Η Σινδόνη τού Τορίνο (Επιμέλεια: Θ. Ι. Ρηγινιώτης)

Το 1988, μαζί με όλο τον κόσμο, έφηβος ακόμη, έμαθα από τα ΜΜΕ ότι η χρονολόγηση με άνθρακα 14 τοποθέτησε την περίφημη Σινδόνη του Τορίνο ανάμεσα στο 13ο και το 14ο αιώνα μ.Χ. Επρόκειτο λοιπόν για ένα πλαστό κειμήλιο. «Δεν πειράζει» είπα, μαζί με χιλιάδες άλλους. «Δεν αλλάζει τίποτα στην αξιοπιστία του χριστιανισμού γενικώς».

Την ίδια γνώμη έχω και τώρα. Μόνο που τώρα πιστεύω πως η Σινδόνη είναι το αυθεντικό «σάβανο του Ιησού», από το οποίο λαμβάνουμε πληροφορίες ανυπολόγιστης αξίας για τις λεπτομέρειες του μαρτυρίου Του, αλλά συγχρόνως συνιστά και ένα τεκμήριο, πραγματικό θησαυρό, για την αξιοπιστία των ευαγγελικών διηγήσεων της σταυρικής θυσίας του Κυρίου, αν όχι και για την ίδια την ανάσταση.

Την πεποίθησή μου αυτή δεν θέλω να την επιβάλλω σε κανένα, θα ήθελα όμως να τη μοιραστώ μαζί σας, γι’ αυτό και επιμελούμαι το παρόν αφιέρωμα.

Προκαταβολικά αναφέρω ότι η χρονολόγηση με άνθρακα είναι αμφισβητήσιμη για πολλούς λόγους (θα το δούμε παρακάτω), ενώ υπάρχουν επίσης πάρα πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το σεντόνι προέρχεται από τον 1ο αι. μ.Χ. και μάλιστα από την Παλαιστίνη, και μάλιστα συνδέεται και με την περίοδο της Άνοιξης, δηλαδή με την εποχή της σταύρωσης του Ιησού. Επίσης, μαρτυρίες για την ύπαρξή του παρατηρούνται το αργότερο από το 10ο αι. μ.Χ., πράγμα που αρκεί από μόνο του για να θέσει τουλάχιστον υπό αμφισβήτηση την εγκυρότητα της χρονολόγησης με άνθρακα.

Δημοσιεύω δύο αρθράκια (η έμφαση δική μου):

Ι

Σινδόνη του Τορίνο: αλήθεια ή απάτη;

Πηγή: http://www.diakrisis.gr/articles.php?lng=gr&pg=86

Έπειτα από τρεις δεκαετίες επιστημονική εξέταση, η Σινδόνη είναι ακόμα το επίκεντρο της αντιλογίας. Ενώ η επιστημονική άποψη και αυτή των ΜΜΕ γενικά το απορρίπτουν ως σάβανο του Χριστού, η επιστημονική και ιστορική απόδειξη συνεχίζει να αφθονεί. Ο Bill Geating συνοψίζει τα τελευταία δεδομένα.

Η Σινδόνη του Τορίνου είναι ένα αρχαίο κίτρινο λινό ύφασμα που φέρει την εικόνα ενός μουσάτου άνδρα καλυμμένου με σταγόνες αίματος, η θέση του οποίου ταιριάζει σε θάνατο από σταύρωση. Φιλοξενείται στο Τορίνο της Ιταλίας για περισσότερο από 400 χρόνια και πολλοί πιστεύουν ότι είναι η εικόνα του Ιησού.

Το μέγεθός του είναι 4,35 μέτρα μακρύ, 1,1 μέτρα πλατύ, και η Σινδόνη είναι υφασμένη από λινό με ύφανση ψαροκόκαλου από ίνες κοινού λιναριού που χρησιμοποιούνταν την εποχή του Χριστού. Η εικόνα της Σινδόνης είναι η εμπρόσθια και η οπίσθια όψη ενός Καυκάσιου άνδρα, περίπου 30 ετών, γύρω στα 1,80 ύψος και βάρος περίπου 77 κιλά.

Σε όλη την εικόνα υπάρχουν κηλίδες αίματος που ανταποκρίνονται σε θάνατο από σταύρωση. Επίσης φαίνονται τρύπες από καψίματα και μερικές σταγόνες νερού από την πυρκαγιά του 1532.

Ιστορικές μελέτες ανιχνεύουν την Σινδόνη στο 1356 μ.Χ. όταν εκτέθηκε στην Liery της Γαλλίας από τον Geoffrey De Charney. Το 1452 το ύφασμα πουλήθηκε στον Δούκα του Σαβόϋ, και το 1578 μεταφέρθηκε στο Τορίνο της Ιταλίας όπου παραμένει μέχρι σήμερα.

Η ιστορία της Σινδόνης πριν τον Μεσαίωνα είναι νεφελώδης. Ένα πιθανό σενάριο προτείνει ότι μετά τον θάνατο του Χριστού (ή το 70 μ.Χ. που καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ) μεταφέρθηκε στην Έδεσσα της Τουρκίας (σύγχρονη Urfa). Γνωστό σαν το Μανδήλιον ή Εικόνα της Έδεσσας ήταν διπλωμένο για να φαίνεται μόνο το πρόσωπο μέσα σε μια ανοιχτή θήκη.

