Ρωσικό νεομαρτυρολόγιο

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

Σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Βάρνα της Βουλγαρίας (7-11/9/10) ο πρεσβύτερος Κύριλλος Krasnostekov, εκπρόσωπος της Ρωσικής Εκκλησίας, παρουσίασε μια ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική εισήγηση, ύστερα από έρευνα στα κρατικά αρχεία ως μέλος της επιτροπής αγιοκατατάξεως ρώσων νεομαρτύρων στο αγιολόγιο της εκκλησίας, όπως μας πληροφόρησε ο καθηγητής π. Βασίλειος Καλλιακμάνης.

Από το 1917 έως το 1987 χιλιάδες χιλιάδων άνθρωποι στη Σοβιετική Ρωσία έχασαν τη ζωή τους για την πίστη τους. Στις 23-1-1918 το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτροπών της Κυβερνήσεως των Μπολσεβίκων δημοσίευσε το “Διάταγμα για τον χωρισμό του κράτους και της εκπαιδεύσεως από την εκκλησία”. Με το διάταγμα αυτό η εκκλησία περιορίστηκε σκληρά. Στις 8-5-1918 το συμβούλιο αυτό οργάνωσε μόνιμο τομέα διώξεως της εκκλησίας. Πρόκειται για τον τομέα Η’, γνωστό για τις πολλές εκκαθαρίσεις του. Σκοπός του ήταν η εξάλειψη κάθε μορφής θρησκευτικής ζωής και δραστηριότητας στη χώρα.

Η μονή Οδηγητρίας Ufim “γκρεμίστηκε και ο ναός συλήθηκε. Οι κρατικοί εντεταλμένοι κατέστρεψαν τα τείχη και έσπασαν τα παράθυρα, οι εικόνες κομματιάστηκα ή αλείφθηκαν με κόπρανα. Ένας από τους δράστες αυτής της βεβήλωσης πήρε στο σπίτι του την Αγία Τράπεζα, για να τη χρησιμοποιήσει ως τραπέζι κουζίνας…”. Στην περίφημη Λαύρα του Κιέβου εγκαταστάθηκε στρατιωτικό απόσπασμα. Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας οπλισμένοι στρατιώτες, φέροντας κράνος και καπνίζοντας, εισέβαλαν στους ναούς και βιαιοπραγούσαν κατά των μοναχών.

Τον μητροπολίτη Κιέβου Βλαδίμηρο πέντε μεθυσμένοι κομμουνιστές τον εκτέλεσαν, κλέβοντάς του τον σταυρό και το εγκόλπιό του. Πρόκειται για τον πρώτο νεομάρτυρα της κομμουνιστικής θηριωδίας. Ακολούθησε η δολοφονία του μητροπολίτη Tobolski Ερμογένη, του πρεσβυτέρου Πέτρου Karelin, του αρχιεπισκόπου Perm Ανδρονίκου, της τσαρικής οικογένειας και πολλών άλλων.

Στις 5-9-1918 αρχίζει η λεγόμενη κόκκινη τρομοκρατία, με μαζικούς και βίαιους διωγμούς κατά των κληρικών και των μοναχών της Ρωσικής Εκκλησίας, Θύματα αυτού του φοβερού διωγμού υπήρξαν ο επίσκοπος Voslki Γερμανός, οι ιερείς Μιχαήλ Πλάτονοφ, Ανδρέας Βασίλιεβιτς, Ολύμπιος Διάκονοβ, Γεννάδιος Machrovski, Βλαδίμηρος Piksanov, Νικόλαος Lebedevski, Lev Zacharievic Kuntsevic, Ισίδωρος Vostrikov, Μιχαήλ Dobrolymbov και τόσοι άλλοι. Οι περισσότεροι τελειώθηκαν διά τουφεκισμού. Η εκκλησία απάντησε στις διώξεις με προσευχές και λιτανείες. Σε μια τέτοια λιτανεία συνελήφθη ο αρχιεπίσκοπος Μητροφάνης Krasnopolski και ο επίσκοπος Λεόντιος Wimpfenn και εκτελέστηκαν.

Στην Η’ Συνέλευση του κομμουνιστικού κόμματος της Ρωσίας το 1919 αποφασίστηκε να εξαλειφθούν οι θρησκευτικές προκαταλήψεις στη Ρωσία και μαζί με αυτές και η εκκλησία. Η προσκύνηση των τιμίων λειψάνων των αγίων θεωρήθηκε έγκλημα. Τα διακωμωδούσαν δημοσίως και πολλά από αυτά τα κατέστρεψαν. Οι πιστοί με κίνδυνο της ζωής τους τα έκρυβαν όταν μπορούσαν, και αν ανακαλύπτονταν υφίσταντο τα πάνδεινα. Τα μοναστήρια τα ονόμαζαν “μαύρες φωλιές” και τα έκλειναν μετατρέποντάς τα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως αντιφρονούντων. Με αφορμή τον φοβερό λιμό των ετών 1921-1923 έγινε κατάσχεση όλης της εκκλησιαστικής περιουσίας. Ο Λένιν σε επιστολή του της 19-3-1922 έγγραφε: “Όσους περισσότερους εκπροσώπους του κλήρου και της μπουρζουαζίας εξοντώσουμε, τόσο το καλύτερο…”.

Το 1922 κατηγορήθηκαν και τιμωρήθηκαν 154 κληρικοί στη Μόσχα και 80 στην Πετρούπολη. Στη Μόσχα καταδικάστηκαν διά τουφεκισμού οι ιερείς Αλέξανδρος Zaozevski, Βασίλειος Sokolov, Χριστόφορος Nadezhdin, Μακάριος Τελέγκιν. Στην Πετρούπολη ο μητροπολίτης Βενιαμίν Kazanski, ο αρχιμανδρίτης Σέργιος Seyn και άλλοι εξορίστηκαν στη Σιβηρία. Το 1922 καταδικάστηκαν 732 πιστοί. Οι αρχές δημιούργησαν σειρά σχισμάτων για να διαλύσουν την εκκλησία. Στις 10-10-1937 ο εκτελών χρέη πατριάρχη μητροπολίτης Πέτρος Polyanski μετά οκταετή φυλάκιση και εξορία τουφεκίστηκε με την κατηγορία της “συκοφαντίας κατά του καθεστώτος”.

Στις 15-5-1932 η Ένωση των Πολέμιων Αθεϊστών αποφασίζει το κλείσιμο όλων των εκκλησιαστικών σχολείων, το μαζικό κλείσιμο των ναών, απαγόρευση των εκκλησιαστικών εκδόσεων, εξορία των ιερέων. Την 1-5-1937 η ένωση αυτή αποφασίζει: “Το όνομα του Θεού θα έπρεπε να έχει ξεχαστεί σε όλη την επικράτεια της Σοβιετικής Ένωσης”. Στις 5-12-1931 ανατινάχθηκε με εκρηκτικά ο περίφημος ναός του Σωτήρος Μόσχας. Τα έτη 1929-1933 τέθηκαν υπό κράτηση 40.000 εκκλησιαστικοί παράγοντες και πολλοί από αυτούς εκτελέστηκαν. Το 1937, βάσει αδιάσειστων στοιχείων, φυλακίστηκαν 136.900 ρασοφόροι, από τους οποίους εκτελέστηκαν 85.300. Το 1938 φυλακίστηκαν 283.000, από τους οποίους τελειώθηκαν με διάφορους τρόπους 21.500. Το 1930 υπήρχαν μόνο 14 αρχιερείς. Στη Σοβιετική Ένωση λειτουργούσαν μόνο 400 ναοί.

Παρά την επί 70 έτη σκληρή δίωξη και τη διάλυση της εκκλησίας, επιβίωσε παρουσιάζοντας ένα θαυμαστό κόσμο ομολογητών νεομαρτύρων. Η ορθόδοξη ρωσική εκκλησία αναγεννάται από το νωπό αίμα των πιστών τέκνων της. Η εγκληματική αθεΐα οφείλει να λογοδοτήσει. Τουλάχιστον ας σιωπήσει και να μην επαίρεται για φοβερά εγκλήματα που έρχονται στο φως από επίσημα κρατικά έγγραφα.

 

πηγή: Εφημερίδα Μακεδονία, Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010