Οι δύο πιθανές τοποθετήσεις μπροστά στην ελευθερία [Κυριακή Στ’ Λουκά (Λουκ. 8.27 – 39)]

Ο Χριστός παρουσιάζεται στην διήγησή μας σαν ελευθερωτής των ανθρώπων από τις δαιμονικές δυνάμεις που τον κρατούν αιχμάλωτο και τον δυναστεύουν.
Σ’ αυτή την προσφορά ελευθερίας παρατηρούμε δύο τρόπους ανταποκρίσεως των ανθρώπων: η μία εκπροσωπείται από τον δαιμονισμένο που θεραπεύθηκε, η άλλη από τους κατοίκους της περιοχής στην οποία έγινε το θαύμα. Ο πρώτος μετά την συνάντησή του με τον ελευθερωτή και σωτήρα Χριστό μεταβάλλεται ριζικά από γυμνός γίνεται «ιματισμένος και σωφρόνων» από ακοινώνητος που ζούσε στα μνήματα και στις ερήμους βρίσκεται τώρα σε επικοινωνία με τους συνανθρώπους του τους οποίους  σπεύδει να συναντήσει για να τους διηγηθεί την θαυματουργική θεραπεία του αντί της επιθετικότητας και της καταστροφικής και αυτοκαταστροφικής μανίας που είχε  γίνεται τώρα η πηγή σωτηρίας των άλλων αντί της προηγουμένης διασπασμένης προσωπικότητάς του που φαίνεται από την ονομασία «λεγεών»-(«ότι δαιμόνια πολλά εισήλθεν εις αυτόν») αποκτά τώρα ένα ενιαίο κέντρο το οποίο γνωρίζει πολύ καλά τί θέλει: να μείνει κοντά στον Ιησού.
Ενώ όμως ο πρώην δαιμονισμένος επιθυμεί την μόνιμη συντροφιά του Ιησού, οι κάτοικοι της περιοχής ζητούν την απομάκρυνση του ευεργέτη, γιατί τους κυρίεψε ο φόβος. Είδαν την δύναμη του Ιησού και τρομοκρατήθηκαν. Σκέφθηκαν αμέσως ότι η παρουσία ενός ισχυρού θαυματοποιού ανάμεσα τους μπορεί να συνεπάγεται ίσως ορισμένες υλικές ζημιές, όπως ήταν π.χ. η καταστροφή της αγέλης των χοίρων. Ο «φόβος» τους για τον οποίο ομιλεί ο ευαγγελιστής δεν είναι το δέος και η συντριβή μπροστά στη δύναμη του θείου, η αρχή της αναγνωρίσεως του και της προσκυνήσεως’ αλλά ο τρόμος μήπως η παρουσία του Ιησού τους οδηγήσει στην στέρηση των υλικών αγαθών τα οποία δεν θέλουν να χάσουν. Τυφλοί ως προς το πνευματικό τους συμφέρον, βλέπουν μπροστά τους μόνο το υλικό συμφέρον. Απορρίπτουν την ελευθερία, προτιμώντας να μείνουν δούλοι.
Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν βλέπουν καθαρά, δεν διακρίνουν το σωστό, χάνουν τα μεγάλα για να κερδίσουν τα μικρά, διώχνουν τον Σωτήρα για να ζήσουν πιο άνετα. Οι κάτοικοι της περιοχής των Γαδαρηνών είναι οι τύποι των ανθρώπων που ασυλλόγιστα διώχνουν το σπόρο του θείου λόγου και αποδεικνύονται άγονο και πετρώδες έδαφος, για να θυμηθούμε την εικόνα της παραβολής του σποριά. Βλέπουν επιφανειακά, κοινωνικά, συμβατικά, εγωκεντρικά εάν το χριστιανικό κήρυγμα δεν εξυπηρετεί τα σχέδια τους, το παραμερίζουν εάν στέκεται εμπόδιο στις επιδιώξεις τους, το πολεμούν εάν ο Χριστός τους ενοχλεί, τον διώχνουν.
