Του ούνου μάρτζινε (Σε μια γωνιά)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Τη μικρή αυτή ιστορία την άκουσα από ένα φίλο μου Σμιξιώτη. Βρισκόμουν, είπε ο φίλος μου, στο χωριό μου, στη Σμίξη Γρεβενών. Μια μέρα καθόμουν κάπου με ένα θεολογικό βιβλίο στο χέρι. Πέρασε από μπροστά μου μια γυναίκα άγνωστή μου και με χαιρέτισε με το όνομά μου.

Την είχα δει και άλλοτε και ενδιαφέρθηκα να μάθω ποια είναι. Ρώτησα μια γνωστή μου, μια κοσμική κυρία, που την ήξερε: “Α. γι΄ αυτήν, λές, που κάθεται στην άκρη του χωριού, στο ανήλιο;” είπε χωρίς να δώσει σημασία. Έτσι το μόνο που ήξερα για τη γυναίκα που με χαιρέτισε με το όνομά μου ήταν ότι κάθεται στην άκρη του χωριού, στο ανήλιο.

-Τί κάνεις; με ρώτησε η άγνωστη γυναίκα.

-Διαβάζω αυτό το βιβλίο για την προσευχή, απάντησα.

-Για ποια προσευχή;

-Να, για την προσευχή για μένα, για σένα,για να μας έχει καλά ο Θεός.

-Όχι, είπε.

-Να έχει καλά ο Θεός όλους τους Σμιξιώτες, είπα ύστερα από μια μικρή παύση.

-Όχι, επανέλαβε η γυναίκα.

-Να έχει καλά όλους τους Έλληνες; ρώτησα.

-Όχι.Όχι.

-Να έχει καλά όλους τους ανθρώπους, είπα αυτή τη φορά με βεβαιότητα.

-Να έχει καλά όλον τον κόσμο, είπε η γυναίκα, κι εμάς “του ούνου μάρτζινε” (σε μια γωνιά).

Μια γριά γυναίκα που ζούσε μόνη, στην άκρη του χωριού, ήξερε ότι το πιο πολύτιμο για τον άνθρωπο είναι να ζει σε μια γωνιά και να βλέπει διαρκώς το Θεό!

Πηγή: http://proslalia.blogspot.com/2011/06/blog-post_5795.html