Νέοι και σύγχρονοι προβληματισμοί: Οι νέοι κάτοπτρον της ζωής της Εκκλησίας μας

Μητροπολίτου Σασίμων Γενναδίου

Με ανάμικτα αισθήματα χαράς αλλά και ευγνωμοσύνης, εκφράζω κατ’ αρχήν εγκαρδίους ευχαριστίας προς τον Σεβ. Μητροπολίτην Κωνσταντίας- Αμμοχώστου κ. Βασίλειον, φίλτατον και λίαν αγαπητόν, για την ευγενικήν πρόσκλησίν του να συμμετάσχω των εκδηλώσεων της προγραμματισθείσης εκ της Ιεράς Μητροπόλεώς του, της 1ης Διεθνούς Εκθέσεως Βιβλίου-Αμμοχώστου και εν όψει επίσης της επετείου των πεντήκοντα ετών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Προερχόμενος από την Κωνσταντινούπολιν, την Βασιλίδα των Πόλεων, την Πόλιν των θρύλλων το σταυροδρόμι αυτό πολιτισμών και μακραίωνης ιστορίας.

Δεν τυγχάνει πρώτη φορά που ευρίσκομαι στην Πόλιν σας, με την οποίαν με συνδέουν προσωπικοί λόγοι και πνευματικοί δεσμοί, πόσον μάλλον με την αγιοτόκον και αποστολικήν νήσον του Αποστόλου Βαρνάβα και των μυρίων μαρτύρων και Ομολογητών της Εκκλησίας Κύπρου.

Αναμοχλεύοντας την σκέψη μου θεώρησα καλόν όπως απευθυνθώ σήμερα προς τους Νέους και τις Νέες μας, πρόσωπον προς πρόσωπον, εις έναν διάλογον ειλικρινή και πηγαίον μέσα από την παράδοσιν και την μαρτυρίαν της Ορθοδοξίας μας εν όψει των νέων προκλήσεων και προβληματισμών της εποχής μας.

Αγαπητοί μας Νέοι και Νέες,

Ημέρα χαράς και πνευματικής αγαλλιάσεως για την πόλιν του Παραλιμνίου, όχι μόνον με την ευκαιρίαν οργανώσεως αυτών των εκδηλώσεων, σπεύσατε μετά χαράς να ανταποκριθήτε εις το ιερόν προσκλητήριον του Ποιμενάρχου σας και ήδη τιμάτε με την ολόθυμον παρουσίαν σας την εξαίχουσαν αυτήν πρωτοβουλίαν της 1ης Διεθνούς Εκθέσεως Βιβλίου.

Η άφιξίς μου εις την πόλιν σας, πέραν της κατεχομένης Αμμοχώστου, της «Νύμφης της Κύπρου» κατά την ποιητική φιλοκαλίαν, είναι λίαν παρακλητική και εμψυχωτική εν μέσω της συγχρόνου ανανεώσεως της Εκκλησίας μας, της οποίας το ανύστακτο ενδιαφέρον για την νεολαία και τον εν Χριστώ καταρτισμό της ενέπνευσε και υλοποίησε την σημερινή ευκαιρία ενός αδελφικού συμπνευματισμού.

Η ιδιαίτερη προσοχή και η αδιάλειπτη προσευχή για τη νεολαία αποτελεί αναμφισβήτητα για τους πνευματικούς ταγούς της Εκκλησίας μας μία από τις βασικές προτεραιότητες της πολυδιάστατης ποιμαντικής διακονίας της, που εμπνέει σε όλους μας ιερά και βαθύτατα συναισθήματα! Οι Νέοι και οι Νέες μας ευρίσκεσθε διαρκώς στο επίκεντρο της εκκλησιαστικής μας μέριμνας ως «Θεού γεώργιον» και ως αναδυόμενη καινή εν Χριστώ κοινωνία «εικόνων Θεού» και «κατά Χάριν Θεών»…