Το 944 μ.Χ. ο Βυζαντινός Αυτοκρατορικός Στρατός εισέβαλε στην Έδεσσα [Σημ. Θ.Ι.Ρ.: η οποία, αν και βυζαντινή πόλη, βρισκόταν υπό αραβική κατοχή από το 638 μ.Χ.] με το σκοπό να ξαναποκτήσουν το ύφασμα και μετά να το παραδώσουν στην Κωνσταντινούπολη. Η Τέταρτη Σταυροφορία (1204) λεηλάτησε την Κωνσταντινούπολη και η Σινδόνη του Τορίνου ουσιαστικά εξαφανίστηκε μέχρι τον 14ο αιώνα. Πιθανόν ήταν στην κατοχή των Ναïτών ιπποτών, ένα διεθνές τάγμα σταυροφορίας από πολεμιστές μοναχούς, όταν αυτό επανεμφανίστηκε με τον De Charney το 1353.

Η επιστημονική και εξονυχιστική έρευνα της Σινδόνης επικεντρώθηκε στο κατά πόσον η απεικόνιση είχε δημιουργηθεί φυσικά ή τεχνητά. Πάνω από 500.000 ώρες επιστημονικής εξέτασης από 63 επιστημονικούς κλάδους έχουν εφαρμοστεί στην Σινδόνη. Περισσότερο εκτεταμένη ήταν η ανάλυση του 1978 από 40 επιστήμονες όλο το 24ωρο για 5 μέρες. Αυτοί συμπέραναν ότι η απεικόνιση ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ!

Δεν υπήρχε κανένα άξιο λόγου ίχνος χρώματος, μπογιάς, βαφής ή σταγόνες πάνω στο ύφασμα. Ούτε η εικόνα έδειχνε την κατεύθυνση που φυσιολογικά δημιουργείται από τα περάσματα της βούρτσας. Ούτε υπήρχε κανένα Περίγραμμα της εικόνας καθώς θα ήταν απαραίτητο για να δημιουργήσουν μια ζωγραφική παράσταση. Ούτε βρέθηκε καμιά απόδειξη «στερέωσης» του υφάσματος που συμβαίνει όταν εφαρμοστεί οποιαδήποτε υγρή ουσία. Η εικόνα φαίνεται να είναι καθαρά επιφανειακή, διαπερνώντας μόνο τις δύο κορυφαίες μικρο-ίνες.

Οι σταγόνες αίματος πάνω στο μέτωπο και τα μαλλιά ταιριάζουν με πληγές από αγκαθωτό στεφάνι. Πάνω από 100 σημάδια μαστιγώματος στην πίσω πλευρά, ταιριάζουν το μαστίγωμα που έκανε το ρωμαϊκό μαστίγιο (Flagum). Το αίμα που κυλούσε κάτω από τα χέρια και στα πόδια δείχνουν τρύπημα που προέρχεται από καρφιά. Η ροή του αίματος κάτω από τα χέρια ταιριάζει τη ροή της βαρύτητας που συμβαίνει κατά την σταύρωση. Η απουσία απεικονίσεων του αντίχειρα και στα δύο χέρια, δείχνει ότι είχε τρυπηθεί ο καρπός του χεριού και όχι τα χέρια. Ένα καρφί στον καρπό του χεριού θα τρυπούσε το μεσαίο νεύρο, προκαλώντας το σπάσιμο του αντίχειρα στην παλάμη.

Η φωτογράφηση της Σινδόνης το 1898 αποκάλυψε το κρυμμένο «αληθινά θετικό» που έκανε την εικόνα της Σινδόνης ένα φωτογραφικό αρνητικό. Η ανάλυση της εικόνας που έγινε το 1978 αποκάλυψε ότι τα τρισδιάστατα χαρακτηριστικά της Σινδόνης, δείχνουν ότι το ύφασμα έχει πάνω του μια πραγματική τρισδιάστατη ανθρώπινη μορφή, που είναι αδύνατον να δημιουργηθεί με ζωγραφική.

Πρόσφατες μελέτες από τους Ισραηλινούς βοτανολόγους Avinoan Danin και Uri Baruch, μαζί με τους Αμερικανούς Alan και Mary Whanger, αποκάλυψε ισχυρή απόδειξη ότι η προέλευση της Σινδόνης είναι μέσα από την περιοχή της Ιερουσαλήμ. Ακόμη, το ύφασμα περιέχει αναρίθμητους κόκκους γύρης και απεικονίσεις φυτών. Με το μικροσκόπιο, αναγνωρίστηκαν με σιγουριά, τουλάχιστον 30 τύποι κόκκων γύρης.

Απεικονίσεις φυτών, αν και πιο δύσκολο να αναγνωριστούν, περιλαμβάνουν τα Zygophyllum dumosum, Gundelia tournefortii, Cistus creticus και Capparis aegyptia. Όλα μαζί, είναι μοναδικά σε μόνο μια περιοχή πάνω στη γη –τα βουνά της Ιουδαίας και την έρημο του Ισραήλ. Η ταυτόχρονη άνθηση τον Μάρτιο και Απρίλιο των 8 φυτών που αναγνωρίστηκαν πάνω στην Σινδόνη, ανταποκρίνονται στη βιβλική αφήγηση του θανάτου του Χριστού. Ένα από αυτά τα λουλούδια (Capparis aegyptia) αρχίζει να ανοίγει το μεσημέρι και φθάνει σε πλήρες άνοιγμα λίγο πριν την δύση του ήλιου. Στις 3 ή 4 μ.μ., το άνοιγμα των μπουμπουκιών τους, ταιριάζει με την ώρα του θανάτου του Χριστού.

