Πάσχα 2011

25 Απριλίου 2011

«Αναστήτω ο Θεός

καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού

καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού

οι μισούντες αυτόν»

Στην αβεβαιότητα της ζωής μας, φαινομενική ή πραγματική, πού μάς υποβάλλει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, καλούμαστε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί να γιορτάσουμε την Ανάσταση του Εσταυρωμένου Κυρίου μας.

Στην ακαταστασία του εαυτού μας και των γύρω μας, πού αναστατώνουν την ύπαρξη, προσκαλούμαστε από την Εκκλησία μας να ευφρανθούμε και να χαρούμε για τη μεγάλη μέρα του Πάσχα «ήν εποίησεν ο Κύριος».

Στο γεγονός του θανάτου, πού ζούμε μέσα και γύρω μας, αντιπαραβάλλεται ο θάνατος του Χριστού πού «θανάτω θάνατον πατήσας» κι εμείς προκαλούμαστε να τον υπερβούμε και να πάψουμε να τον φοβόμαστε, γιατί ο Κύριος και Θεός μας έγινε «πρωτότοκος των νεκρών» και «θάνατος ουκέτι κυριεύει».

Τα πιο πάνω ίσως να φαντάζουν φιλολογικά λογοπαίγνια και να είναι έξω από τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής. Πράγματι! Έτσι είναι, για όσους η γιορτή του Πάσχα δεν λέει τίποτε άλλο από μία ολιγόλεπτη παρουσία έξω από το ναό με μια λαμπάδα στο χέρι, ένα γιορταστικό τραπέζι, σπάσιμο της ρουτίνας, ευχές και τυπικότητες…

Για όσους όμως βιώνουν το Πάσχα ως το τέρμα μιάς πορείας μετάνοιας, προσευχής και νηστείας,

γιά όσους αγωνίζονται να ζήσουν τις εντολές του Χριστού κι άρα να νικήσουν, μαζί Του, το μέσα τους θάνατο,

γιά όσους θέλουν, πάρ᾽ όλη τη δυσκολία, να γευτούν «Ζωήν αιώνιον» από αυτή τη ζωή, τότε το Πάσχα γίνεται «η εορτή των εορτών και η πανήγυρις των πανηγύρεων». Γίνεται η χαρά πού πηγάζει αυθόρμητα από την καρδιά και διαχέεται «εις πάσαν την κτίσιν». Γίνεται η ελπίδα και η προσδοκία ενός κόσμου όπου καταργείται η φθορά και ο θάνατος.

Ωστόσο, ο Χριστός, ως νικητής του θανάτου πού ταλαιπωρεί όλο τον κόσμο, δεν απευθύνεται μόνο σε ορισμένους ανθρώπους. Όλοι οι άνθρωποι «όπου γής» κι όλη η φύση, καλούνται να συμμετάσχουν στη χαρά της Ανάστασης, γιατί και οι άνθρωποι και η φύση είναι δέσμιοι της φθοράς. Ο Χριστός δηλαδή είναι όντως λυτρωτής του κόσμου όλου.

Οι χριστιανοί, ως αποδέκτες και γνώστες αυτής της λύτρωσης, μπορούν να βιώνουν την καρδιακή χαρά και να γίνονται σημείο της Ανάστασης στους γύρω τους. Μπορούν να βεβαιώνουν εμπειρικά ότι ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ύπαρξής μας και ότι η κακία, η αποτυχία, η αμαρτία και ο πόνος είναι όπως τα σύννεφα μπροστά στο ήλιο.

Ο Κύριός μας είναι Κύριος της ζωής και του θανάτου και άρα ό,τι και να είμαστε, όσο και η αδυναμία και η αμαρτία και οι κάθε είδους ψυχικές αναπηρίες να μάς ταλαιπωρούν και κάποτε να μάς κυριεύουν, μπορούμε, εφόσον θέλουμε, να λυτρωθούμε!

Δεν ταιριάζει στους Ορθοδόξους η απόγνωση, η απελπισία και η αβεβαιότητα. Ο Θεός μας, ως Θεός των δυνάμεων και της αγάπης, νίκησε τον πιο μεγάλο εχθρό, το θάνατο, κι έτσι τίποτα πιά δεν είναι και για μάς αδύνατο, ως «τέκνα της Αναστάσεως».

Ας μή φοβόμαστε αδελφοί!