Η Ορθόδοξος Εκκλησία διαχρονικά, σε όλα τα μήκη και πλάτη, περιβάλλει με περισσή φιλοστοργία τα νέα παιδιά κατά το υπόδειγμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού – «Άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς Με» (Μαρκ.10, 14), αλλά και με συνείδηση ιστορικής ευθύνης απέναντι στην ευαίσθητη, με κάθε έννοια, όσο και ευέλπιδα αυτή κοινωνική περιοχή. Μακριά από στείρους δογματισμούς, ανώφελες απολυτοποιήσεις και επιφανειακές ηθικολογίες, εν ελευθερία και αγάπη καταθέτει η Εκκλησία μας τον Λόγο της προς τους νέους, αγωνιώσα συνεχώς και αγωνιζομένη να τον καθιστά σύγχρονο και επίκαιρο, χωρίς όμως να τον αλλοιώνη, προσβλέποντας στην πνευματική αύξηση και την ηθική καλλιέργεια των παιδιών της για τυχόν απώλεια των οποίων θα “αποδώση λόγον και εν τω νυν και εν τω μέλλοντι αιώνι”.

Η νεολαία μας, θα τολμούσα να πω, αποτελεί την πάλλουσα καρδία της εκκλησιαστικής μας κοινότητας που της εξασφαλίζει συνέχεια, ζωτικότητα και ενέργεια. Μία καρδία όμως που πολύ συχνά καλείται να φορτωθή τις ιστορικές ευθύνες των όποιων αντινομιών και πάσης φύσεως καταχρήσεων, των πιθανών παραλείψεων και τυχόν λαθών ολόκληρου του κοινωνικού σώματος, με αποτέλεσμα άλλοτε να εκφράζη την δίκαιη διαμαρτυρία της εύσχημα η και σιωπηλά, άλλοτε πάλι να εγείρη απειλητική την δικαιολογημένη η και ιερή οργή της, κάποτε όμως και να εκτονώνεται ανεξέλεγκτα, πάντως όχι ανερμήνευτα, με τα αλλεπάλληλα βραχυκυκλώματα του κοινωνικού μηχανισμού, αλλά και με δική της άδικη, εν πολλοίς δε άστοχη και μάταιη φθορά!

Είναι γεγονός ότι πολλάκις πληρώνετε, ιδιαιτέρως τα σημερινά παιδιά τις συγγνωστές και ασύγγνωστες “αμαρτίες” των γενεών που προηγήθηκαν, απαντώντας με την σειρά σας, σε πρωτοφανή μεγέθη, συχνά με συμπεριφορές περιθωριακές, προκλητικές, ακραίες και άλλες.

Στους αδιέξοδους δρόμους που πολιορκούν ασφυκτικά την σημερινή πολύπαθη νεότητα, η Ορθόδοξος Εκκλησία ως Θεανθρώπινη κοινωνία, με επίγνωση των καυτών προβλημάτων που στην σύγχρονη εποχή ταλανίζουν ολόκληρη την ανθρωπότητα, ως ανεξάντλητη πνευματική βρυσομάνα, καλείται να διαδραματίση πρωτεύοντα ρόλο και να προσφέρη το ζωογόνο νερό της, την πολύτιμη μαρτυρία της, που ανακουφίζει και αναπαύει την ανθρώπινη ψυχή σας.

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, που κατά την δική Του ομολογία, αλλά και τη δική μας βιωματική εμπειρία είναι «Ύδωρ το ζων και αλόμενον» που αποκαθαίρει, ξεδιψά και ζωογονεί τον έσω άνθρωπο, καλεί εντός της εκκλησιαστικής Συνάξεως τον κάθε άνθρωπο προσωπικά και μάλιστα το νέο και την νέα με την αγνότητα της ψυχής που τους διακρίνει, σε μία υπαρξιακή, αποκλειστική και λυτρωτική συνάντηση μαζί Του, για να τον εκκεντρίση στο Μυστικό Σώμα Του και να τον καταστήση συγκοινωνό της Ζωής, της Αγάπης, της Ειρήνης, της Ελπίδας, και της Χαράς ώστε «ουδείς αίρει αφ’ ημών» (Ιωάν. 16,22), της Ουράνιας Μακαριότητος από της παρούσης ζωής…

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είμαστε ουρανοπολίτες: «ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν” (Εβρ. 13,14) και «το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλιπ. 3,20). Εν τούτοις μία κοινωνία καταλλαγής με τον Θεόν και πορείας προς την θέωσιν δεν μπορεί παρά να είναι κοινωνία καταλλαγής και συμφιλιώσεως και με όλον τον κτιστόν κόσμον, μία κοινωνία αγάπης.

Αυτή η πολυπρισματική και απεριόριστη αγάπη προς πάντας ανεξαιρέτως είναι το κύριον γνώρισμα της Ορθοδοξίας μας και, στην κρίσιμη ιστορική καμπή που διανύουμε, η αυθεντική της μαρτυρία στο σύγχρονο κόσμο.

Αυτή ακριβώς η μαρτυρία της Ορθοδοξίας προς εσάς, τους νέους της εποχής μας, ως αποδέκτες -παραλήπτες του Ευαγγελικού μηνύματος, αλλά και η ιδική σας, των σημερινών νέων ορθόδοξη μαρτυρία προς τον κόσμον, γιατί κι εσείς καλείσθε με την σειράν σας, να λειτουργήσετε ως απόστολοι-πομποί του Ευαγγελικού μηνύματος στους ανθρώπους που σας περιβάλλουν, θα μας απασχολήση στην παρούσα εισήγησιν.

Ως κοινωνία αγάπης η Εκκλησία μας δεν μπορεί παρά να συμπάσχη και να συμπαρίσταται στον «ελάχιστον αδελφόν του Κυρίου», τον ασθενή, τον άπορον, τον ξένον, τον ορφανό, τον υπερήλικα, τον μόνον, τον πονεμένον, τον προδομένον, τον κατατρεγμένον, τον πρόσφυγα, τον άστεγον, τον άνεργον, τον κρατούμενον, τον εξαρτημένον, τον διαφορετικόν, το αγέννητο παιδί, την κακοποιημένη μάνα και γυναίκα, το θύμα της κάθε λογής εκμεταλλεύσεως και της εγκληματικότητας του πολέμου… !

Μέσα σ’ έναν κόσμον όπου η ειρήνη δοκιμάζεται από πολλά, έρχεται η Εκκλησία να εμπνεύση την φιλίαν σε καιρούς αφιλίας, την συνεργασίαν, την συνεννόησιν και την αμοιβαίαν εμπιστοσύνην.

Εμπρός στην σύγχυσιν των ιδεών και των προτύπων, την ανατροπήν των αξιών, την κατάλυσιν αρχών και ιδανικών, την στρέβλωσιν της αληθείας, την αυτοκαταστροφικήν μανίαν, αναβαθμίζει και εξυγιαίνει το ανθρώπινον πρόσωπον, προβάλλει την ειλικρίνειαν των διαπροσωπικών σχέσεων, τον σεβασμόν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τον ευγενή συναγωνισμόν, την εντιμότητα, την αγνότητα, την ανιδιοτέλειαν, τον εθελοντισμόν, αντιμετωπίζει με σεβασμό το φυσικό περιβάλλον, ως ναό του μυστηρίου της ζωής και κόσμημα του Δημιουργού, και απαντά στις σύγχρονες προκλήσεις της εκρηκτικής ανάπτυξης της ανθρωπολογίας και της βιοηθικής, της επιστήμης και της τεχνολογίας, προσεγγίζοντας τον άνθρωπον σαν προσωπικότητα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού» (Γεν. 26,27) και όχι ως έμβιον ύλην και αντικείμενον αφύσικων πειραματισμών και αυθαιρέτων επεμβάσεων.

Μολονότι πρωταρχικόν μέλημα του Ευαγγελικού μηνύματος δεν είναι τίποτε άλλο από την αιώνια σωτηρία του ανθρώπου, το Ευαγγέλιο αγκαλιάζει τον όλον άνθρωπον χωρίς να αφίνει ακάλυπτη την παραμικρή πτυχή της καθημερινότητός του, και τον μεταμορφώνει σε “καινήν κτίσιν” προσφέροντάς του την αιωνιότητα εις τον κόσμον!

Η Εκκλησία μας πορεύεται πάντοτε διαλεκτικά σε μια ακανθώδη όσο και ευλογημένη ιστορική διαδρομή είκοσι και πλέον αιώνων με παρουσία καταλυτική για την εξέλιξιν του πολιτισμού. Η δε ιστορική εμπειρία προδίδει ότι μόνο μέσα στην εκκλησιαστική Παράδοσιν είναι δυνατόν να ανακαλύψη κάποιος, και ιδιαίτερα ο νέος άνθρωπος με τις έντονες υπαρξιακές ανησυχίες, τις αληθινές διαστάσεις του είναι του και των στοιχείων που το συνθέτουν.

Η αυθεντικότητα των όρων της ζωής και των εννοιών των ιεροτέρων εκ των συμβόλων της μόνον εντός της εκκλησιαστικής Συνάξεως διασώζεται. Εφ’ όσον βέβαια δεν εννοούμε την Εκκλησία ως ιδεολογία η ως φιλοσοφικό σύστημα, αλλά ως βιωματική εμπειρία πίστεως.

Η Ορθοδοξία συνιστά φανέρωσιν ορθής πίστεως, αλλά και συμβατό προς αυτήν την πίστιν τρόπον ζωής, προσανατολισμένον στην προοπτικήν της αιωνιότητος. Ατενίζει τα ουράνια, χωρίς όμως να χάνει την επαφήν με τα γήϊνα. «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ.6,33). Πορεύεται στον κόσμο, αλλά δεν συσχηματίζεται με το κοσμικό φρόνημα ούτε παρεκκλίνει από την «Οδόν» και το «Φως» που είναι Αυτός ο Κύριος και Θεός μας.

Η εκκλησιαστική ζωή μας δεν οδηγεί εκτός κοινωνικής πραγματικότητος! Ούτε αποσκοπεί στην δημιουργία ανεδαφικής προσωπικότητας η στην χειραγώγησιν νέων που θα ζουν σε γυάλινους πύργους. Η Εκκλησία μας θέλει τα παιδιά της ισορροπημένα, υγιείς προσωπικότητες, ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας, παράγοντες πολιτισμού και ιστορικής προόδου. Δεν τους αρνείται την ψυχαγωγία, την επικοινωνία, τις διαπροσωπικές και διαφυλικές σχέσεις, την πληροφόρησιν, την επιστημονικήν γνώσιν, την τεχνικήν κατάρτισιν, την χρήσιν των πολυμέσων, την πολιτισμικήν πρόοδον, ούτε τους στερεί τον δημόσιον λόγον, τον πολιτικόν βίον, την ενεργοποίησιν για τα κοινά η την μέριμναν για τις ατομικές βιοτικές ανάγκες, την χαράν της οικογενειακής ζωής, την εμπειρία της κοινωνικότητας.

Αγωνίζεται όμως σαν σωστική κιβωτός, από τη μία με τους θησαυρούς της μυστηριακής χάριτος και τα πολυμέσα της ασκητικής παραδόσεως που διαχειρίζεται, να δημιουργή πνευματικά αντισώματα στους πειρασμούς και να ενισχύη τις εσωτερικές αντιστάσεις των παιδιών της απέναντι στις ενέργειες του πονηρού, κατ’ εξοχήν μάλιστα των νέων της που, όπως είναι φυσικόν, στα πρώτα τους βήματα ίσως είναι πιο ευάλωτοι και δικαιούνται περισσότερη στήριξι, και από την άλλη με τον πλούτον της αγιοπατερικής σοφίας που διαθέτει, καλλιεργεί νέα πρότυπα και στάσεις ζωής εναρμονισμένα στο πνεύμα της εν Χριστώ πολιτείας της οποίας ζωντανή ενσάρκωσιν προβάλλει την καθημερινή μαρτυρία των ορθόδοξων μονών και της ενοριακής εμπειρίας στην θεία λατρεία, την κοινωνία των προσώπων, το άνοιγμα των καρδιών, την κένωσιν της αγάπης, με αναφορά σε κάθε περίπτωσι, στον Επίσκοπό της τοπικής Εκκλησίας, ο οποίος λειτουργεί «εις τύπον και τόπον Χριστού», ως ορατό κέντρον εκκλησιαστικής ενότητας, φορέα της Αποστολικής διαδοχής, εγγυητήν και θεματοφύλακα της εγκυρότητος του εκκλησιαστικού βίου.

Η Εκκλησία μας σήμερα όσο ποτέ άλλοτε καλείται να μεταμορφώνη εν Χριστώ, τον άνθρωπον και τον κόσμον, προσλαμβάνοντας στην Θεία Λειτουργία όλη την κτίσιν για να την ενώσει ευχαριστιακά και να την προσαγάγει στον εν Τριάδι Θεώ. “Οι Ορθόδοξοι – θα γράψει ο μακαριστός μέγας Θεολόγος π. Ντιμίτρου Στανιλόαε, – κατανοούν την Εκκλησίαν υπό το φως της Ευχαριστίας”.

Ολόκληρος η ζωή της Εκκλησίας, ο λόγος και τα μυστήρια, απορρέουν από την Θεία Ευχαριστία και βρίσκουν την εκπλήρωσή τους σ’αυτή. Κατά συνέπεια η Ευχαριστία είναι όχι μόνο ένα “μυστήριο” αλλά το μεγάλο μυστήριο της συμμετοχής στη ζωή της Αγίας Τριάδος, η ανακεφαλαίωση ολόκληρης της ιστορίας της σωτηρίας εν Χριστώ, και η πρόγευση της ερχόμενης Βασιλείας του Θεού.

Στην Ευχαριστία, επομένως, η Εκκλησία τοποθετείται στο κέντρο της ιστορίας, καθαγιάζοντας και μετασχηματίζοντας τον κόσμον, όντας μια νέα δημιουργία, που δημιουργεί ένα νέον τρόπον ζωής. Συγχρόνως, τοποθετείται στο τέλος της ιστορίας ως σημείο της Βασιλείας του Θεού, που κρίνει τον κόσμον, λαμβάνοντας υπ’όψιν την εσχατολογικήν πραγματικότητα, της οποίας η Ευχαριστία είναι μια εκδήλωσις.

Εν τούτοις, η μαρτυρία του Χριστού μέσω της λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας σήμερα, όπως και πάντοτε, είναι αδιανόητο θεολογικά να εξαντλείται στα όρια του Ιερού Ναού. Ο λειτουργικός εορτασμός της εκκλησιαστικής κοινότητος εκτείνεται αναπόφευκτα στην ζωήν των πιστών σε όλες τις διαστάσεις της, σε μια «Λειτουργία Ζωής μετά την Λειτουργία».

Η Θεία Ευχαριστία, ως λειτουργική πράξις, διακονεί την ενότητα του σώματος του Χριστού. Η Σύναξις του λαού του Θεού όχι μόνον οφείλει να δίνη αλλά και αποτελεί από μόνη της αυθεντική μαρτυρία της Βασιλείας του Θεού στον κόσμον, φανέρωσις του “κατ ἐξοχήν κοινωνικού” δόγματος που είναι το Τριαδολογικόν.

Η Θεία Λειτουργία συνιστά μία μόνιμον ιεραποστολικήν έμπνευσιν και αφετηρίαν καθοριστικήν όχι μόνον για τον προσωπικόν και αέναον ευαγγελισμόν του κάθε Χριστιανού, πολύ δε περισσότερόν του νέου και της νέας οι οποίοι επιδίδονται όσο κανείς άλλος στην αναζήτησιν της αυθεντικότητος, αλλά και για την ιδική τους, στη συνέχεια, ευαγγελική μαρτυρία προς τον κόσμον όπου άλλωστε και η Εκκλησία ως ενιαίο σώμα καλείται εξίσου να διαδραματίση ρόλο ενωτικό, ρόλο, με άλλα λόγια, ευχαριστιακό, σε μια εποχή μάλιστα σαν την σημερινήν που παρά τις κάθε λογής συγκρούσεις, αποτυπώνει σε έντονο βαθμό την δίψαν για ενότητα και οικουμενικότητα.

Ο Θεάνθρωπος Χριστός, ο Σταυρός, η Ανάστασις, η Μεταμόρφωσις, τα Θαύματά Του, η Υπεραγία Θεοτόκος που κατά τον Αγ. Γρηγόριον τον Παλαμά “…με τον θείον έρωτά της μέσα στα Άγια των Αγίων κατέβασε τον Θεόν στην γη..”, και το “αναρρίθμητον νέφος” των Αγίων μας, είναι τα λαμπρότερα παραδείγματα θαυμαστής “ανάκρασις κτιστού και ακτίστου”, “υπέρ φύσιν και λόγον αλληλοπεριχώρισις των Ουρανίων με τα επίγεια”, κορυφαίες και υπερχρονες μαρτυρίες της Εκκλησίας στον κόσμον.

“Ένας άγιος – και άγιος σημαίνει πολύ απλά κάθε άνθρωπο που παίρνει στα σοβαρά την πίστιν του” και σιγά-σιγά και λίγο-λίγο δέχεται μέσα του τις άκτιστες ακτίνες της Χάριτος του Θεού που από την ψυχήν του ξεχειλίζουν στο σώμα του και τελικά διαχέονται θαυματουργώντας σε όλον τον κτιστόν κόσμον- ένας άγιος, θα μας πει χαρακτηριστικά ένας ορθόδοξος θεολόγος της εποχής μας, ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν, “…κάνει πολύ περισσότερα για την αλλαγή του κόσμου παρά χιλιάδες τυπωμένα προγράμματα. Ο άγιος είναι ο μόνος αληθινός επαναστάτης σε αυτή την ζωή…”!

Αγαπητοί μου,

Πλημμυρίζει αισιοδοξία η καρδιά μας εμπρός στο συγκινητικό θέαμα εκατοντάδων σύγχρονων νέων και νεανίδων στην υλιστικήν εποχήν του μηδενισμού και της απαξίας, να εκδηλώνουν ζωντανά, με την ευπρεπή παρουσία σας τούτην την ώρα, τι άλλο, αλήθεια, από την αγάπη σας και την προσήλωσίν σας στην Ορθοδοξία!

Γνωρίζομεν ότι όλοι σας “αγωνίζεσθε τον καλόν αγώνα της Πίστεως” (Λουκ. 13,24) “έκαστος εφ’ ω ετάγη”, κοντά στους καλούς ποιμένες των ενοριών σας, διακονώντας με υπομονή και αυταπάρνησιν στην θείαν λατρείαν, στην φιλανθρωπίαν, στην κατήχησιν, στον καλλωπισμόν του ιερού Ναού, μετέχετε στα ιερά Μυστήρια, μυσταγωγείσθε στις θείες Αλήθειες και αναζητάτε στην ζωήν σας το θέλημα του Θεού, καλλιεργούμενοι εν Χριστώ και καρποφορώντας στο “μυστικό Σώμα” της Ευχαριστιακής σας Συνάξεως, τα “χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος”, και αυτό πληροί την ψυχήν σας με ιερή καύχησιν!

