Για έναν καλύτερο κόσμο…Θεία Λειτουργία!

Σε μια εποχή, που η ζωή καθημερινά υποβαθμίζεται, που ο άνθρωπος χάνει, όλο και περισσότερο την υπόληψή του, που ο κόσμος αποϊεροποιείται και καταστρέφεται ποικιλότροπα.

Σε μια κοινωνία, που στο όνομα της προόδου και του πολιτισμού, το παιδί προσφωνεί τον πατέρα με τη λέξη «ΡΕ», λέξη που σημαίνει το πράγμα, που σημαίνει δηλαδή, ότι ο πατέρας δεν είναι πια πατέρας, αλλά το πράγμα, το αντικείμενο, που χρησιμοποιούμε ή εκμεταλλευόμαστε.

Σε έναν κόσμο, που ο μαθητής προσφωνεί το δάσκαλό του με το μικρό του όνομα, όταν δε βάνει μπροστά και το παραπάνω μυριστικό μόριο, παραγνωρίζοντας την ιερότητα της δασκαλικής ιδιότητας και ισοπεδώνοντας κάθε αξία και μάλιστα κάποτε με την ανοχή ή την παρότρυνση του ίδιου του δασκάλου.

Σήμερα, που οι αλληλοπροσφωνήσεις μεταξύ των ίδιων των παιδιών, περιέχουν λέξεις και φράσεις πορνικής ποιότητας και προέλευσης και που γενικότερα η χυδαιότητα της γλώσσας και η βαρβαρότητα της συμπεριφοράς, έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ήθους και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Τώρα, που η στάση του ανθρώπου απέναντι στον κόσμο, το φυσικό περιβάλλον είναι σαφώς εχθρική, αφού ο σημερινός άνθρωπος είναι έτοιμος και ικανός να κάψει, ακόμα και το καλύτερο δάσος, για το ατομικό του συμφέρον, για να μην κάνουμε λόγο για τη μόλυνση και την οικολογική καταστροφή της φύσης, ζητήματα της αποκλειστικής ευθύνης του ανθρώπου.

Δε γνωρίζουμε, αν κάποτε έλθει η ώρα της ντροπής, για την ποιότητα αυτής της βιτρίνας που στήσαμε της ανθρώπινης ζωής, φοβούμαστε όμως ότι, αν καθυστερήσουμε να φτάσουμε σ’ αυτή την ώρα, της συνειδητοποίησης του εγκλήματος που εγνωσμένα διαπράττουμε, η ντροπή μας θα είναι μάταιη, αναποτελεσματική, χωρίς νόημα και χωρίς αξία.

Γιατί αυτά όλα δεν αποτελούν τα «βαρύτερα του νόμου», πίσω και μέσα σ’ αυτά κρύβονται η λερναία ύδρα της φθοράς και της διαφθοράς, της υπαρξιακής εξαθλίωσης του ανθρώπου και που φυσικά οι ηρακλείς της εποχής μας την τροφοδοτούν πλουσιοπάροχα με τα καλύτερα εδέσματα. Ναρκωτικά, μπαράκια, σκοτεινά κέντρα διασκέδασης και σαρκολατρείας, με βία και βιασμούς, με τρομοκρατία και εγκλήματα.

Μέσα σε τούτο το κλίμα της τραγικής πραγματικότητας που ζούμε, λειτουργούμε και λειτουργούμαστε, πράξη με την οποία επιδιώκουμε τον αγιασμό της ζωής, την ιεροποίηση του ανθρώπου και του κόσμου.

Λειτουργικά κάθε πρόσωπο και κάθε πράγμα βρίσκουν την αξία τους και εμπνέουν το σεβασμό όλων.

Λειτουργικά ανακαλύπτουμε τον άνθρωπο δημιούργημα και εικόνα του Θεού και βρισκόμαστε μεταξύ μας ως αδελφοί, ως παιδιά του ίδιου πατέρα.

Η λειτουργική οικοδομή της κοινωνίας θεμελιώνεται και βασίζεται στα μεγάλα αγκωνάρια της αδελφότητας, της συναντίληψης και του αλληλοσεβασμού.

Η ίδια η λειτουργία μας αποτελεί στη φύση και στην ουσία της ζωντανή εικόνα, άπειρης κοινωνικής ευρύτητας, με ζωή και σωτηρία του κόσμου και του ανθρώπου.

