Οι επιλογές μας σ’ αυτή τη ζωή έχουν επιπτώσεις και στην αιώνια ζωή

Κυριακή Ε΄Λουκά

«Έχουσι Μωσέα και τους Προφήτας· ακουσάτωσαν αυτών»

Η διήγηση της παραβολής του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου διαιρείται σε τρία μέρη: α) ο πλούσιος και ο φτωχός σε αυτή τη ζωή, β) ο θάνατος των δύο πρωταγωνιστών, και γ) η αντιστροφή της καταστάσεως τους στη μετά θάνατον ζωή.

Το όνομα

Ένα σημείο στο οποίο αξίζει να σταθούμε με ιδιαιτερότητα είναι αυτό του ονόματος. Η γνωριμία μας με τον πλούσιο δε γίνεται μέσω του ονόματος, αλλά με την περιγραφή ότι «φορούσε πορφύρα και βύσσο», δηλ. πολυτελή ρούχα, και διασκέδαζε καθημερινά. Μη προσδίδοντας, λοιπόν, όνομα στον πλούσιο ο Χριστός, του αφαιρεί την πραγματική ύπαρξη του προσώπου σε σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο και η ύπαρξη περιορίζεται μόνο στα πολυτελή ενδύματα και στην καθημερινή διασκέδαση. Γι’ αυτό και ο πλούσιος, για το περιβάλλον του, είχε αξία όχι ως πρόσωπο, αλλ’ ως πλούσιος.

Το αμάρτημα του πλουσίου δεν ήταν ο πλούτος του, αλλά η αναγνώριση της ταυτότητάς του μόνο από την καθημερινή διασκέδαση χωρίς άλλη προοπτική. Σκοπός της ζωής του ήταν η υλιστική απόλαυση: ας φάμε, ας πιούμε, ας διασκεδάσουμε. διότι αύριο θα πεθάνουμε.

Σε αντίθεση με την αιώνια ανωνυμία του πλουσίου ο φτωχός έχει όνομα: Λάζαρος, το οποίο έχει και συμβολική σημασία. Διότι Λάζαρος σημαίνει: ο Θεός είναι βοηθός.

Μετά θάνατον

Ο φτωχός Λάζαρος δεν πέρασε απαρατήρητος στα μάτια του Θεού και Άγγελοι τον μετέφεραν στους κόλπους του Αβραάμ.

Αυτό που δυστυχώς δεν έχουμε αντιληφθεί είναι ότι οι επιλογές μας σ’ αυτή τη ζωή έχουν επιπτώσεις και στην αιώνια ζωή. Ο πλούσιος πηγαίνει στον τόπο της βασάνου μετά από μια πλούσια κηδεία. Αυτό που ουσιαστικά έστειλε τον πλούσιο στον άδη δεν είναι κυρίως ό,τι έκανε, αλλ’ ό,τι δεν έκανε. Η αδυναμία του να προσέξει τον άλλον. Στο διάστημα της επίγειας ζωής του δεν καταδιώκει τον φτωχό. Όχι. Απλώς τον αγνοεί. Αδιαφορεί. Όταν όμως ο πλούσιος ζητά από τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο να δροσίσει τη γλώσσα του με λίγο νερό ,ο Αβραάμ του λέγει ότι μεταξύ τους υπάρχει αδιαπέραστο χάσμα. Αν θέλουμε να ζήσουμε χωρίς χάσμα μεταξύ μας και του Θεού, πρέπει από αυτή τη ζωή να αγωνισθούμε για την εξουδετέρωσή του.

Το αίτημα του πλουσίου

Το τρίτο μέρος της παραβολής αφορά στο αίτημα του πλουσίου να ληφθεί μέριμνα για τα αδέλφια του στη γη, που ζουν με τις τότε αντιλήψεις και τον ίδιο τρόπο, έτσι ώστε να αλλάξουν και να μην πάνε και εκείνοι στον τόπο της βασάνου. Αφού όμως αυτοί δε δέχθηκαν τον λόγο του Χριστού και δεν πίστεψαν στην Ανάστασή του, πώς είναι δυνατόν να μετανοήσουν;

Ο λόγος του Χριστού έχει πάντοτε την επικαιρότητά του. Πράγματι, στην εποχή μας η αναγνώριση πολλών ανθρώπων γίνεται όχι από το όνομα, αλλά από την οικονομική τους κατάσταση και την υψηλή κοινωνική, πολιτική και επαγγελματική τους θέση. Όμως ο Χριστός μας καλεί να μετανοήσουμε, να εγκαταλείψουμε αυτή τη νοοτροπία, να αλλάξουμε δηλαδή τρόπο σκέψεως και συμπεριφοράς και να μη χαιρόμαστε απλά γιατί έχουμε κατορθώσει κάτι στη ζωή μας αυτή, αλλά γιατί τα ονόματά μας έχουν γραφεί στην αιωνιότητα! Πολύ σοφά παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος ότι «η παραβολή αυτή μας παρέχει φάρμακα σωτηρίας, διότι σωφρονίζει εκείνους που πλουτίζουν, τους δε φτωχούς παρηγορεί». Και συνεχίζοντας προτρέπει : «Αυτή την παραβολή να την γράψετε και οι πλούσιοι και οι φτωχοί· οι πλούσιοι στον τοίχο του σπιτιού σας και οι φτωχοί στον τοίχο της διάνοιάς σας».

Πνεύμα κοινωνίας και αγάπης

Ας φροντίζουμε με τον τρόπο που ζούμε, που μετέχουμε στην καθημερινότητα, να αποφύγουμε την εγωιστική νοοτροπία του πλουσίου, μια νοοτροπία κοντόφθαλμη, που περιορίζεται στη γη· μια νοοτροπία που εγωιστικά κρατάει τους θησαυρούς, υλικούς ή πνευματικούς, για ατομική κατανάλωση. Και ας γνωρίζουμε ότι κανένας δεν πρόκειται να πάρει τίποτε μαζί του, όταν θα κλείσει τα μάτια του. Ας γίνουμε, λοιπόν, περισσότερο όμοιοι του Θεού με το να γινόμαστε ακόμα περισσότερο άνθρωποι!

Πηγή: Αγαθαγγέλου Επισκόπου Φαναρίου, Η ζύμη του Ευαγγελίου