Το 1988, η Σινδόνη του Τορίνου χρονολογήθηκε με τον άνθρακα 14 από τρία διαφορετικά εργαστήρια. Και τα τρία το χρονολόγησαν μεταξύ του 1260 μ.Χ. και του 1390 μ.Χ. Ακόμη, έχουν εγερθεί ανησυχίες σχετικά με την ακρίβεια των μετρήσεων. Ζωντανοί μύκητες και βακτήρια έχουν ανακαλυφθεί πάνω στο ύφασμα, δημιουργώντας ένα «βιο-πλαστικό στρώμα» το οποίο μπορεί να παροδηγήσει την χρονολόγηση με τον άνθρακα 14. Ο Harry Grove, που διεύθυνε το τεστ με τον άνθρακα 14, δήλωσε ότι το μικρόβιο είναι μια «ανάπτυξη που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά… αυτό αξίζει περισσότερο λεπτομερή έρευνα».

Το τμήμα της Σινδόνης που χρησιμοποιήθηκε για το ραδιομετρικό τεστ, γνωστό σαν «Γωνία του Ραέ», ήρθε από ένα σημείο ευαίσθητο σε μόλυνση, εξαιτίας της μεταχείρισης που υπέστη η Σινδόνη σε όλους τους αιώνες. Είναι επίσης πιθανόν ότι η πυρκαγιά του 1532 δημιούργησε μια σημαντική αύξηση στην συσσώρευση άνθρακα 14, και ως εκ τούτου να αύξησε τον ραδιομετρικό υπολογισμό.

Αν και η επιστήμη δεν έχει ακόμη προσδιορίσει τον μηχανισμό με τον οποίο δημιουργήθηκε η απεικόνιση της Σινδόνης, έχει προταθεί κάποιος τύπος ροής ουδετερονίων από ραδιενέργεια. Επίσης αυτή η διαδικασία θα παράγει πρόσθετο άνθρακα 14, λοξοδρομώντας την χρονολόγησή του.

Οι αλλαγές στο πρωτόκολλο του τεστ με τον άνθρακα 14 το 1988 περιλάμβαναν:

Εξέταση από ένα τμήμα της Σινδόνης.
Χρησιμοποίηση μόνο τριών εργαστηρίων, αντί των αρχικών επτά.
Το τμήμα της Σινδόνης «Γωνία του Ραέ» που ήταν γνωστό πως είχε μολυνθεί από πυρκαγιά και ανθρώπινο άγγιγμα, αντί ενός καθαρότερου τμήματος.
Συγκεντρωμένη μαζί, όλη αυτή η απόδειξη εγείρει σοβαρές αμφιβολίες για την εγκυρότητα του τεστ του 1988.

Εάν η Σινδόνη χρονολογηθεί ακριβώς τον 14ο αιώνα, τότε απαιτείται η γνώση, η ικανότητα και η δεξιοτεχνία πάρα πολλών πεδίων από έναν πλαστογράφο του Μεσαίωνα. Αυτός ο καλλιτέχνης χρειάζονταν εκτεταμένη γνώση στην ανατομία και φυσιολογία μέχρι να μπορεί με ακρίβεια να απεικονίσει τις λεπτομέρειες της σταύρωσης, όπως και γνώση των φωτογραφικών αρνητικών και των τρισδιάστατων εικόνων. Επίσης θα απαιτούνταν βαθιά γνώση της χημείας του αίματος και των προσθέσεων με μικροσκόπιο ντόπιων ποικιλιών γύρης από συγκεκριμένη τοποθεσία.

Κατά πόσον η Σινδόνη είναι ένα ταφικό ύφασμα της Παλαιστίνης του 1ου αιώνα ή μια πλαστογραφία της μεσαιωνικής Ευρώπης, μελετείται ακόμη. Κατά πόσον είναι το πραγματικό σάβανο του Χριστού είναι πέρα απ’ τον ορίζοντα της επιστήμης. Ακόμη, η εικόνα της Σινδόνης και οι κηλίδες αίματος, μπορούν να μας βοηθήσουν να φανταστούμε τα τρομερά παθήματα του Χριστού. Ότι είναι άδειο αυτό το σάβανο, μας υπενθυμίζει την ανάστασή Του.

Μια αριστουργηματική αναπαραγωγή ή το πραγματικό σάβανο, αυτό μπορεί να μιλήσει σε όλους όσους έχουν ακουμπήσει την πίστη τους σε Αυτόν.

«Δεν είναι εδώ, επειδή αναστήθηκε, όπως το είχε πει. Ελάτε, δείτε τον τόπο όπου ήταν τοποθετημένος ο Κύριος» (Ματθαίος 28:6).

BILL GEATING

Μετάφραση κατόπιν αδείας από το περιοδικό BIBLE AND SPADE-Winter 2000. Τίτλος πρωτότυπου: Shroud of Turin 2000.

