Ἀνατολή

Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,

μακρόσυρτα τραγούδια ἀνατολίτικα,

λυπητερά,

πῶς ἡ ψυχή μου σέρνεται μαζί σας!

Εἶναι χυμένη ἀπὸ τὴ μουσική σας

καὶ πάει μὲ τὰ δικά σας τὰ φτερά.

 

Σᾶς γέννησε καὶ μέσα σας μιλάει

καὶ βογγάει καὶ βαριὰ μοσκοβολάει

μία μάννα· καίει τὸ λάγνο της φιλί,

κ᾿ εἶναι τῆς Μοίρας λάτρισσα καὶ τρέμει,

ψυχὴ ὅλη σάρκα, σκλάβα σὲ χαρέμι,

ἡ λαγγεμένη Ἀνατολή.

 

Μέσα σας κλαίει τὸ μαῦρο φτωχολόι,

κι ὅλο σας, κ᾿ η χαρά σας, μοιρολόι

πικρὸ κι ἀργό.

Μαῦρος, φτωχὸς καὶ σκλάβος καὶ ἀκαμάτης,

στενόκαρδος, ἀδούλευτος, διαβάτης

μ᾿ ἐσᾶς κ᾿ ἐγώ.

 

Στὸ γιαλὸ ποὺ τοῦ φύγαν τὰ καΐκια,

καὶ τοῦ μείναν τὰ κρίνα καὶ τὰ φύκια,

στ᾿ ὄνειρο τοῦ πελάου καὶ τ᾿ οὐρανοῦ,

ἄνεργη τὴ ζωὴ νὰ ζοῦσα κ᾿ ἔρμη,

βουβός, χωρὶς καμιᾶς φροντίδας θέρμη,

μὲ τόσο νοῦ,

 

ὅσος φτάνει σὰ δέντρο γιὰ νὰ στέκει

καὶ καπνιστὴς μὲ τὸν καπνὸ νὰ πλέκω

δαχτυλιδάκια γαλανά·

καὶ κάποτε τὸ στόμα νὰ σαλεύω

κι ἀπάνω του νὰ ξαναζωντανεύει

τὸν καημὸ ποὺ βαριὰ σᾶς τυραννᾷ.

 

Κι ὅλο ἀρχίζει, γυρίζει, δὲν τελειώνει,

καὶ μία φυλὴ ζῇ μέσα σας καὶ λιώνει.

Καὶ μία ζωὴ δεμένη σπαρταρᾷ,

γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,

μακρόσυρτα τραγούδια ἀνατολίτικα,

λυπητερά.

Κωστής Παλαμάς