Η ψυχοπαθολογία του Αθεϊσμού.

Του κ. Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου’

Το θέμα του αθεϊσμού, ούτε μοντέρνο είναι, αλλ’ ούτε καμιά σχέση έχει με την επιστήμη.

Οι ρίζες του βρίσκονται στην προμηθεϊκή ανταρσία του πρώτου ανθρώπου.

Τότε, πού θέλησε ο άνθρωπος να γίνει θεός, χωρίς το Θεό. Τότε, πού κυοφορήθηκε και γεννήθηκε η πρώτη ανθρώπινη τραγωδία. «Και έσεσθε ως θεοί» (Γεν. Γ΄ 5).

Και το κακό κληρονομήθηκε πιά, για πάντα, στο ανθρώπινο γένος και σ’ όλες του τις μορφές και μ’ όλες του τις διαστροφές.

Η δραματική πάλη διεξάγεται στην ανθρώπινη καρδιά: «Ου γάρ ό θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ’ ό ου θέλω κακόν, τούτο πράσσω» (Ρωμ. Ζ΄ 19). Η αμαρτία έχει σκοτίσει το νου και τη συνείδηση, «τού ποιείν τα μή καθήκοντα». Γνωρίζει ο άνθρωπος το καλό, αλλά για να το επιτύχει, πρέπει να παλέψει σκληρά.

Έτσι, αποδιοργανωμένος υπαρξιακά και ηθικά, όχι μόνο αποστρέφεται το καλό, αλλά αποστρέφεται και τον ίδιο το Θεό, πού είναι η πηγή της ηθικής τελειότητας.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ψυχοπαθολογία του αθεϊστή και του αθεϊσμού.

Η μελέτη των ψυχολογικών διαταραχών και των εσωτερικών απωθημένων αντιδράσεων, του αφαιρούν κάθε νηφάλια σκέψη περί Θεού. Και είναι πολύ φυσικό. Πώς είναι δυνατό ο αμαρτωλός ν’ ακούσει για Θεό και αγιότητα;

Πώς ο ένοχος θα θελήσει να δεχτεί αποτίμηση των πράξεών του; Πώς ο υλιστής και μονιστής θα πιστέψει σε Θεό και σε μεταθανάτια, αιώνια ζωή;

«Η μεγαλύτερη και πιο φρικτή τραγωδία της ζωής, γεννιέται εκεί όπου πεθαίνει μια ηττημένη πίστη», γράφει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. «Και όπου αναχωρεί η πίστη στο Θεό, από εκεί θ’ απομακρυνθεί και η γαλήνη της ψυχής».

Μα είναι εύκολο ν’ αρνηθεί κανείς την ύπαρξη του Θεού και να καταφέρει ν’ απωθήσει την έννοιά Του απ’ την ψυχή; Ασφαλώς, όχι! Κι αυτός ο Σάρτρ είχε πεί ότι: «η αθεΐα δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Χρειάζεται μόχθος, σύστημα, αγώνας μέσα σου, για να αποβάλεις την πίστη και να καταλήξεις στην άγνοια, στο κενό, στην absurdite (δηλαδή, στον κόσμο χωρίς κανένα νόημα)».

Η ψυχοπαθολογία του αθεϊσμού ανακαλύπτει πλήθος από νοσηρά αίτια και διαταραχές της προσωπικότητας, πού καταλήγουν στη μεταφυσική αμφισβήτηση και την άρνηση της ύπαρξης του Θεού, δηλαδή, την αθεΐα. Πλήθος οι ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις.

Πριν καταλήξει ο άνθρωπος στον αθεϊσμό, περνάει από την αλαζονική αυτοπεποίθηση πώς, έχει όλη τη γνώση και όλη τη δύναμη, ώστε δεν του χρειάζεται ο Θεός. Έχει την αλαζονική έπαρση πώς, η επιστήμη έδιωξε μακριά το Θεό και δεν της χρειάζεται πιά.

Ο αγνωστικισμός και ο μηδενισμός τον ωδήγησαν σε απελπιστικά αδιέξοδα, και σαν ναυαγός, χωρίς το σωσίβιο της πίστης, δεν καταφέρνει να προσεγγίσει το Θεό.