ΙΙ

Συνοψίζοντας την αρχαία ιστορία της Σινδόνης

Πηγή: http://www.diakrisis.gr/articles.php?lng=gr&pg=87

Οι κριτικοί σωστά έχουν κατηγορήσει ότι είναι αδύνατον για κάτι τόσο ασυνήθιστο, όσο η Σινδόνη, να έχει διαφύγει της προσοχής για 13 αιώνες, μόνο για να εμφανιστεί στην κατοχή ενός κατώτερου Γάλλου ευγενούς το 1355. Η Σινδόνη φαίνονταν να έχει έρθει από το πουθενά σε έναν αιώνα πασίγνωστο για πλαστογραφίες. Αλλά το 1969, ο Βρετανός συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής Ian Wilson παρατήρησε δυνατές ομοιότητες μεταξύ της Σινδόνης και των μεσαιωνικών περιγραφών της πιο διάσημης εικόνας των αρχών του Μεσαίωνα- “Την Αχειροποίητη Εικόνα της Έδεσσας”.

Η καταγεγραμμένη ιστορία της Εικόνας της Έδεσσας άρχισε τον 6ο αιώνα στην χριστιανική πόλη της Έδεσσας, στην σύγχρονη ανατολική Τουρκία. Πιστεύονταν ότι ήταν ένα ύφασμα στο οποίο ο ζωντανός Ιησούς είχε αποτυπώσει το πρόσωπό του, η Εικόνα σκόπιμα στάλθηκε σε έναν βασιλιά της Έδεσσας. Ήταν τόσο μακρύ, ώστε έπρεπε να “διπλωθεί στα τέσσερα” για να τοποθετηθεί στο πλαίσιο υποστήριξης. Εάν η Σινδόνη του Τορίνου διπλώνονταν για να αποκρύψει το σώμα και να φαίνεται μόνο το πρόσωπο, θα ήταν πολύ όμοια με τις αρχαιότερες απεικονίσεις της Εικόνας της Έδεσσας που έχουν βρεθεί.

Συγγραφείς του Μεσαίωνα λένε ότι η Εικόνα δεν ήταν έργο τέχνης, αλλά το αμυδρό “ιδρωμένο” αποτύπωμα του Ιησού. Επίσης λέγανε ότι υπήρχε αίμα πάνω σε αυτό. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να παρατηρηθούν σήμερα πάνω στην Σινδόνη. Ο Wilson στο βιβλίο του «Η Σινδόνη του Τορίνου» (1978), σημειώνει ότι μετά που την εικόνα της Έδεσσας την πήραν οι Βυζαντινοί στην Κωνσταντινούπολη το 944, άρχισαν ήσυχα να παραδέχονται ότι είχαν την Σινδόνη σαν ένα από τα αποκτήματά τους. Αυτός ήταν πιθανόν ένας από τους θησαυρούς που κλάπηκαν στην Τέταρτη Σταυροφορία (1204) και αργότερα εμφανίστηκε στην Γαλλία. Έτσι, η Εικόνα της Έδεσσας φαίνεται στενά συνδεδεμένη με την Σινδόνη του Τορίνου.

Οι περισσότεροι ιστορικοί έδωσαν λίγη προσοχή στην θεωρία του Wilson, πιστεύοντας ότι η εικόνα της Έδεσσας ήταν απλά ένα ζωγραφισμένο πρόσωπο πάνω σε ένα μικρό ύφασμα. Αλλά οι αποδείξεις συνεχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Ειδική εξέταση στο φως των φωτογραφιών της Σινδόνης δείχνει γραμμές από παλιά τσακίσματα, κάτι που ισχυρά υποστηρίζει ένα παλαιό «δίπλωμα στα τέσσερα». Επίσης υπάρχουν αναφορές από συγγραφείς των αρχών του Μεσαίωνα που πίστευαν ότι η Εικόνα της Έδεσσας είχε την εικόνα ενός πλήρους σώματος.

Τελικά, πρόσφατα στην Βιβλιοθήκη του Βατικανού, αναγνωρίστηκε μια ομιλία του Γρηγόριου, αρχιδιακόνου της Αγίας Σοφίας (του μεγάλου καθεδρικού ναού στην Κωνσταντινούπολη) που ήταν ειδικός στην ιστορία της Εικόνας της Έδεσσας. Την νύχτα 16 Αυγούστου 944, η εικόνα της Έδεσσας, μόλις είχε «ελευθερωθεί» από την Έδεσσα, την έφεραν στο παλάτι του αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη. Αυτή ήταν μια από τις λίγες καταγεγραμμένες δημόσιες εμφανίσεις της Εικόνας. Η ομιλία του Γρηγόριου σε αυτό το περιστατικό δυνατά υπονοεί ότι η εικόνα αφαιρέθηκε τουλάχιστον εν μέρει από το κάλυμμά της (ένα είδος πλαισίου κορνίζας) και ξεδιπλώθηκε τόσο πολύ ώστε να μην αποκαλύπτει μόνο το πρόσωπο, αλλά επίσης ένα ματωμένο πληγωμένο πλευρό. Στην ομιλία του, ο Γρηγόριος λέει ότι το αίμα και ο ιδρώτας του προσώπου έπεφτε σταγόνα –σταγόνα από το πλευρό του Ιησού. Αυτός επίσης αναφέρει «αίμα και νερό εκεί» σαν εάν να έδειχνε στο πληγωμένο πλευρό για το ακροατήριό του. Εάν η Εικόνα της ΄Εδεσσας είχε ένα πληγωμένο πλευρό, αυτή αποτελούνταν από περισσότερο από την εικόνα ενός προσώπου και ηχεί αξιοσημείωτα σαν την Σινδόνη του Τορίνου. Μια τέτοια σύνδεση θα έσπρωχνε την ιστορία της Σινδόνης πίσω στον 6ο μ.Χ. αιώνα, ένας πρόσθετος λόγος για να αμφιβάλλουμε την χρονολόγηση με τον άνθρακα-14 το 1988.

