. Και αν είμαστε όντως καθαροί και αθώοι ενώπιον των συνανθρώπων μας και του Θεού, που είναι κάτι που δεν μπορώ να πω ούτε για τον εαυτό μου, πάλι πολλές φορές δεν παίρνουμε την ηθικά σωστή θέση, όταν υπάρχει προσωπικό συμφέρον για μάς και τους φίλους μας. Και αυτή η κατάσταση επεκτείνεται και στην Εκκλησία με το απρεπές ντύσιμο το καλοκαίρι, με την περιφρόνηση της νηστείας και με τόσα άλλα θέματα.

Ο Χριστός μάς διδάσκει «ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω». Που σημαίνει ότι δεν μας συμφέρει να κατηγορήσουμε κανένα για την κατάσταση εκτός από τον εαυτό μας. Οφείλουμε να ομολογήσουμε και να εξομολογηθούμε το δικό μας φταίξιμο, τα δικά μας σφάλματα. Το μόνο εύκολο είναι να πούμε ότι φταίνε οι άλλοι. Χρειάζεται σθένος και λεβεντιά να πει κανείς, φταίω εγώ για να επέλθει η παρηγορία τού Θεού στις ψυχές μας, ως δρόσος Αέρμων και έτσι αισθανόμαστε πιο ταπεινοί, έχουμε πιο πολλή αγάπη και ιδού το θαύμα γίνεται μέσα στις ψυχές μας, αποκτούμε ελπίδα για μία θεάρεστη αλλαγή προσωπικά και ως έθνος. Αν δε μάθουμε να ρίχνουμε πρωτίστως την ευθύνη και το φταίξιμο στον εαυτό μας, στα δικά μας αμαρτήματα, δε θα αποκτήσουμε ποτέ μετάνοια και πάνω απ᾽ όλα την αγάπη για όλους, συμπεριλαμβανομένους και τους εχθρούς και αυτούς που κατασπαταλήσανε ασιλόγιστα τον δημόσιο πλούτο. Ας έχουμε, αδελφοί, το ήμαρτον στα χείλη μας. Ας ψάξουμε στους εαυτούς μας για την πηγή των κακών. Ας προσεγγίσουμε όσο μπορούμε την μετάνοια των Νινευιτών, διότι αυτοί πίστεψαν στο Θεό, κήρυξαν νηστείαν και ενεδύσαντο σάκκους από τους μεγάλους, τα μικρά παιδιά, ακόμη και τα ίδια τα ζώα δεν πότιζαν για να έχουν όλοι συμμετοχή στην μετάνοια. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα της μετανοίας; «Και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών ότι απέστρεψαν από των οδών αυτών των πονηρών και μετενόησεν ο Θεός επί τη κακία η ελάλησεν του ποιήσαι αυτοίς κα ουκ εποίησεν.» Δηλαδή, είδε ο Θεός τα έργα τους, ότι επέστρεψαν από την οδό της πονηρίας• και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάνη σ᾽ αυτούς• και δεν το έκανε. Η μοναδική μας ελπίδα είναι η επιστροφή μας στο Θεό με τα έργα της μετανοίας και της αρετής. Ας αρχίσει ο καθένας από αυτή τη στιγμή να εντοπίζει τις αδυναμίες του, τις αμαρτίες του, και να ασχολείται περισσότερο με την πνευματική του προκοπή και καλλιέργεια, ώστε να υπάρξει ελπίδα για μία αξιοζήλευτη κοινωνία κοντά στο Θεό.

Αμήν.

(συνεχίζεται…)

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&new_topic=18