Ο π. Παύλος Ευδοκίμωφ είπε πώς, «ο αθεϊσμός είναι καθαρά μια χριστιανική αίρεση, πού δεν πλησίασε ακόμα την πίστη στην ουσία της». Κι όπως προσέχει κανείς από την αίρεση – κάθε αίρεση – έτσι και σύ, συμβουλεύει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «από των βιβλίων των αθέων άπεχε, ως από πυρός. Και ούτε να λάβεις ποτέ εις τάς χείρας καταδέχου».

Ο διάσημος Πασκάλ γράφει στο περίφημο βιβλίο του «Σκέψεις»: «Τίποτε δεν είναι πιο άνανδρο, από το να κάνεις τον γενναίο ενάντια στο Θεό»!

Και σ’ άλλη περίπτωση προσθέτει: «Ας αφήσουν λοιπόν, αυτές τις ασέβειες κι ας είναι τουλάχιστο τίμιοι άνθρωποι, αν δε μπορούν να είναι χριστιανοί».

Ο άθεος στην προσπάθειά του να πείσει με κάθε τρόπο τους άλλους για την ανυπαρξία του Θεού, τον εαυτό του αγωνίζεται να πείσει. Και όσο φανατικότερος γίνεται, τόσο και πιο πολύ τον απασχολεί το πρόβλημα του Θεού.

Η πιο τραγική μορφή αθεϊσμού είναι ο χλευασμός, η ειρωνεία, και προπάντων ο αντίθεος και αντίχριστος διωγμός με όλα τα μέσα και μ’ όλους τους τρόπους.

Ο αθεϊσμός για 72 χρόνια στα κομμουνιστικά καθεστώτα, διδασκόταν σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, εκτός όλων των άλλων αθεϊστικών διαλέξεων.

Μόνο στη Σοβιετική Ένωση, γίνονταν 300 χιλιάδες αθεϊστικές διαλέξεις το χρόνο. Και φτάνει ο αθεϊσμός πιά στο αποκορύφωμά του με τους Νερώνειους και Διοκλητιάνειους διωγμούς. Πολύ σημαντικά τα όσα σημειώνει στον πρόλογο του νέου του βιβλίου «Μάρτυρες του Βορρά» ο Πέτρος Μπότσης: «Οι καινούργιοι διώκτες του Χριστιανισμού ήταν αδίστακτοι.

Για τους άθεους, η πίστη έπρεπε να ξερριζωθεί. Χιλιάδες κληρικοί και λαϊκοί φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, παραδόθηκαν σε μαρτυρικό θάνατο. Έσφαξαν Αρχιερείς, κρεούργησαν παπάδες, γκρέμισαν εκκλησίες, μόλυναν θυσιαστήρια…

Χιλιάδες χριστιανοί εκτελέστηκαν με συνοπτικές και χωρίς διαδικασίες. Μόνο το 1922 εκτελέστηκαν περίπου 3.000 κληρικοί και 5.500 μοναχοί και μοναχές.

Ο Πατριάρχης Τύχων πριν πεθάνει είπε τα προφητικά αυτά λόγια: «Η νύχτα θα είναι πολύ μακρά και πολύ σκοτεινή»…

Και συμπληρώνει ο Πέτρος Μπότσης: «Ο πυρετός της επανάστασης τους είχε αφυδατώσει τόσο πολύ πνευματικά, ώστε έδειχναν να μή καταλαβαίνουν την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τα πάντα έπρεπε να θυσιαστούν στο βωμό μιάς επανάστασης, πού κόμπαζε πώς ήρθε για να εξυψώσει ηθικά τον άνθρωπο»! Το ξαναφούντωμα του αθεϊσμού και ο αποχριστιανισμός της Δύσης, δείχνει πώς δεν πήρανε το μάθημα οι άνθρωποι.

Αυτή κι αν είναι η σύγχρονη τραγωδία! Η σύγχρονη αποστασία. Πού θα μάς βγάλει;

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.com/2011/03/blog-post_4890.html#more

Αναδημοσίευση: http://www.impantokratoros.gr/psyxopathologia-atheismou.el.aspx