JOHN LONG

Μετάφραση κατόπιν αδείας από το περιοδικό BIBLE AND SPADE-Winter 2000. Τίτλος πρωτότυπου: Closing in on the shroud’s history.

ΙΙΙ

Συμπληρωματικά στοιχεία

Α. Για τη χρονολόγηση του 1988

Συνιστώ σε κάθε ενδιαφερόμενο τη μελέτη του Αθανάσιου Κ. Δημητριάδη «Αναφορά στη Σινδόνη του Τορίνου», εκδ. Τήνος 1998. Εκεί αναφέρονται και άλλα τεκμήρια της παλαιότητας και αυθεντικότητας της σινδόνης, όπως ο εντοπισμός νομισμάτων της εποχής του Ιησού, τοποθετημένων στα μάτια του σώματος. Τα νομίσματα φάνηκαν το 1977, όταν η εικόνα του προσώπου αναλύθηκε με εξοπλισμό διαστημικής τεχνολογίας (σελ. 26-27). Η τοποθέτηση νομισμάτων στα μάτια των νεκρών ήταν ταφικό έθιμο της εποχής εκείνης.

Εκεί ωστόσο, με πλήθος βιβλιογραφικών παραπομπών, αναφέρονται λεπτομερώς και τα προβλήματα αξιοπιστίας της χρονολόγησης με άνθρακα 14, αλλά και η καταγγελία του θέματος από τον καθηγητή του παν/μίου του Dermstadt Βέρνερ Μπουλστ σε διεθνές συνέδριο στη Μπολόνια το 1989 (βλ. εκτενώς το σχετικό κεφάλαιο, σελ. 38-54). Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι η διαφορά βάρους των δειγμάτων της Σινδόνης, που διαπιστώθηκε στο ερευνητικό εργαστήριο της Ζυρίχης, και κατόπιν οι αντιφατικές δηλώσεις των υπεύθυνων για την έρευνα καθηγητών Τεστόρε και Ρίτσι για το βάρος των δειγμάτων, δηλώσεις που μάλιστα μεταβλήθηκαν στην πορεία, χωρίς ποτέ να επιτευχθεί συμφωνία των τιμών! Δεδομένου λοιπόν ότι, παράλληλα με τα δείγματα της Σινδόνης, στάλθηκαν για σύγκριση και δείγματα από το μανδύα του Αγ. Λουδοβίκου του Ανζού (13ος αι.) και από άλλα αρχαία υφάσματα, δημιουργήθηκε η υποψία ότι κάποιος αντικατέστησε τα σωστά δείγματα με πλαστά, κατασκευασμένα από κλωστές του μανδύα του Αγίου Λουδοβίκου.

Παραθέτω αναλυτικότερα από το παραπάνω, σελ. 40-45 (παραλείπω τις παραπομπές, η δε έμφαση δική μου):

…Σε κάθε εργαστήριο θα δίνονταν μαζί με το κομμάτι της Σινδόνης και τρία ακόμα «δείγματα ελέγχου» (control samples), των οποίων η ηλικία ήταν γνωστή. Το ένα προερχόταν από τον τάφο του Νουβίου (11ος αι.), το δεύτερο ήταν από τον τάφο της Κλεοπάτρας (1ος αι.) και το τρίτο ήταν κλωστές από το μανδύα του Αγίου Λουδοβίκου της Ανζού (13ος αι.).

[…] Στις 21 Απριλίου του 1988 πάρθηκαν από τη Σινδόνη τα προβλεπόμενα δείγματα. Ο καθηγητής Ρίτσι έκοψε μια λωρίδα 70×10 mm από τη «γωνία Ράες» […] Η λωρίδα αυτή τεμαχίστηκε στα δύο και το ένα από τα δύο κομμάτια τεμαχίστηκε στα τρία, για να λάβουν τα εργαστήρια από ένα κομμάτι βάρους 50 mg. Έως τον τεμαχισμό αυτό όλη η διαδικασία αποθανατίστηκε σε βίντεο και φωτογραφίες. Μετά όμως παρατηρείται μια μεγάλη απόκλιση από τις κανονικές διαδικασίες. Όταν τα δείγματα έπρεπε να κλειστούν στις προετοιμασμένες μεταλλικές κάψουλες, ο καρδινάλιος και ο δρ Τάιτ αποσύρθηκαν μόνοι τους σε μια διπλανή αίθουσα, χωρίς την παρουσία φωτογράφων και βιντεοληπτών. Το γεγονός αυτό αφήνει πολλές αμφιβολίες για την όλη υπόθεση. Σ’ αυτή τη μισή ώρα που έλειψαν ήταν δυνατόν να πάρουν ένα προσεκτικά διαλεγμένο όμοιο με τη Σινδόνη κομμάτι υφάσματος και να το κάνουν να φαίνεται ίδιο με τα αρχικά δείγματα, κόβοντας και ζυγίζοντας. Τόσοι μήνες και τόσα χρόνια προετοιμασίας ήταν για να οδηγήσουν σε μια τόσο ερασιτεχνική διαδικασία;

