Η ευτυχία να είσαι γονιός

Γανωτής Κωνσταντίνος

Όταν είδε ο Θεός, τον κόσμο, πού δημιούργησε, είδε ότι είναι καλός και μάλιστα, όταν τον είδε μετά τη δημουργία του άνθρωπου, ο κόσμος ήταν “καλός λίαν”, πολύ ωραίος.

Μέσα στα “λίαν καλά” της δημιουργίας, ασφαλώς και η γονική λειτουργία των ανθρώπων. Κι επειδή η θέα του καλού κόσμου του Θεού κινεί τον άνθρωπο στη δοξολογία του Θεού, η δωρεά αυτή του Θεού στον άνθρωπο να γίνεται γονιός είναι αιτία χαράς, ισόβιας χαράς, δηλαδή ευτυχίας.

Όπως όλες όμως οι δωρεές του Θεού, κρατούν την αλήθειά τους και κάνουν τη ζωή μας ωραία, όταν λειτουργούν μέσα στα πλαίσια του θείου νόμου, έτσι και η γενική λειτουργία μπορεί να είναι αληθινή και χαροποιός, μπορεί όμως και να διαστραφεί και να γίνει δαιμονική.

Όταν ο γονιός ζεί αληθινή χριστιανική ζωή, αισθάνεται και τη δική του ευτυχία να είναι μέσα στη βασιλεία του Θεού και την ευτυχία να ανατρέφει τα τέκνα του μέσα στην χαρά και στην ευλογία του Θεού.

Όσοι νέοι αποφεύγουν το γάμο προβάλλουν το επιχείρημα της πεζότητας πού έχουν οι ασχολίες των εγγάμων και ιδιαίτερα των γονέων. Βέβαια σχεδόν κανείς απ’ αυτούς δεν θυσιάζει ούτε απαξιώνει τη σεξουαλικότητα.

Έτσι απομονώνουν απ’ όλη τη λειτουργία της συζυγίας την επιδερμική ηδονή και παίρνουν μόνον αυτή. Δεν μπορούν όμως να εξηγήσουν γιατί σ’ αυτές τις σχέσεις της αποκλειστικής σεξουαλικότητας παρατηρούνται οι περισσότερες αποτυχίες, τα περισσότερα και αγριότερα δράματα. Εμείς ξέρομε ότι όλες αυτές οι δραματικές αποτυχίες οφείλονται στην έξοδο από τη δημιουργία του Θεού, στο σπάσιμο της φυσικότητας.

Η οικογένεια με το συζυγικό και γονικό λειτούργημα όχι μόνο έχει την αξιοπρέπεια και τη χαρά της αυθεντικής αλήθειας, αλλά και τον έρωτα τον καταξιώνει, τον ωριμάζει και τον συντηρεί ώς τα βαθιά γεράματα.

Βέβαια η περιπέτεια, στην οποία πέφτει ο άνθρωπος με το να γίνει γονιός, έχει το χαρακτήρα του μαρτυρίου· πονάει σωματικά και ψυχικά, στερείται ορισμένες απολαύσεις των μοναχικών ανθρώπων, αγωνιά, φοβάται, τελικά θυσιάζεται για την ευτυχία των παιδιών του. Η γονική ιδιότητα έχει τα στοιχεία του μαρτυρίου. Επειδή όμως η Εκκλησία μας βάζει στο ψηλότερο βάθρο τους μάρτυρες, οι γονείς έχουν και την αξία μαρτύρων αλλά και τη χαρά των μαρτύρων, αυτή τη χαρά, πού είπε γι’ αυτήν ο Χριστός μας: “καί την χαράν υμών, ουδείς αίρει αφ υμών”.

Εκείνο πού φέρνει περισσότερο πόνο από τη λειτουργία του γονιού, είναι η αποτυχία του να παίξει το ρόλο του σωστά, η διαπίστωση της ανωριμότητάς του μπροστά στα σύγχρονα προβλήματα. Όταν είναι ταπεινός όμως και ομολογεί την ανεπάρκειά του, αυτό διασώζει τη γλυκιά σχέση του γονιού με τα παιδιά του. Έτσι ο γονιός αφίνει χώρο μέσα στην οικογένειά του, ανάμεσα σ’ αυτόν και στα παιδιά του να παρουσιαστεί μυστικά ο Χριστός και να αρωματίσει την οικογενειακή ατμόσφαιρα.

Όταν ο γονιός με τη συμπεριφορά του αφίνει να φανεί στα παιδιά πώς είναι ο Χριστός κι όχι πώς είναι ο ίδιος, ότι προβάλλει το κύρος του Χριστού κι όχι το δικό του, όταν κατανοηθεί τελικά ότι ενδιαφέρεται για τα παιδιά κι όχι για τη δική του προβολή, τότε και τα παιδιά μερώνουν και ωριμάζουν και ο γονιός άθελά του στολίζεται με τα διάσημα της αγιότητος.

Τα παιδιά όμως είναι ελεύθεροι άνθρωποι και μπορούν να αθετήσουν και την καλύτερη αγωγή. Και τότε ο γονιός θα αντλήσει απ’ αυτό τη μεγαλύτερη δυστυχία. Όταν μου προβάλλουν αυτή τη δύσκολη αντίρρηση, απαντώ ότι σ’ αυτή τη θέση βρέθηκε και ο Θεός με την ανταρσία των αγγέλων και την παρακοή των πρωτοπλάστων. Η απάντηση του Θεού όμως ήταν ο Σταυρός του Υιού του και ο Σταυρός είναι η δόξα του Χριστού, όσο κι αν στα μάτια του κόσμου (τά κοσμικά) φαίνεται σαν ονειδισμός.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία στο κόσμο από την ευτυχία του γονιού, πού βλέπει τα παιδιά του να αντιγράφουν τις αρετές του. Έτσι αισθάνεται ότι παραδίδει μία κληρονομιά όχι μόνο στα παιδιά του αλλά και σε όλη την ανθρωπότητα και για τώρα και για τους αιώνες, πού έρχονται.

Πάντως δεν μπορεί να ευτυχήσει ούτε η οικογένεια ούτε ο γονιός, αν δεν καλλιεργηθεί μέσα στην οικογένεια η άσκηση της ολιγάρκειας, της φιλαλληλίας, του φιλότιμου. Αυτά όλα είναι σχετικά εύκολα στην πολύτεκνη οικογένεια. Έτσι και ο πολύτεκνος γονιός αντίθετα με την κοσμική λογική είναι ο ευκολότερα ευτυχισμένος γονιός. Γιατί ξέροντας ότι δεν είναι επαρκείς οι δικές του δυνάμεις, καταφεύγει στην προσευχή και τότε γίνεται δυνατός.

(Εφημερίδα «Επάλξεις», τεύχος 589)

www.alopsis.gr

Πηγή: http://serafeimtousarof.blogspot.com/2011/04/blog-post_8681.html