Τα τρία αδέλφια της Λύσης και της Εκκλησίας

Του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

«Το μαύρο ράσο δεν σώζει καθόλου. Εκείνος που φορεί άσπρα ρούχα και έχει το πνεύμα της υπακοής, της ταπεινώσεως και της αγιότητος, αυτός είναι πραγματικός μοναχός του εσωτερικευμένου μοναχισμού».

Η επισήμανση αυτή του αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ, είχε εφαρμογή στα τρία αδέλφια από τη Λύση: τον Παναή, το Βασίλη και την Τρυφωνούν.

Χωρίς να απορρίπτουν το Μοναχισμό ως θεσμό, τον οποίον σέβονταν αληθινά, τον ζούσαν μέσα στον κόσμο, αγωνιζόμενοι να διατηρήσουν την ακτημοσύνη, την παρθενία και την υπακοή, δηλαδή τις μοναχικές αρετές.

Η σχέση τους ως κατά σάρκα αδελφών, δεν τους εμπόδισε να έχουν και την κατά πνεύμα συγγένεια, αυξανόμενη με την κοινοβιακή τους ζωή, τις αγρυπνίες και τις προσευχές, τη λειτουργική και μυστηριακή τους ζωή.

Μεγαλύτερος στην ηλικία ο Παναής, είχε το διακόνημα του Γέροντα ανάμεσά τους, έχοντας το χάρισμα της καθοδήγησης, της διάκρισης, της σύνεσης. Ο Βασίλης αναλάμβανε τις εξωτερικές δουλειές, τα οικονομικά και τις απαραίτητες μέριμνες. Η Τρυφωνού είχε το διακόνημα του μαγειρέματος, του συγυρίσματος και της φιλοξενίας των ανθρώπων που συνέρρεαν «του ακούσαι λόγον Κυρίου» από τον Παναή και τον Βασίλη.

Γιατί η δική τους κοινοβιακή, πνευματική ζωή δεν αφορούσε μόνο τους ίδιους. Ξεπερνούσε τα σύνορα του σπιτιού και γινόταν εκκλησιαστική, δηλαδή για όλους. Η μετά χαράς και αγάπης υποδοχή όσους τους επισκέπτονταν, αλλά και η μετά δακρύων προσευχή για τους πονεμένους και όλο τον κόσμο, τους κατάτασσε στη χορεία των ανθρώπων του θεού που δεν γνωρίζουν το «εμόν» αλλά το «υμών».

Ο Γέρο-Παναής αναχώρησε από τον κόσμο αυτό στις 30 Δεκεμβρίου 1989 σε ηλικία 85 χρόνων. Ο Γέρο-Βασίλης στις 27 Αυγούστου 2003 σε ηλικία 97 χρόνων. Η γιαγιά Τρυφωνού στις 29 Μαΐου 2004 σε ηλικία 84 χρόνων, κατά τον εσπερινό της Πεντηκοστής – της γιορτής που αγαπούσε ιδιαίτερα και πάντα γιόρταζε.

Η αναφορά σε τρία αδέλφια που έμειναν ανύπαντρα μέσα στον κόσμο, μπορεί να μην έχει καμιά σημασία. Η παρουσία τους όμως ως ανθρώπων του Θεού, που τα λόγια τους ήταν η έκφραση της εμπειρίας τους, είναι για όλους δύναμη κι ελπίδα. Γιατί σήμερα που παρατηρείται έντονα η διάσταση λόγων και έργων, οι αληθινοί τηρητές του ευαγγελίου και σιωπώντες κηρύττουν, αλλά και κηρύττοντας ζωογονούν, «ως εξουσίαν έχοντες»(Μάρκ.1,22)

Κι ακόμα, το γεγονός ότι έζησαν κατά Θεό, ζώντας μέσα στον κόσμο, φανερώνει το εφικτό του ευαγγελικού Λόγου και αποκαλύπτει την πνευματική οκνηρία όσων υποστηρίζουν το αντίθετο.

Αν ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του πορεία, κάθε χριστιανός, όπου γης, ταξιδεύει προς το Θεό. «Πνευματικά είμαστε πάντοτε σε κίνηση. Ταξιδεύουμε μέσω του εσωτερικού χώρου της καρδιάς σ’ ένα ταξίδι έξω από το χρόνο και μέσα στην αιωνιότητα. Ο Χριστιανισμός είναι η οδός της ζωής» (Επίσκοπος Κάλλιστος Ware).

Τα τρία αδέλφια της Λύσης ,ο Παναής, ο Βασίλης και η Τρυφωνού , που είναι πια και της Κύπρου και της Εκκλησίας ολόκληρης, χωρίς προβολή και διαφήμιση, έγιναν φως και δείκτες που φανερώνουν την όντως οδόν της Ζωής. Πορευόμενοι οι ίδιοι προς το Φως, αποτασσόμενοι ουσιαστικά τα πράγματα του κόσμου και την ίδιά τους την ψυχή, όρισαν «καθ’ εαυτούς τον θάνατον» (Ισαάκ Σύρου) και υπήρξαν αληθινά για το Χριστό και τους αδελφούς τους κατά πνεύμα.

Γι’ αυτό και η όποια αναφορά γίνεται γι’ αυτούς, δεν γίνεται απλά για να τους τιμήσουμε, αλλά για να υπομνήσουμε την ευλογία της παρουσίας των ανθρώπων του θεού ανάμεσά μας, πού είναι εν Αγίω Πνεύματι παρουσία Θεού.