Στις 13 Οκτωβρίου 1988 έγινε η επίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. […] Η Επιστήμη μίλησε. Η Σινδόνη είναι πλαστή. Την ίδια μέρα που το Βατικανό ανακοίνωσε επίσημα τα αποτελέσματα, το ογκώδες βιβλίο του David Sox, φίλου του Τάιτ, με τίτλο «Η Σινδόνη χωρίς μάσκα – Ξεσκεπάζοντας τη μεγαλύτερη απάτη όλων των εποχών» πουλιόταν ήδη στη Βρετανία. Η χρονολόγηση που μόλις ανακοινώθηκε είχε ήδη τυπωθεί στο βιβλίο του Sox, προ πολλού. […]

Ο Καθηγητής Χωλ, διευθυντής του εργαστηρίου της Οξφόρδης, σε ομιλία του στο Λονδίνο, είπε ότι όποιοι θεωρούν γνήσια τη Σινδόνη είναι «παθολογικοί» και «αυτόματα προκατειλημμένοι». […] «Θα υπάρξουν» δήλωσε «μερικοί ανόητοι που δεν θα την δεχτούν. Είναι χαμένοι. Ο καθένας μπορεί να καταφύγη σ’ ένα θαύμα».

Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ο Χωλ συνταξιοδοτήθηκε και τη θέση του την πήρε ο… Τάιτ.

[…] Ας έρθουμε τώρα σε μερικές λεπτομέρειες που πείθουν ότι η όλη διαδικασία ήταν μια σκευωρία.

Ο Βέλφλι στη Ζυρίχη ανέφερε ότι ζυγίζοντας με ζυγαριά ακριβείας τα δείγματα που είχε λάβει, ενώ για όλα τα άλλα δείγματα διεπιστώθησαν ακριβώς τα ίδια στοιχεία, όπως στο Τορίνο, το δείγμα της Σινδόνης (;) αποδείχτηκε λίγο πιο ελαφρύ. […] Υπήρχαν σημαντικές αντιφάσεις μεταξύ των μετρήσεων στο Τορίνο (στη λήψη των δειγμάτων) και αυτών στα εργαστήρια. Αναφέρεται εδώ [ο συγγραφέας Orasio Petrosillo] στον Καθηγητή Ρίτσι, ο οποίος έκοψε και τεμάχισε το δείγμα, και στον ειδικό επιστήμονα υφαντολογίας Καθ. Τεστόρε, ο οποίος ήταν παρόν. […] Ο υπεύθυνος της όλης διαδικασίας Τάιτ είχε δηλώσει σε άρθρο του στο επιστημονικό περιοδικό Nature (Τόμος 337, 16 Φεβρουαρίου 1989) ότι το δείγμα που κόπηκε από τη Σινδόνη ήταν 70×10 mm. Επίσης ο Ρίτσι δήλωσε ότι η λωρίδα που έκοψε ήταν 70×10 mm. Στην ομιλία του στο διεθνές συνέδριο του Παρισιού (Σεπτέμβριος 1989) έδωσε σαν βάρος για ολόκληρο το κομμάτι, πρώτα 479 mg και ύστερα 540 mg. Διαβάζοντας το βάρος στο βίντεο ο αριθμός ήταν 478,1 mg. Τρεις διαφορετικές τιμές για το ίδιο πράγμα (!).

Το κομμάτι κόπηκε σε δυο μέρη. Το ένα μέρος ζύγιζε σύμφωνα με τον Τεστόρε 144,5 mg, ενώ σύμφωνα με τον Ρίτσι 141 mg. Αυτό το κομμάτι με τα δύο διαφορετικά βάρη κρατήθηκε για μελλοντική εξέταση. Το δεύτερο κομμάτι ζύγιζε 154,9 mg σύμφωνα με τον Τεστόρε και διαιρέθηκε σε τρία κομμάτια του ίδιου περίπου μεγέθους και βάρη 52,0, 52,8 και 53,7 mg. Ο Ρίτσι δήλωσε ότι και τα τρία κομμάτια που κόπηκαν ζύγιζαν σχεδόν ακριβώς 53 mg. (Ο Χωλ ανέφερε αργότερα ότι όλα τα κομμάτια ζύγιζαν 43 mg). Προσθέτοντας τα δοθέντα βάρη προκύπτει συνολικά βάρος 158,5 mg. Πάλι τα νούμερα που δίδονται δεν ταιριάζουν.