Υπογραμμίζουμε τη λειτουργική τάξη των ιερών ακολουθιών, ολόκληρου του λειτουργικού έτους.

Υπάρχει απόλυτη, αρμονική συνύπαρξη θείου και ανθρώπινου παράγοντα. Ο ουρανός και η γη ενοποιούνται. Για παράδειγμα αναφέρουμε την αρμονική σύνδεση με τον κρίκο της «χαρμολύπης» των ύμων του Τριωδίου με τους αναστάσιμους ύμνους που τυπικά και ουσιαστικά χρησιμοποιούνται την ίδια λειτουργική περίοδο.

Προβάλλουμε από θέση ισχύος τα πρόσωπα του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων όπως εικονίζονται με απόλυτη αλληλοπεριχώρηση των προσώπων και αλληλοαποδοχή «πάντων και υπό πάντων».

Χαιρόμαστε το φως των κονδυλίων, των κεριών, αλλά και τα φώτα του ηλεκτρισμού, που όλα μαζί εκφράζουν το ανέσπερο φως της τρισήλιας θεότητας, που φωτίζει και θερμαίνει και συνέχεια τη λειτουργική σύναξη στο σύνολό της.

Ακόμα, το άρωμα του θυμιάματος με τους ρυθμικούς κτύπους του θυμιατού και το καπνό από το λιβάνι ν’ ανεβαίνει προς τα πάνω, να φτάνει ως τον ουρανό, μοιάζει με συμβολικό συναγερμό υπερύψωσης και πνευματικής ανάτασης των πιστών.

Τέλος, οι κινήσεις των λειτουργών από το ιερό στον κυρίως ναό είτε με την είσοδο και την ανάγνωση του αγίου Ευαγγελίου, είτε με τη μεγάλη είσοδο των τιμίων δώρων, είναι κινήσεις που έχουν ζωντανό, συμβολικό χαρακτήρα.

Ο Χριστός ανάμεσα στους πιστούς με το ευαγγέλιό του, με το λόγο του, πάντοτε ζωντανό και ζωογόνο, όπως τότε στη Γαλιλαία.

Με τα τίμια δώρα, «ως άπαν το πλήρωμα της θεότητος» και όχι μόνον, αλλά και ως όλη η δημιουργία, δώρα του Θεού στον άνθρωπο, οι πιστοί ζουν αυτή την προσφορά ονομαστικά και προσωπικά, την αποδέχονται και το δείχνουν αυτό, με ανάλογη υπόκλιση ή και γονυκλησία και είναι έτοιμοι να αντιπροσφέρουν το Δημιουργό ως «τα σα εκ των σων» για να πάρουν θεωμένα, αγιασμένα, σωσμένα και σωστικά «υπέρ εαυτών και αλλήλων».

Δε μπορούμε επίσης να μην αναφερθούμε στο κτύπημα της καμπάνας, που προηγείται της θείας λειτουργίας. Το νοιώθουμε ως συμβολικό, θεϊκό προσκλητήριο, για τη συμμετοχή στην ίδια τη θεία λειτουργία, «πάντων, των κατοικούντων και παρεπιδημούντων» στην Ενορία.

Όλα αυτά επιβεβαιώνουν ότι η λειτουργία μας τελικά είναι τρόπος υπάρξεως ζωής με θεϊκό νόημα, με θεανθρώπινο περιεχόμενο, στοιχεία που έχουν στόχο την αναβάθμιση της ζωής, για ένα καλύτερο αύριο.

Ο κόσμος δεν είναι βέβηλος για να το βασανίζουμε και να τον καταστρέφουμε, είναι κι’ αυτός πλάσμα, δημιούργημα του Θεού, όπως και ο άνθρωπος και η λειτουργική αναζήτηση είναι ακριβώς αυτή η επαναϊεροποίηση του ανθρώπου και του κόσμου.

Ο σωτηρολογικός χαρακτήρας της λειτουργίας μας που εκτείνεται στον άνθρωπο και τον κόσμο, εκφράζει όλη την αγάπη, την έγνοια και τη στοργή του Θεού, για τη λύτρωση του κόσμου, ώστε ο κόσμος να ξαναγίνει θεόκοσμος με αιώνιο παρόν και μέλλον.

«Κύριε μου Χριστέ, ελέησον και σώσον τον κόσμο σου»

π. Στυλ. Θεοδωρογλάκη