Η πορεία που οδηγεί στην ευτυχία… (Άγιος Βαλέριος Γκαφένκου)

Πολλοί Ρουμάνοι αδελφοί μας κατά την περίοδο του αθεϊστικού (κομμουνιστικού) καθεστώτος διώχτηκαν, ομολόγησαν τον Χριστό και μαρτύρησαν στην Ρουμανία τον 20ό αιώνα. Ένας από αυτούς ήταν και ο Βαλέριος Γκαφένκου. Γεννήθηκε το 1921. Ενώ σπούδαζε Νομική και Φιλοσοφία στο Πανεπιστημίου του Ιασίου στο δεύτερο έτος φοιτήσεώς του, το 1941, φυλακίστηκε για τις χριστιανικές πεποιθήσεις του με ποινή 25 έτη φυλάκισης σε καταναγκαστικά έργα. Αγαπούσε και ζούσε την Ορθοδοξία και βοηθούσε με κάθε τρόπο τους συγκρατουμένους του στις φυλακές που έζησε. Ονομάστηκε “ο άγιος των φυλακών”. Εξαιτίας των κακουχιών που υπέστη στις φυλακές προσβλήθηκε από φυματίωση και πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου 1952, ενώ είχε πάρει “πληροφορία” από τον Θεό για τον θάνατό του ημέρες πριν και είχε ενημερώσει τους στενούς συγκρατουμένους του. Στις φυλακές βίωσε την Χάρη του Θεού σε τέτοιο βαθμό, που ομολογούσε συνέχεια ότι ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Δημοσιεύουμε μία από τις λογοκρινόμενες επιστολές του προς την μητέρα του, που φαίνεται το μεγαλείο αυτού του σύγχρονου ομολογητού και μάρτυρα της πίστεως.

7 Μαρτίου 1946

Αγαπητή μου μαμά, σε είδα στην καρδιά της Νορίκας (της αδελφής του), στο επισκεπτήριο. Ήσουν αγαθή, ήπια, με μεγάλη κατανόηση. Εγώ σιωπούσα και κοίταζα μέσα στον εαυτό μου. Εκεί βρήκα την αγάπη… Σήμερα είμαι τόσο ευχαριστημένος! Κοιτάζω ήσυχος τη ζωή μου και τη ζωή ολόκληρου του κόσμου και βλέπω την επέμβαση του Θεού στα πάντα. Κοιτάζω τη ζωή μας και βλέπω το θαύμα του Θεού.
Αγαπητή μου μαμά, σε νιώθω τόσο πολύ! Πες μου, μαμά, ότι νιώθεις την αγάπη μου! Πες μου, μαμά, ότι με αισθάνεσαι πάντα δίπλα σου! Πες μου, μαμά, ότι είσαι ευτυχισμένη! Θέλω τόσα να σου πω, μαμά! Τη νύχτα ξυπνάω από τον ύπνο και προσεύχομαι. Στέλνω τους λογισμούς μου στη μαμά μου και υπάρχει τότε τόση πολλή ηρεμία μέσα μου! Και νιώθω και τον μπαμπά μου, νιώθω την ατέλειωτη αγάπη του. Και συχνά σκέφτομαι την αγάπη που είχες για τον πατέρα μου. Τί όμορφη οικογένεια έχετε δημιουργήσει! Και τί ωραία αγάπη!
Μαμά, θυμάμαι τις καλοκαιρινές ημέρες, όταν ήμουν μαθητής στο λύκειο και βηματίζαμε μαζί στον κήπο μας, ανάμεσα στα δένδρα. Θυμάμαι τί σκέψεις είχες και μου έλεγες, για το μέλλον μου….
Ο βασικότερος τότε λογισμός μου ήταν να γίνω ένας άνθρωπος μεγάλης αξίας. Εννοούσα με αυτό να γίνω ένας άνθρωπος που να παίξει ένα καταπληκτικό ρόλο στην ιστορία και να φέρει πολλά αγαθά στο έθνος του. Ήθελα να κάνω πολύ καλό στον κόσμο… αλλά ο άνθρωπος σχεδιάζει και ο Θεός αποφασίζει. Η ζωή ακολούθησε τη ραγδαία και επιβλητική της πορεία. Έφτασα μόνος μου στο Πανεπιστήμιο, στο Ιάσιο. Εκεί είδα ότι αληθινά, ανοίγονταν για μένα μεγάλες μελλοντικές προοπτικές. Ζούσα μια κανονική ζωή, ήμουν ένας από τους πιο αξιοτίμητους φοιτητές, δημοφιλής απ’ όλους και με μια περίεργη δίψα για ιδανικά: για έναν καινούργιο κόσμο, που να κυβερνά η αγάπη και η δικαιοσύνη, η τέλεια αρμονία….

Λοιπόν, έφτασα, στη φυλακή. Καταλάβαινα ότι η φυλακή μου τακτοποιεί, μέσω των βασάνων και της απομόνωσης από τον κόσμο, πάρα πολλά προβλήματα. Είχα την απόλυτη πεποίθηση ότι υποφέρω για την αλήθεια. Αυτό το γεγονός μου έφερνε στην ψυχή μια βαθειά ειρήνη. Εξεπλήρωνα την πορεία του ιδανικού μου.
Και, αγαπητή μου μητέρα, θα ήθελα να ξέρεις ότι έχω υποφέρει πολύ. Τον πρώτο χειμώνα ξυπνούσα τη νύχτα από τον ύπνο μου και, στη μοναξιά του κρατητηρίου μου, στο κρύο και στην πείνα, κοίταζα το σκοτάδι και ψιθύριζα χαμηλά, για να ακούω μόνο εγώ, αλλά αρκετά δυνατά για ν’ ακούσει ο Θεός: Μαμά, κρυώνω, πεινάω!
Στην αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Όμως ο Θεός ήταν πάντα μαζί μου. Δεν μ’ εγκατέλειψε ούτε μια στιγμή. Άρχισα ν’ αντιμετωπίζω τα σωματικά μου βάσανα και, σιγά σιγά άρχισα να γεύομαι καινούργιες χαρές. Είδα ότι είμαι ένας αμαρτωλός άνθρωπος. Έχω συγκλονιστεί από τις αμαρτίες και την αδυναμία μου. Κατάλαβα τότε ότι εγώ, που επιθυμούσα με όλη την καρδιά μου έναν ιδανικό κόσμο, ο ίδιος ήμουν ένας αμαρτωλός. Επομένως, πρώτα έπρεπε να γίνω εγώ ένας καθαρός, νέος άνθρωπος. Και έτσι άρχισα να πολεμάω με το κακό που υπήρχε μέσα μου.
Σιγά σιγά κατέβηκε επάνω μου το φως της αλήθειας. Άρχισα να ζω την ευτυχία στον πόνο. Και το κενό από την καρδιά μου, το απογέμισε ο Χριστός, η μεγάλη μου αγάπη. Και κατάλαβα τότε ότι όντως μεγάλος είναι εκείνος που έχει μια μεγάλη αγάπη, εκείνος που φαίνεται μικρός. Σήμερα είμαι ευτυχής. Διά του Χριστού αγαπάω όλους. Είναι μια πορεία τόσο δύσκολα αποδεκτή και γνωστή από τους ανθρώπους! Αλλά είμαι πολύ πεπεισμένος ότι είναι η μοναδική πορεία που σε οδηγεί στην ευτυχία….

Πηγή: Συνταρακτικά περιστατικά φυλακισμένων Ρουμάνων ομολογητών και μαρτύρων του 20ύ αιώνα, εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη