Η Ελλάδα δεν πεθαίνει μόνο όταν ταυτίζεται με τον Χριστό

Το τεύχος αυτό του περιοδικού μας, με την επικαιρότητα της μεγάλης ημέρας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της απελευθερώσεως του Γένους μας θέλει να βροντοφωνήση την αλήθεια της Ιε­ρής Ιστορίας του Λαού μας. Αυτήν την αλήθεια, που εκ­δι­ώ­κεται πού κάθε μέρα και περισσότερο από την Πατρίδα μας μαζί με την Αυτοαλήθεια Χριστός!

Είναι πια κατάδηλο ότι η μεθοδευμένη παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητος της περιόδου από την Άλωση της Βασιλεύουσας μέχρι την Παλιγγενεσία του 1821, με τάχα ιστορικά επιχειρήματα “βαθύτατης ερεύνης”(!), αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνο στο να πείση τους Έλληνες πως η Εκκλησία καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ήταν σύμμαχος με τον …Τούρκο κατακτητή(!) και γι’ αυτό, ως κατάπτυστη και άχρηστη, δεν έχει πλέον καμμιά θέση στη δημόσια ζωή!

Ευτυχώς, όμως, «και οι λίθοι κεκράξονται» στην αιματοβαμμένη Πατρίδα μας, αφού τα αποτυπώματα των μαρτυρικών κατορθω­μάτων των κληρικών μας είναι ανεξίτηλα, όπως ανεξίτηλο είναι και το αίμα, γιατί έχουν μέσα τους ζωή και η Ζωή ποτέ δεν εξα­λεί­φεται!

Έχουμε τόσες φορές τονίσει ότι, ήδη από την αρχαιότητα, ο άρρηκτος δεσμός της καθημερινής ζωής με την πνευματική ζωή και θρησκευτικότητα ήταν το συστατικό στοιχείο του Έλληνα και η ειδοποιός του διαφορά από όλα τα άλλα έθνη. Αυτό, όχι μόνο διατηρήθηκε στους αιώνες, αλλά και γιγαντώθηκε με την «εις Χριστόν Πίστιν» τόσο, ώστε η εις Χριστόν Πίστη να γίνη, με την Α΄

Εθνοσυνέλευση του ελεύθερου Κράτους μας, το μοναδικό κριτήριο προκειμένου να λάβη κάποιος την ιθαγένεια του Έλ­ληνα!

Αυτά είναι ιστορικά στοιχεία αμετακίνητα, γιατί ήταν και είναι αδιανόητο στον Έλληνα να ιδή νόημα και σκοπό σε μια ζωή επίπεδη, υλιστική, περιορισμένη και εξαντλημένη μόνο στη βιολογική της λειτουργία, χωρίς αιωνιότητα.

Η Ελληνική ψυχή με τον πόθο των προγόνων μας για «τον Άγνω­στον Θεόν» «κατέβασε», χωρίς να Τον γνωρίζη, τον «Μόνον Αληθινόν Θεόν» στη γη και Τον κράτησε φυλαγμένο σφικτά στην αγκαλιά της Υπεραγίας Θεοτόκου, Αυτόν τον Σαρκωθέντα Θεόν, για να είναι βέβαιο το έθνος μας πως δεν θα Τον χάση ποτέ.

Αυτός ο Θεός μας έγινε η Ψυχή της ψυχής του Έλληνα. Γι’ αυτό παιανίζαμε και παιανίζουμε με βεβαιότητα πως «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Γιατί έχει για ψυχή της τον Χριστό που είναι Α­θάνατος!

Αυτή η αγία κληρονομικότητα, το να ταυτίζη ο Έλληνας τη ζωή του και την ψυχή του με τον Χριστό συνεχίζεται, δόξα τω Θεώ, μέχρι σήμερα και φλέγει και ζωοποιεί πολλούς συμπατριώτες μας, κληρικούς και λαϊκούς.

Αυτοί είναι οι γνήσιοι Έλληνες, όσοι κι’ αν είναι, πολλοί ή λίγοι. Αυτοί μόνο θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέχρι τη συντέλεια του κόσμου, γιατί «η Ρωμηοσύνη θα χαθή όντας ο κόσμος λείψη»!

Οι άλλοι, οι παραχαράκτες, είναι από τώρα χαμένοι…!

πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Μαρτίου 2011

Τεύχος 105
http://www.agnikolaos.gr/index.php