Αντιμέτωποι μ’ αυτές τις αντιφατικότητες οι Τετόρε και Ρίτσι άλλαξαν την εκδοχή που είχαν δώσει και ισχυρίστηκαν πως όχι το μεγαλύτερο αλλά το μικρότερο κομμάτι κόπηκε στα τρία. Αυτή η δήλωση περιπλέκει πιο πολύ τα πράγματα, καθώς κάθε εργαστήριο υποτίθεται ότι έλαβε ένα δείγμα περίπου 50 mg. Αυτό ήταν απλώς αδύνατο, κόβοντας ένα κομμάτι των 144,8 mg (Τεστόρε) ή των 141 mg (Ρίτσι). [Σημ. Θ.Ι.Ρ.: Εδώ έχει γίνει προφανώς τυπογραφικό λάθος, γιατί προηγουμένως ο συγγραφέας γράφει ότι κατά τον Τεστόρε το δείγμα ζύγιζε 144,5 mg]. Ο Τεστόρε διαφέροντας πάλι από τη δήλωση του Ρίτσι, λέει ότι το δείγμα που κόπηκε από τη Σινδόνη ήταν 81×16 mm.

[…] Τέλος μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση είναι πως το κομμάτι της Σινδόνης που κόπηκε ήταν από τα πιο λερωμένα σημεία, όπως δείχνει και το έντονα σκούρο χρώμα του. Όμως ο Βέλφλι έμεινε έκπληκτος που δεν βρήκε ίχνος λερώματος, γεγονός που το αναφέρει στην επίσημη έκθεση της χρονολόγησης.

Από όλα αυτά μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι το Δείγμα 1 δεν προερχόταν από τη Σινδόνη. Τότε τι ύφασμα ήταν εκείνο; Εντυπωσιακή είναι η ταύτιση στο τεστ του C14 της χρονολογίας του Δείγματος 1 και του Δείγματος 4 (κλωστές από το μανδύα του Αγίου Λουδοβίκου της Ανζού). Μπορούσαν, αναφέρει ο Γάλλος Bonnet-Eymard, να είχαν κατασκευασθεί κομμάτια υφάσματος του είδους της Σινδόνης, χρησιμοποιώντας κλωστές του μανδύα. Σε εργαστήρια συντήρησης έργων τέχνης σίγουρα θα υπήρχε η δυνατότητα. Δύσκολα όμως θα μπορούσαν να επιτύχουν ταυτόχρονα τις ίδιες διαστάσεις και το ίδιο βάρος. Έτσι μπορούσαν να εξηγηθούν οι διαφορές στις μετρήσεις στο Τορίνο και στα εργαστήρια.

Αν υπήρξε σκευωρία, ποιοι ευθύνονταν γι’ αυτήν; Ο Καθηγητής Βέρνερ Μπούλστ, που κατήγγειλε την απάτη ευθέως στο διεθνές συνέδριο της Μπολόνια το 1989 και στη συνέχεια μίλησε και έγραψε αρκετά για το θέμα, κατηγόρησε ευθέως τους Μασόνους, ενώ και η πυρηνική φυσικός Κάιττυ Λιτλ, ερευνήτρια στο Atomic Energy Research Establishment at Harwell της Μ. Βρετανίας, «τους Μασόνους και τους Σιωνιστές» (τουλάχιστον ο Τάιτ ήταν μασόνος, ό.π. σελ. 47). Ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως η θεωρία των Γερμανών Χόλγκερ Κέρστεν και Έλμαρ Γκρούμπερ, οι οποίοι, στο έργο τους «Η συνωμοσία του Ιησού» (αγγλική έκδοση 1990) υποστηρίζουν ότι η πλαστογράφηση έγινε από την ίδια την «Καθολική Εκκλησία»!! Κατά τους δύο ερευνητές, το αίμα πάνω στη Σινδόνη «αποδεικνύει» ότι ο Ιησούς ήταν ζωντανός όταν Τον κατέβασαν από το σταυρό, συνεπώς δεν υπήρξε σταυρικός θάνατος και ανάσταση! Αν η Σινδόνη αποδεικνυόταν γνήσια, συνεχίζουν, αυτό θα τίναζε στον αέρα το χριστιανικό δόγμα, συνεπώς η Σινδόνη ήταν «μια ωρολογιακή βόμβα στο Ιερό της Εκκλησίας».

Ο ισχυρισμός των δύο ερευνητών για διάσωση του Ιησού από τη σταύρωση (γνωστός από σενάρια άλλων αθεϊστών) δεν τεκμηριώνεται από τη Σινδόνη. Ο «άνθρωπος της Σινδόνης» δεν είναι ζωντανός, αλλά νεκρός, αφού (εκτός από τα ιατροδικαστικά τεκμήρια) έχει δεχτεί φροντίδα ταφής. Αυτό δε θα συνέβαινε σ’ ένα ζωντανό άνθρωπο που το σώμα του αιμορραγούσε και που κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν να ζήσει. Ούτε όμως και θα υπήρχε λόγος να διαφυλαχτεί ως πολύτιμο κειμήλιο ένα σεντόνι, που απλά είχε χρησιμοποιηθεί σε μια τέτοια «απάτη» πρώτου μεγέθους.

