Η Αποκάλυψη του Πηγαδιού

«Περπατούσα, είπε, μια σκοτεινή νύχτα, έξω στην ερημιά. Δεν πρόσεξα ένα ξεροπήγαδο που βρέθηκε μπροστά μου! Σε λίγες στιγμές βρέθηκα βυθισμένος μέσα στην λάσπη του. Τα τοιχώματα του πηγαδιού ήταν απότομα, ίσια, ολισθηρά & μου ήταν αδύνατον να τα αναρριχηθώ, ήταν σίγουρο ότι από πείνα & δίψα θα πέθανα! Φώναξα όμως & ζήτησα επίμονα βοήθεια!

Σε λίγο αντήχησαν βήματα από πάνω μου. Γύρισα το πρόσωπο μου προς τα πάνω και διάκρινα ένα πρόσωπο, τα σοβαρά & βαριά αυστηρά χαρακτηριστικά του, δεν μου άφηναν καμιά αμφιβολία, ήταν ο Κομφούκιος.

Έσκυψε και με ρώτησε, πως έπεσα εκεί μέσα! Του εξήγησα και τότε με αυστηρό τρόπο, μου είπε, πως ήμουν πολύ ανόητος να μην προσέξω και τώρα ήμουν βέβαια, άξιος της τύχης μου! Μου έδωσε και μία συμβουλή: Εάν κατόρθωνα κάποτε να βγω από εκείνο το πηγάδι, να προσέξω να μην ξαναπέσω! Και με αυτά τα λόγια απομακρύνθηκε.

Εγώ, περισσότερο απελπισμένος, βούλιαξα πιο βαθιά στην λάσπη του πηγαδιού! Σκέφτηκα: Πόσο δύσκολο είναι ο ηθικός ο άνθρωπος να νιώσει τον πόνο, εκείνου που έπεσε στο πηγάδι της αμαρτίας!

Σε λίγο, βήματα ακούστηκαν και πάλι, με καινούργια ελπίδα φώναξα, μέσα από την καρδιά μου: «Βοήθεια, σώστε με…!» Ένα πλατύ πρόσωπο, με πλαδαρά και αγαθά χαρακτηριστικά, και απλανή μάτια, έσκυψε στο άνοιγμα του πηγαδιού. Τον αναγνώρισα, ήταν ο Βούδας! Τον θερμοπαρακαλούσα να με βοηθήσει και εκείνος, τότε μόνο μου απάντησε: «Παιδί μου μην στεναχωριέσαι! Βολέψου τώρα όσο μπορείς καλύτερα, στο πηγάδι σου και όταν πεθάνεις, με την μετεμψύχωση, μπορείς να βρεθείς σε κανένα καλύτερο πηγάδι και σιγά-σιγά θα καταλήξεις στη Νιρβάνα της αναισθησίας!» Απομακρύνθηκε κι’ αυτός και με άφησε τραγικά μόνο μου, μεσ’ την σκοτεινή και κρύα λάσπη του πηγαδιού.

Τόση ήταν η απελπισία μου, που όταν ξανακούστηκαν βήματα, δεν έκανα καν τον κόπο, να κοιτάξω ποιος ήταν. Σε λίγο όμως, ο τρίτος αυτός διαβάτης, βρέθηκε στο πλάι μου!!! Κάτω, κοντά μου, μέσα στην λάσπη του πηγαδιού!

«Παιδί μου» μου είπε, με γλυκιά φωνή «Πως το έπαθες αυτό? Έλα να σε βοηθήσω να βγεις από δω μέσα!» και με βοήθησε! Με πήρε στα δυνατά Του χέρια και δεν ξέρω πως, αλλά με βοήθησε να βγω!! Και όταν βγήκα μου είπε: «Παιδί μου, στο δρόμο αυτό που περπατάς, υπάρχου κι άλλα ξεροπήγαδα και μπορείς να ξαναπέσεις. Εσύ δεν τα ξέρεις για να φυλαχτείς. Εγώ όμως τα ξέρω. Γι’ αυτό δεν θα σε αφήσω να φύγεις, μόνο σου, από εδώ και εμπρός μαζί θα περπατήσουμε, στον δρόμο της ζωής!»

«Αυτός», είπε ο κινέζος, «ήταν ο Χριστός!!!»

Τέλος