Πείτε στο παιδί σας “σ’αγαπώ”
9 Αυγούστου 2011
Eδώ και μέρες θέλω να γράψω για ένα θέμα που με συγκλόνισε αυτήν την περίοδο. Την μία σκέφτομαι ότι “ο κόσμος είναι σε mood διακοπών, πού πας να τους ψυχοπλακώσεις;”, την άλλη σκέφτομαι ότι είναι και ένα θέμα πολύ ευαίσθητο και αρκετά δύσκολο στο να το προσεγγίσεις χωρίς γνώσεις, αλλά διάφορες συγκυρίες με ωθούν στο να πάρω την απόφαση να ασχοληθώ έστω και λίγο με το θέμα της νευρικής ανορεξίας, όπως το έχω συναντήσει εγώ μέχρι τώρα.
Ένα άρθρο που διάβασα σήμερα στο “Χαμομηλάκι” (http://hamomilaki.blogspot.com/2011/08/5-7-8-9-year-old-kids-having-anorexia.html) μου επιβεβαίωσε για άλλη μία φορά ότι το πρόβλημα μπορεί και να μην είναι τόσο μακριά από μένα γιατί π.χ. πιστεύω το παιδί μου είναι μικρό.
Βλέποντας καθημερινά όλο και περισσότερα κορίτσια ( κυρίως) να αρρωταίνουν από αυτό και να πεθαίνουν από αυτό, βλέπω μπροστά μου άλλον ένα κίνδυνο. Δεν θεωρώ ότι είμαι υπερβολική. Ψάχνω, διαβάζω, συζητάω για να βρω ποιοί είναι οι λόγοι που μπορούν να σπρώξουν το μυαλό ενός παιδιού στο σκοτάδι της δίνης της νευρικής ανορεξίας. Δεν μπορώ να σας πω ότι το έχω κατανοήσει 100%. Ξέρω μόνο ότι πρέπει να είμαι κοντά στο παιδί μου συναισθηματικά, να το ακούω, να το αφουγκράζομαι και να προσπαθώ να το κατανοήσω και να το βοηθήσω όπου μπορώ. Και όπου δεν μπορώ, να ζητήσω βοήθεια. Δεν είναι ντροπή να ζητήσεις βοήθεια όταν νιώθεις ότι δεν ξέρεις τί να κάνεις; Στην Μαμαδική Σχολή δεν σπουδάζουμε τα πάντα!
Δεν είμαι στην δύσκολη θέση των γονιών που τα παιδιά τους πάσχουν από αυτήν την αρρώστια, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι όλοι μας κάνουμε αυτό που θεωρούμε εμείς ως σωστό για το καλό τους και γι’αυτό πολλές φορές το παρακάνουμε με την υπερ-προστασία μας. Ίσως ένα κομμάτι πολλών προβλημάτων είναι ότι στην προσπάθειά μας να τους δώσουμε το καλύτερο δυνατόν, τους περνάμε μηνύματα αναζήτησης της τελειότητας (στην εμφάνιση, στην εκπαίδευση, στην δουλειά, στην προσωπική ζωή)-που ποίος από εμάς την φτάνει στην τελική και τί καταλαβαίνει όταν το πετύχει;- και τα κρατάμε προστατευμένα από απογοητεύσεις, απορρίψεις, δυσκολίες… καταστάσεις που είναι η καθημερινότητά μας ως ενήλικες, με αποτέλεσμα όταν “βγαίνουν” στην αληθινή ζωή να “τρώνε” καταστροφικά “στραπάτσα”!
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει σχολή γονέων. Η φοίτησή μας είναι αυτό που ζούμε καθημερινά και οι εξετάσεις που δίνουμε καθημερινά.
Από τότε που ξεκίνησε η δική μου φοίτηση σε αυτήν την σχολή έχω δύο βασικές αρχές στις οποίες προσπαθώ να βαδίζω :
Αγάπη: Πείτε στο παιδί σας “σ’αγαπώ”! Το παιδί μου θα το αγαπώ ό,τι κι αν είναι! Mπορεί να με στεναχωρήσει, αλλά θα το αγαπώ. Μπορεί να με απογοητεύσει, αλλά θα το αγαπώ. Μπορεί να με πονέσει, αλλά θα το αγαπώ. Και θα το αγαπώ γι’αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα ήθελα εγώ να είμαι/είναι!!! Είμαι υποχρεωμένη να του δώσω τα πρώτα “μαξιλαράκια ασφάλειας” για να προχωρήσει.
Εμπιστοσύνη στον εαυτό σου: “Nα αγαπάς τον εαυτό σου για αυτό που είσαι και μην επιτρέψεις σε κανέναν να σου πει ότι δεν μπορείς! Αν το θέλεις πολύ, μπορείς να δοκιμάσεις ό,τι ονειρεύεσαι! Γιατί πρέπει να κάνουμε όνειρα και να τα κυνηγάμε!! ”
Μπορεί στην διάρκεια της φοίτησής μου στην Μαμαδική Σχολή να κάνω πολλά λάθη.
Το ξέρω ότι θα κάνω λάθη, γιατί είμαι άνθρωπος.
Ξέρω όμως επίσης ότι θα προσπαθώ, να τα δέχομαι και να τα διορθώνω.
Oφείλω να σημειώσω ότι για το θέμα της νευρικής αναρεξίας υπάρχει και η”ΑΝΑΣΑ” (http://www.anasa.com.gr) που κάνει αξιόλογη δουλειά και βοηθά όποιους έχουν ανάγκη απο ενημέρωση ή κάτι περισσότερο.
Θα κλείσω λέγοντας μόνο αυτό…
Να αγαπάς!