Β. Για την πρώιμη ιστορία της Σινδόνης

Στην ίδια μελέτη αναφέρονται και οι πρώιμες μαρτυρίες για τη σινδόνη (σελ. 72-84). Λίγα λόγια γι’ αυτό, εκτός από όσα ειπώθηκαν ανωτέρω:

Το Ιερό Μανδήλιο (που καθώς φαίνεται ήταν η σινδόνη, διπλωμένη έτσι μέσα σε θήκη, που φαινόταν μόνο το πρόσωπο του Κυρίου) εντοιχίστηκε σε μια κόγχη του τείχους της Έδεσσας από τον επίσκοπο της πόλης, όταν ξέσπασε διωγμός κατά των χριστιανών το 2ο αιώνα, από τους διαδόχους του πρώτου χριστιανού βασιλιά Άβγαρου. Ανακαλύφθηκε όταν κατέρρευσε το τείχος, το 550 μ.Χ., σε μια περσική επίθεση. Τότε οι χριστιανοί αρχίζουν να ζωγραφίζουν το Χριστό όπως Τον ξέρουμε σήμερα από τις ορθόδοξες εικόνες, εξαιτίας προφανώς της μορφής που είναι αποτυπωμένη πάνω στο ύφασμα, που το θεωρούσαν «μαντήλι», λόγω της θήκης όπου ήταν διπλωμένο.

Μετά το 10ο αιώνα, που η εικόνα έρχεται στην ΚΠολη, προφανώς αποκαλύπτεται ότι είναι σεντόνι. Μαρτυρίες προς τούτο:

Στις αρχές του 12ου αι. αρχίζει να ζωγραφίζεται η σκηνή του «Επιτάφιου Θρήνου», εμφανώς επηρεασμένη από τη μορφή που απεικονίζεται στη σινδόνη. Παράλληλα εμφανίστηκαν οι «επιτάφιοι», τα υφάσματα που τοποθετούνται στο συμβολικό τάφο του Χριστού τη Μ. Παρασκευή (και σήμερα στους ναούς). Κοινό χαρακτηριστικό τους η ολόσωμη μορφή του Ιησού με τα χέρια σταυρωμένα, όπως η μορφή της σινδόνης.

Γύρω στο 1192 (εκατό χρόνια πριν τη χρονολογία που έδωσε για τη σινδόνη ο άνθρακας 14) χρονολογείται η εικόνα του Κώδικα Pray, στη Βουδαπέστη, με τον ενταφιασμό του Ιησού ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ φαίνεται στη σινδόνη: Τον ξαπλώνουν σε ένα σεντόνι με «ύφανση ψαροκόκαλου», με ιδιαίτερα σημάδια που υπάρχουν ΚΑΙ στη σινδόνη, ενώ το σώμα του Κυρίου έχει τα χαρακτηριστικά και τη στάση της μορφής της σινδόνης.

Εκτός αυτών, ο Γάλλος στρατιωτικός Ρομπέρ ντε Κλαρί, το 1203, αναφέρει ότι στην Παναγία των Βλαχερνών, στην ΚΠολη, «φυλασσόταν η Σινδόνη, στην οποία είχε τυλιχθεί ο Κύριός μας, και η οποία υψωνόταν όρθια κάθε Παρασκευή, έτσι που να μπορεί κανείς να δει καθαρά τη μορφή του Κυρίου».

Αλλά και η «Δωδεκάβιβλος» του Δωσίθεου (τόμ ΙΑ΄, κεφ. Β΄, σελ. 20, έκδ. Βασ. Ρηγοπούλου) αναφέρει ότι επί Μιχαήλ Παφλαγόνος έγινε λιτανεία στην ΚΠολη, όπου λιτανεύθηκαν «τα σπάργανα του Σωτήρος». Σπάργανα = τα «εντάφια σπάργανα», δηλ. το σάβανό Του, αυτό που βρέθηκε στο τάφο μετά την ανάσταση του Ιησού! (Βλ. κατά Ιωάννην, 20, 5-7).

Κλείνω με απόσπασμα από τη μελέτη του Αθ. Δημητριάδη (σελ. 91-92): «Το εμφανές ερώτημα … είναι πώς ένα νεκρό σώμα μπόρεσε να εκπέμψει ακτινοβολία ικανή να κάψει ένα ύφασμα, δρώντας με τόσο ελεγχόμενο τρόπο, ώστε να δημιουργήσει ένα τελειώτατο εκτύπωμα ανθρωπίνου σώματος. […]

Απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο αν δεχθούμε, ότι η Σινδόνη τύλιξε κάποτε ένα ανθρώπινο σώμα, στο οποίο συνέβη κάτι το ασυνήθιστο. Έτσι, αν δεχθούμε την Ευαγγελική άποψη, είμαστε υποχρεωμένοι να συμπεράνουμε τα εξής: ενώ το σώμα του Ιησού κειτόταν νεκρό στον τάφο, επήλθε σ’ αυτό μια φυσική μετατροπή, που συνοδεύτηκε από εκπομπή μιας ακτινοβολίας, τα θερμικά αποτελέσματα της οποίας ήταν παραπλήσια μ’ εκείνα της φωτιάς. Εκείνη τη στιγμή το αίμα εξαϋλώθηκε, ενώ η μορφή και το σώμα του Ιησού αποτυπώθηκαν ανεξάλειπτα επάνω στη Σινδόνη, απαθανατίζοντας για τις επερχόμενες γενεές της στιγμή της ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ.

Έτσι η Σινδόνη είναι η στιγμιαία φωτογραφία του Ιησού Χριστού, τη στιγμή που επέστρεφε στη ζωή».

ΠΗΓΗ.Ο.Ο.Δ.Ε

Εκτενές αφιέρωμα στο ζήτημα της Σινδόνης του Τορίνο δημοσιεύεται στη διεύθυνση: http://www.apologitis.com/gr/sindone.htm.

http://dosambr.wordpress.com