Κι όμως εδώ βρίσκεται η τραγική ειρωνεία παραμένουν κλεισμένοι στα δεσμά από τα οποία θέλει να τους λυτρώσει ο Χριστός. Δεν βλέπουν τα θαύματα της θείας  αγάπης με τα οποία είναι γεμάτος ο κόσμος. Σκέπτονται ψυχρά, εγκεφαλικά, εγκοσμιοκρατικά. Εκείνο που μεταβάλλει ριζικά τον άνθρωπο δεν είναι η ψυχρή λογική και το στενά και υλικά εννοούμενο συμφέρον, αλλά η συνάντηση με τον Χριστό μέσα στον χώρο του βιώματος, ο διάλογος με  Αυτόν, η αναγνώρισή του ως ελευθερωτή.
Στην περιγραφή του δαιμονισμένου της διηγήσεώς μας έχουμε μια εικόνα του ανθρώπου που είναι αιχμάλωτος των δαιμονικών δυνάμεων της κακίας, του μίσους, της καταστροφής στην περιγραφή του ίδιου ανθρώπου αλλά θεραπευμένου διέπουμε την τεράστια υπαρξιακή αλλαγή που συντελείται από την συνάντηση με τον Χριστό, τον σωτήρα και ελευθερωτή.
Η επιθυμία να μείνει κοντά στο Χρίστο όπως ο θεραπευμένος της περικοπή; επειδή ένιωσε την ελευθερία που προσφέρεται απ’ Αυτόν σαν δώρο, ή η αποδίωξη του Χριστού χάρη κάποιου άλλου συμφέροντος, κατά το πρότυπο των Γαδαρηνών, είναι δύο δυνατές τοποθετήσεις των ανθρώπων απέναντι στη θεία δωρεά της ελευθερίας. Η πρώτη μπορεί να σημάνει την σωτηρία του η δεύτερη την καταστροφή του.
(Ιωαν.Δ.Καραβιδόπουλου, Καθηγητού Παν/μίου, «Οδός ελπίδας»)

Κατηγορία: Θεολογία, Αγ.Γραφή
Ετικέτες: δαιμονικές δυνάμεις, ελευθερωτής, σωτηρία, καταστροφή, κακία, μίσος, διασπασμένη προσωπικότητα, πνευματικό συμφέρον, υπαρξιακή αλλαγή, θεία δωρεά, παραβολή, εγωκεντρισμός

Α. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
alchris@otenet.grΚυριακή ΣΤ’ Λουκά
ΟΙ ΔΥΟ ΠΙΘΑΝΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
(Λουκ   8. 27 – 39)

Ο Χριστός παρουσιάζεται στην διήγησή μας σαν ελευθερωτής των ανθρώπων από τις δαιμονικές δυνάμεις που τον κρατούν αιχμάλωτο και τον δυναστεύουν.
Σ’ αυτή την προσφορά ελευθερίας παρατηρούμε δύο τρόπους ανταποκρίσεως των ανθρώπων: η μία εκπροσωπείται από τον δαιμονισμένο που θεραπεύθηκε, η άλλη από τους κατοίκους της περιοχής στην οποία έγινε το θαύμα. Ο πρώτος μετά την συνάντησή του με τον ελευθερωτή και σωτήρα Χριστό μεταβάλλεται ριζικά από γυμνός γίνεται «ιματισμένος και σωφρόνων» από ακοινώνητος που ζούσε στα μνήματα και στις ερήμους βρίσκεται τώρα σε επικοινωνία με τους συνανθρώπους του τους οποίους  σπεύδει να συναντήσει για να τους διηγηθεί την θαυματουργική θεραπεία του αντί της επιθετικότητας και της καταστροφικής και αυτοκαταστροφικής μανίας που είχε  γίνεται τώρα η πηγή σωτηρίας των άλλων αντί της προηγουμένης διασπασμένης προσωπικότητάς του που φαίνεται από την ονομασία «λεγεών»-(«ότι δαιμόνια πολλά εισήλθεν εις αυτόν») αποκτά τώρα ένα ενιαίο κέντρο το οποίο γνωρίζει πολύ καλά τί θέλει: να μείνει κοντά στον Ιησού.
