On the prayer before Communion – Για την προσευχή προ της Θείας Κοινωνίας

Metropolitan Anthony of Sourozh

In the name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

Every time we come to Communion we say to the Lord that we come to Him Who is the Saviour of sinners, but we also state that we consider ourselves as the greatest of all. How much truth is there in such a statement when we make it? Or how can we make such a statement? Is it true? Can we truly say that we do consider ourselves the worst of all sinners? John of Kronstadt in his “Diary” makes a point which I believe is very important; he says that he also asks himself this very question, and he can answer it in all honesty, because, he says, if others had been given so much love, so much grace, so much Divine revelation as was given to him, they would have borne fruit which he proved unable to bear.

Read more…

And so, this is a way in which we can ask ourselves questions when we come up to Communion, and say the words of the prayer before Communion. Is it simply that we repeat them because they are written in the books? Or is it that we are aware – but aware of what? Aware of being sinners? Yes, we all are aware of being sinners, more or less; but are we aware of how much we have received from God and how little fruit we have borne? It is only if we see vividly, clearly, the contrast between all that was possible, indeed – all that IS possible, and all that we are, that we can honestly say such words.

Let us reflect on them, because we cannot speak words of courtesy, words of empty politeness to God when we pray. What we say must be true, and we must make of every prayer a test of the truth of our conscience and of our lives.

Let us take this with us until we receive Communion again, so that one day, perhaps not at our next Communion, but after a long life of searching, of praying, of passing judgement on ourselves, we can say truly, “God, o God! How much you have given me, and how little fruit I have borne! If anyone had been given what you gave me, he would already be a Saint of God”. Amen.

(Από το διαδίκτυο)

Μητροπολίτου Αντωνίου του Σουρόζ (Μπλούμ)

Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος

Κάθε φορά που προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία, λέμε στον Κύριο ότι πλησιάζουμε Αυτόν που είναι ο Σωτήρας των αμαρτωλών, αλλά δηλώνουμε ακόμη ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας ως τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς. Πόση αλήθεια υπάρχει σε μια τέτοια δήλωση, όταν την κάνουμε; Ή μάλλον, πώς μπορούμε να κάνουμε μια τέτοια δήλωση; Είναι αλήθεια; Μπορούμε όντως να πούμε ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας ως τους χειρότερους αμαρτωλούς; Ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, στο «Ημερολόγιό» του το θέτει μ’ ένα τρόπο ο οποίος, πιστεύω, είναι πολύ σημαντικός. Λέει ότι και αυτός θέτει στον εαυτό του αυτήν ακριβώς την ερώτηση, και μπορεί να την απαντήσει με κάθε ειλικρίνεια, επειδή, λέει, αν άλλοι είχαν δεχτεί τόσο πολλή αγάπη, τόσο πολλή χάρη, τόσο πολλές θείες αποκαλύψεις όσες δέχθηκε αυτός, θα είχαν φέρει καρπούς τους οποίους ο ίδιος αποδείχθηκε ανίκανος να φέρει.

Παρόμοιες ερωτήσεις μπορούμε να θέτουμε στον εαυτό μας, όταν προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία, και να λέμε τα λόγια της Ευχής προ της Θείας Ευχαριστίας. Άραγε τα επαναλαμβάνουμε, επειδή είναι γραμμένα μέσα στα βιβλία; Ή επειδή έχουμε επίγνωση – αλλά επίγνωση ποιού πράγματος; Ότι είμαστε αμαρτωλοί; Ναι, όλοι, λίγο πολύ, έχουμε επίγνωση ότι είμαστε αμαρτωλοί∙ έχουμε όμως επίγνωση πόσα έχουμε λάβει από τον Θεό και πόσο λίγους καρπούς έχουμε αποδώσει; Μόνον αν δούμε ζωηρά, καθαρά, την αντίθεση ανάμεσα σ’ αυτό που μπορούσαμε να είμαστε –ή μάλλον σ’ αυτό που ΜΠΟΡΟΥΜΕ να είμαστε, και στο τι είμαστε, μόνο τότε θα μπορούσαμε έντιμα να πούμε τέτοια λόγια.

Ας τα σκεφθούμε, διότι δεν μπορούμε να λέμε στον Θεό φιλοφρονήσεις, λόγια κενής ευγένειας, όταν προσευχόμαστε. Ό,τι λέμε πρέπει να είναι αληθινό, και πρέπει να ελέγχουμε αν κάθε προσευχή μας αληθεύει μέσα στη συνείδησή μας και μέσα στη ζωή μας.

Ας πάρουμε αυτές τις σκέψεις μαζί μας μέχρι την επόμενη φορά που θα κοινωνήσουμε, έτσι ώστε κάποια μέρα, ίσως όχι στην επόμενη Θεία Κοινωνία μας, αλλά μετά από μια μακρά ζωή αναζήτησης, προσευχής και αυτοκριτικής, να μπορούμε να πούμε αληθινά, «Ω, Κύριε, πόσο πολλά μου έχεις δώσει και πόσο λίγο καρπό έχω φέρει: Αν οποιοσδήποτε άλλος είχε λάβει όσα έδωσες σ’ εμένα, θα ήταν ήδη Άγιος». Αμήν.

Μτφ Π.Τσαλίκη