Η βρύση του πουλιού

 

Κάνε με αηδόνι Θεέ μου, πάρε μου όλες

τις λέξεις κι άφησέ μου τη φωτιά,

τη λαχτάρα, το πάθος, την αγάπη,

να τραγουδώ έτσι απλά, όπως τραγουδούσαν

οι γρύλοι μία φορά κι αντιλαλούσε

η Πλούμιτσα τη νύχτα. Όπως η βρύση

του Πουλιού μες στη φτέρη. Να γιομίζω

με το μουμούρισμά μου τη μεγάλη

κυψέλη τ’ ουρανού. Να θησαυρίζω

τα νερά των βροχών και τις ανταύγειες

απ’ το θαύμα του κόσμου. Να μ’ απλώνουν

τις φούχτες τους οι άνθρωποι κι ένας ένας

να προσπερνούν. Κι αδιάκοπα να ρέω

τη ζωή, την ελπίδα, τη λάμψη του ήλιου,

του ηλιογέρματος το γαρουφαλένιο

ψιχάλισμα στα όρη, τη χαρά,

τα χρώματα να ρέω του ουράνιου τόξου

και τη βροχούλα της αστροφεγγιάς.

Ω τί καλά πού ‘ναι σ’ αυτόν τον κόσμο!

 

Νικηφόρος Βρεττάκος