Γνωρίζομεν επίσης ότι από το ένα μέρος ζείτε και αναπνέετε στο κατανυκτικό κλίμα της Αγίας Εκκλησίας μας, κάτω από το αγιασμένο πετραχήλιον του πνευματικού σας πατέρα και τις φτερούγες μιας ευσεβούς οικογένειας οι περισσότεροι, όπου γαλουχείσθε και τρέφεσθε πνευματικά, διαρκώς αναβαπτιζόμενοι στην μαρτυρία της Πίστεως, από το άλλο όμως κινείσθε και επιβιώνετε σε κοσμικά περιβάλλοντα όπου κυριαρχούν ο ευδαιμονισμός, ο ανταγωνισμός, η αλληλοεξόντωση, όπου συνήθως μέσα στην απόλυτη απόγνωση του θανάτου δεν χωρούν μεταφυσικές αναζητήσεις, και συχνά μέσα στην απύθμενη μοναξιά δεν περισσεύει τόπος για ιερά και όσια, όπου υποτιμάται η αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας και ευτελίζεται η ζωή.

Κατανοούμεν ότι στην καθημερινότητά σας συναναστρέφεσθε με αδελφούς μας της διπλανής πόρτας, συχνά λιγότερο προνομιούχους σε ευκαιρίες συνάντησης με τον Ιησού, την Ζωή του κόσμου, οι οποίοι ούτε καν υποψιάζονται ότι ένας Θεός φόρεσε την ασθένειά τους για να τους συναντήση, καταδέχθηκε να γεννηθή σε ένα Σπήλαιο ανάμεσα σε σταυλισμένα ζώα για χάρη αυτής της συνάντησης, ανέβηκε μέχρι τον Σταυρό, κατέβηκε έως τον Άδη, άφησε τα “ενενήντα εννέα πρόβατα της Ποίμνης Του” για το ΕΝΑ, αναζητώντας τους, από αγάπη και μόνο … αδελφές ψυχές διψασμένες για ευαγγελισμό, “γη αγαθή” που περιμένει τον “Καλό Σπορέα” της…

Νέοι και Νέες, αυτός ο κόσμος που παραπαίει τυφλός χωρίς οδηγό, έχει όσο ποτέ άλλοτε την ανάγκη του σταυροαναστάσιμου μηνύματος της θυσίας, της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της κοινωνικής ευαισθησίας και ευθύνης.

Έχει ανάγκη την χάρη και το υπόδειγμα των αγίων μας, το αποστολικό κήρυγμα περί “της εν ημίν ελπίδος” (Α’ Πέτρ. 3, 15), περί “του έργου της πίστεως και του κόπου της αγάπης” (Α’ Θεσ. 1,3). Για την σωτηρία αυτού του κόσμου ήλθε ο Χριστός μας στη γη! Δεν τον απέρριψε, αλλά τον προσέλαβε και τον μεταμόρφωσε πνευματικά. Αυτός ο κόσμος στους θαμπούς του ορίζοντες, έχει ανάγκη από τις ηλιαχτίδες της ορθόδοξης μαρτυρίας, από το φως της δικής μας ομολογίας ορθοδόξου πίστεως και ζωής… Η σιωπή και η εσωστρέφεια ισοδυναμούν στην περίπτωση αυτή με άρνηση και λιποταξία.

Η δική μας αποστολή ως μελών της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δεν είναι άλλη, δεν μπορεί και δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, από το να θελήσουμε να μοιραστούμε μαζί του τον αδαπάνητον πλούτον της ορθόδοξης εμπειρίας μας σαν “χρηστοί οικονόμοι μυστηρίων Θεού”.

Ένας σύγχρονος θεολόγος μας με αγωνιώδεις και πνευματικές ανησυχίες θα πει ότι η σημερινή “οικονομική χρεοκοπία σε πολλά κράτη της Ευρώπης και όχι μόνον, η διαφθορά και κατάρρευση ηθικών αξιών, η αλλοτρίωση του κοινωνικού σώματος σε αρένα διεκδικήσεων, αυτά και τα συναφή, εκεί έχουν την αιτία τους: στην συμπλεγματική ταύτιση του μηδενισμού με την ‘πρόοδο’, στην επηρμένη χλεύη για κάθε ιερό και όσιο. Κυρίως όμως στην διαστροφή των θησαυρισμάτων και θεσμών της μεταφυσικής παράδοσης: και στην θρησκειοποίηση πολλές φορές του εκκλησιαστικού γεγονότος. Παραμένουν όμως θολές οι αιτίες, τόσο από την χρονική απόσταση των απαρχών όσο και από την σύγχυση των φρενών.”