Ενώ όμως ο πρώην δαιμονισμένος επιθυμεί την μόνιμη συντροφιά του Ιησού, οι κάτοικοι της περιοχής ζητούν την απομάκρυνση του ευεργέτη, γιατί τους κυρίεψε ο φόβος. Είδαν την δύναμη του Ιησού και τρομοκρατήθηκαν. Σκέφθηκαν αμέσως ότι η παρουσία ενός ισχυρού θαυματοποιού ανάμεσα τους μπορεί να συνεπάγεται ίσως ορισμένες υλικές ζημιές, όπως ήταν π.χ. η καταστροφή της αγέλης των χοίρων. Ο «φόβος» τους για τον οποίο ομιλεί ο ευαγγελιστής δεν είναι το δέος και η συντριβή μπροστά στη δύναμη του θείου, η αρχή της αναγνωρίσεως του και της προσκυνήσεως’ αλλά ο τρόμος μήπως η παρουσία του Ιησού τους οδηγήσει στην στέρηση των υλικών αγαθών τα οποία δεν θέλουν να χάσουν. Τυφλοί ως προς το πνευματικό τους συμφέρον, βλέπουν μπροστά τους μόνο το υλικό συμφέρον. Απορρίπτουν την ελευθερία, προτιμώντας να μείνουν δούλοι.
Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν βλέπουν καθαρά, δεν διακρίνουν το σωστό, χάνουν τα μεγάλα για να κερδίσουν τα μικρά, διώχνουν τον Σωτήρα για να ζήσουν πιο άνετα. Οι κάτοικοι της περιοχής των Γαδαρηνών είναι οι τύποι των ανθρώπων που ασυλλόγιστα διώχνουν το σπόρο του θείου λόγου και αποδεικνύονται άγονο και πετρώδες έδαφος, για να θυμηθούμε την εικόνα της παραβολής του σποριά. Βλέπουν επιφανειακά, κοινωνικά, συμβατικά, εγωκεντρικά εάν το χριστιανικό κήρυγμα δεν εξυπηρετεί τα σχέδια τους, το παραμερίζουν εάν στέκεται εμπόδιο στις επιδιώξεις τους, το πολεμούν εάν ο Χριστός τους ενοχλεί, τον διώχνουν.
Κι όμως εδώ βρίσκεται η τραγική ειρωνεία παραμένουν κλεισμένοι στα δεσμά από τα οποία θέλει να τους λυτρώσει ο Χριστός. Δεν βλέπουν τα θαύματα της θείας  αγάπης με τα οποία είναι γεμάτος ο κόσμος. Σκέπτονται ψυχρά, εγκεφαλικά, εγκοσμιοκρατικά. Εκείνο που μεταβάλλει ριζικά τον άνθρωπο δεν είναι η ψυχρή λογική και το στενά και υλικά εννοούμενο συμφέρον, αλλά η συνάντηση με τον Χριστό μέσα στον χώρο του βιώματος, ο διάλογος με  Αυτόν, η αναγνώρισή του ως ελευθερωτή.
Στην περιγραφή του δαιμονισμένου της διηγήσεώς μας έχουμε μια εικόνα του ανθρώπου που είναι αιχμάλωτος των δαιμονικών δυνάμεων της κακίας, του μίσους, της καταστροφής στην περιγραφή του ίδιου ανθρώπου αλλά θεραπευμένου διέπουμε την τεράστια υπαρξιακή αλλαγή που συντελείται από την συνάντηση με τον Χριστό, τον σωτήρα και ελευθερωτή.
Η επιθυμία να μείνει κοντά στο Χρίστο όπως ο θεραπευμένος της περικοπή; επειδή ένιωσε την ελευθερία που προσφέρεται απ’ Αυτόν σαν δώρο, ή η αποδίωξη του Χριστού χάρη κάποιου άλλου συμφέροντος, κατά το πρότυπο των Γαδαρηνών, είναι δύο δυνατές τοποθετήσεις των ανθρώπων απέναντι στη θεία δωρεά της ελευθερίας. Η πρώτη μπορεί να σημάνει την σωτηρία του η δεύτερη την καταστροφή του.
(Ιωαν.Δ.Καραβιδόπουλου, Καθηγητού Παν/μίου, «Οδός ελπίδας»alchris@otenet.gr