Ευχές Χριστουγέννων: ταξίδι στην Ελπίδα
29 Δεκεμβρίου 2010
Μπορούμε άραγε να ελπίζουμε; Η θα ακολουθήσουμε παθητικά μια πορεία, χαραγμένη για μας , ερήμην μας;
Πικραμένοι, γιατί η ζωή δεν μας έριξε στα μαλακά, δαρμένοι από τα άγρια κύματα, θα περιμένουμε μήπως μας ξεβράσουν, τυχαία, σε κάποια ήσυχη ακτή;
Ναι είναι δύσκολα τα βιώματα, πολλές οι δοκιμασίες, σαστίζουμε, τυφλωμένοι από τα αδιέξοδα, συχνά ακολουθούμε την περιπλάνηση, αυτή που οδηγεί στην καθιερωμένη παραπλάνηση ,τη ματαίωση της ελπίδας, τη διάλυση της ζωής. Ομως, μόνο για λίγο η ψυχή κουράζεται, έχει απίστευτες αντοχές, δεν ανατρέπεται εύκολα, έτσι δεν είναι;
Το Ταξίδι της Ελπίδας , ζητά να πετάξουμε τις περιττές αποσκευές, να πάρουμε μαζί μας τα απολύτως απαραίτητα: η αμφιβολία, ο συμβιβασμός, η νωθρότητα, η δειλία, είναι βαρύς εξοπλισμός, μόνο για ανθρώπους φοβισμένους ή συμβιβαστικούς.
Θα χρειασθεί να πετάξουμε την ασπίδα της οργής, αυτής που μας κάνει ίδιους με όποιον μας πολεμά. Στο δρόμο μας, θα θυμόμαστε ότι η γη μας είναι γεμάτη από αιμόφυρτους ανθρώπους, δεσμώτες μαζί και θύματα της οργής, σε πεδία άδικων μαχών.
Ο ελεύθερος άνθρωπος δεν χρειάζεται όλα τούτα. Έχει μαζί του μόνο το σπαθί της αλήθειας και της γνώσης: ένα μεγάλο « θέλω» και ένα τεράστιο « πρέπει» θα κρατήσουν το πείσμα, την επιμονή και το θάρρος κάθε ταξιδιώτη, την πρόθεσή του να προστατεύσει το δίκιο του, παραμένοντας ταπεινός και αφανής, ακόμα κι όταν το κερδίζει.
Στο ταξίδι της ελπίδας οι συνταξιδιώτες δεν θάναι πολλοί. Όμως θα χρειασθεί να τους αναγνωρίσουμε στις πιο απόμερες και σκοτεινές γωνιές του κόσμου μας, να τους τιμήσουμε με πίστη και σεβασμό. Μέσα στον ανεμοστρόβιλο, που δέρνει αλύπητα την ύπαρξή μας, θα κρατούμε σφικτά το χέρι του συνταξιδιώτη μας, στήριγμα στις κακοτοπιές. Κι όταν , κάθε φορά, όταν κοπάζει η μπόρα, θα σκουπίζουμε μαζί τον σκονισμένο μας ιδρώτα, θα γιατρεύουμε τις πληγές μας, θα ανταλλάσσουμε χάδι τρυφερό, σημάδι αντοχής και εμπιστοσύνης.
Καλύτερα, λοιπόν, να κόβουμε τις αλυσίδες μας, παρά δεσμούς. Διαφορετικά , δεν θα συναντήσουμε φίλους με γλυκές ματιές αλλά βατράχια και σαύρες.
Κι όταν το μονοπάτι που πήραμε δείχνει πως κάναμε λάθος, καλύτερα να αναγνωρίσουμε με θάρρος το χρέος της συγγνώμης, να χτίσουμε ό,τι γκρεμίσαμε, να δώσουμε πίσω το δίκιο που πατήσαμε, χαράσσοντας ξανά την δίκαιη πορεία, κρατώντας πιο σφικτά από πριν τον μίτο της Αριάδνης.
Ας ευχηθούμε η Ελπίδα σε κάθε βήμα μας να αφήνει πλούσια τα ίχνη της, σημάδια διευκόλυνσης για τους επόμενους, να έχουν το κουράγιο να συνεχίσουν.