Η Ορθοδοξία αποτελεί την σύγχρονη πρόσκληση και πρόκληση στην “κοινωνία των Πολιτών”, που όλοι σας ανοίκετε προβάλλοντας νέα πρόταση ζωής στα δραματικά αδιέξοδά της εποχής μας. Ο Δομήτωρ και μυστική Κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας, ο Υιός και Λόγος του Πατρός, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Κύριός μας Ιησούς Χριστός απευθύνει ανεξαιρέτως σε όλους μας το προσωπικό Του κάλεσμα, για μεν “τα άλλα Του πρόβατα τα εκτός της αυλής” της Εκκλησίας Του, προσκλητήριο επιστροφής στην Κιβωτό της Σωτηρίας, για δε τους πιστούς ακολούθους Του, “τους ιδίους μαθητές” Του κλήσιν ιεραποστολικήν να μην επιλέξουν τον ρόλον του θεατή προ των συγχρόνων κοσμογονικών εξελίξεων, προτιμώντας την ασφάλεια των ατομοκεντρικών τους συνόρων που τους αποξενώνουν από το υπόλοιπον εκκλησιαστικόν σώμα, άρα και από Εκείνον, αλλά να ετοιμάσουν εαυτούς για να προσφερθούν σαν ιερό προζύμι που θα “ζυμώσει όλη τη ζύμη”, μεταβάλλοντας τον κόσμο σε “Άρτο Ζωής”.

Οι Νέοι και οι Νέες της Εκκλησίας μας, όχι μόνο δεν εξαιρείσθε από τη θεία αυτή κλήση, αλλά απεναντίας, καλείσθε χάρις εις τα εξαιρετικά τάλαντα της ειλικρίνειας, της αφοσίωσης, της τόλμης, του ενθουσιασμού, και της ιεραποστολικής φλόγας που σας διακρίνουν, να γίνετε σημαιοφόροι του ευαγγελισμού των ψυχών στα περιβάλλοντα που ζείτε και ιδιαίτερα εις αυτήν την όμορφον νήσον της Μεσογαίου.

Λουσμένοι οι ίδιοι από το γαλανό χρώμα της Μεσογείου και από το Φως της θείας οικονομίας, να Το εξακτινώνετε στην Οικουμένη ως “Μάρτυρες της Αναστάσεως”, λειτουργώντας στα ίχνη των αγίων μας, δι’ ευχών των πατέρων της Εκκλησίας μας και με τη Χάρη του Τριαδικού Θεού μας, εντός μεν της ευχαριστιακής κοινότητας αφυπνιστικά, απέναντι στο πνευματικό ‘ΑΙDS’ της εκκοσμίκευσης και στο καρκίνωμα της αυτάρκειας, στις ιεραποστολικές σας δε διαδρομές, σαν υγιές μόσχευμα για την Ανάσταση του κόσμου!

“Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη” (Ματθ. 28,19) κατά την εντολήν του Κυρίου μας, και οι εγκάρδιες ευχές όλων μας, οι προσωπικές πατρικές ευχές του ομιλούντος, ιδιαιτέρως δε η ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου σας, του Ποιμενάρχου και Οικοδεσπότου της πνευματικής αυτής εκδηλώσεως, του οποίου η εξέχουσα αγάπη και ευαισθησία για τη νεολαία είναι διεγνωσμένη και διηνεκής.

Εν κατακλείδι, οι προσωπικές ευχές και η αγωνία μου θα σας συνοδεύουν πάντοτε, ευχόμενος από καρδίας τα βέλτιστα στην προσωπική σας ζωή πλήρης πνευματικών αγαθών.

Πηγή: http://asiminakisangelos.blogspot.com/2010/11/blog-post_06.html