Για πιο Βατοπέδι μιλάμε!

του Δικηγόρου
Περικλή Σταυριανάκη

Σε τούτη τη Χώρα έχουμε συνηθίσει να κάνουμε την τρίχα τριχιά Συγκαλύπτουμε τα μεγαλύτερα σκάνδαλα και αναδεικνύουμε σκάνδαλα εκεί που δεν υπάρχουν.

Μια τέτοια «εφεύρεση σκανδάλου» είναι και η υπόθεση του Βατοπεδίου, που την ξεκίνησε ένα καναλάρχης, αφού μετά δόθηκε εντολή να ασκηθεί ποινική δίωξη σε βάρος του.
Μέχρι τότε, κάποιος Εισαγγελικός λειτουργός έφτασε να πει ότι ο καναλάρχης αυτός δεν είχε ευθύνη, για το ότι κάποιοι άνθρωποι έχασαν τα χρήματά τους, τα οποία είχαν καταλήξει στις επιχειρήσεις του.
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν δεκάδες, δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους και δεν μπορεί να είχαν συνεννοηθεί να τα αποδίδουν όλα στον γνωστό καναλάρχη. Και άραγε δεν ήταν σκάνδαλο το ότι ένας Εισαγγελικός λειτουργός απεφάνθη, ότι δεν έπρεπε να ασκηθεί ποινική δίωξη στον καναλάρχη, όταν ένας αριθμός ανθρώπων του καταμαρτυρούσε ότι σε επιχείρηση του κατέληξαν τα χρήματα που έχασαν;
Οταν ο καναλάρχης αυτός, εμφανίζοντας το δήθεν σκάνδαλο του Βατοπεδίου, άρχισε να βάλει εναντίον μιας Κυβέρνησης, αμέσως μετά που η Εισαγγελέας Εφετών διέταξε να ασκηθεί ποινική δίωξη σε βάρος του, δεν έκανε απροκάλυπτη εκβίαση σε μια ολόκληρη Κυβέρνηση;
Αυτό δεν ήταν κατάδηλα σκάνδαλο, που εξελίχθηκε μπροστά στα μάτια όλης της Ελληνικής Κοινωνίας και που όλοι έκαναν την πάπια; Από την άλλη πλευρά, η τότε αξιωμαπκή αντιπολίτευση, που η ίδια με ψεύτικες επαγγελίες και διαβεβαιώσεις είναι σήμερα Κυβέρνηση, πήρε την ιστορία του Βατοπεδίου για να σκυλεύσει πάνω σ’ αυτήν. Την προέβαλε σαν σκάνδαλο, για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη και σε πρώτη φάση φαίνεται όπ το πέτυχε.
Όταν όμως όλη αυτή την υπόθεση άρχιοαν να την εμφανίζουν και να την αποκαλούν σαν «σκάνδαλο του Βατοπεδίου», κανένας από την Κυβέρνηση της ΝΔ δεν είχε το αντρίκιο ανάστημα να βγει και να πει την αλήθεια.
Κανένας και βασικά η άτολμη τότε Κυβέρνηση, δεν βγήκε να πει αυτό που όφειλε να πει και που ήταν και όλη η αλήθεια.
Την αλήθεια αυτή που ο πρώην Υπουργός της Νέας Δημοκρατίας, Νίκος Δένδιας, δεν δίστασε να την πει από τηλεοράσεως.
Ότι δηλαδή η απόφαση για τις ανταλλαγές που έγιναν στη περίπτωση του Βατοπεδίου ήταν μια Κυβερνητική πολιτική απόφαση. Αυτό τα λέει όλα! Ούτε σκάνδαλο, ούτε οτιδήποτε άλλο. Η κάθε Κυβέρνηση έχει δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις, να δίνει, να παίρνει και να χαρίζει ακόμα, για λόγους δικής της πολιτικής.
Αυτές οι Κυβερνητικές πολιτικές αποφάσεις μπορεί να είναι σωστές ή ακόμα μπορεί να είναι και λάθος.
Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζονται οι πολιτικές αποφάσεις, της οποιασδήποτε Κυβέρνησης, σαν αξιόποινες πράξεις! Επομένως, δεν μπορούμε να φτάνουμε στον απόλυτο παραλογισμό, να λέμε στο τέλος, ότι ένας ηγούμενος και ένας οικονόμος ενός Μοναστηριού, ήταν εκείνοι που επέβαλαν σε μια Κυβέρνηση να διαπράξει τις οποιεσδήποτε αξιόποινες πράξεις.
Διότι στη Χώρα αυτή θα φτάσουμε στην παγκόσμια πρωτοτυπία, να εμφανίσουμε μια Κυβέρνηση να διαπράττει αξιόποινες πράξης και να είναι ηθικοί αυτουργοί σ’ αυτές, κάποιοι πολίτες.
Στην περίπτωση μας μάλιστα, επιχειρούν να εμφανίζουν σαν ηθικούς αυτουργούς τον ηγούμενο και τον οικονόμο της Μονής του Βατοπεδίου, ανθρώπους δηλαδή που ως εκ του σχήματος τους είναι ακτήμονες, και χωρίς ενδιαφέρον να αποκτήσουν προσωπική περιουσία. Ο ηγούμενος όμως και ο οικονόμος, διαχειρίζονται την περιουσία και τα οικονομικά ενός, μάλλον Νομικού Προσώπου, που ίοως είναι και Δημοσίου Δικαίου, και που άν δεν τα διαχειριστούν προς όφελος του, θα είναι υπόλογοι για απιστία! Μέχρι οήμερα πάντως, έχουν ψάξει στην υπόθεση του Βατοπεδίου, για ζημία του Δημοσίου και δεν την βρήκαν ακόμα! Όσο κι αν την μαγειρεύουν, δύσκολα θα τους βγει και σε καμιά περίπτωση πάντως, οι πολιτικές αποφάσεις μιας Κυβέρνησης, δεν μπορεί να είναι αξιόποινες, ούτε και να έχουν ηθικούς αυτουργούς!

πηγή: Εφημερίδα Press Time, σελ. 15, Τετάρτη 6 Απριλίου 2011