Μία προσωπική ιδιόκτητη επανάσταση!

Οι εκλογές φέρνουν για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο τό θέμα της σχέσης των νέων μέ την πολιτική. Πολλοί θα ψηφίσουν για πρώτη φορά, ενώ τα πολιτικά κόμματα οργανώνουν ειδικές καμπάνιες θέλοντας να προσεγγίσουν τους νέους. Το σύνηθες είναι η κολακεία της νέας γενιάς και η εγκατάλειψή της στη συνέχεια στο έλεος της τηλεόρασης, της ανεργίας, της κατανάλωσης, και η αδιαφορία για την καλλιέργεια μιας βαθύτερης σχέσης των νέων με την πολιτική.

Ζούμε σε μια κατεξοχήν α-πολιτική εποχή. Φαινόμενό της η εκλογή στα κοινά ανθρώπων που δεν έχουν πολιτικές απόψεις, αλλά είναι γνωστοί για τις καλλιτεχνικές, αθλητικές, τηλεοπτικές ενασχολήσεις τους. Συμπτώματα της κόπωσης των ανθρώπων παγκόσμια από την ασυνέπεια λόγων και έργων των πολιτικών, της ιδεολογικής αποδιοργάνωσης της κοινωνίας, της κυριαρχίας του τηλεοπτικού θεάματος. Τραγωδία μιας εποχής που έχει κατεξοχήν ανάγκη τον πολιτικό λόγο ως αντίδοτο στόν ατομισμό και την συμφεροντολογία, που χρειάζεται διακόνους των πολλών και όχι εξουσιαστές -επιβεβαίωση των λόγων του Χριστού ότι «οἱ ἂρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καί οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν» (Ματθ. 20, 25)- όταν αίτημα ζωής είναι η αγάπη και η προσφορά και αυτός θα έπρεπε να είναι ο τρόπος της πολιτικής.

Η πολιτική δεν ελκύει, δεν πουλάει, δεν ενδιαφέρει τους νέους. Ο Αριστοτέλης χαρακτηρίζει τον άνθρωπο «ὡς ζῶον κατεξοχήν πολιτικόν», ενώ ο Θουκυδίδης στον «Επιτάφιο» του Περικλή τονίζει ότι όποιος πολίτης ασχολείται μόνο με τις ιδιωτικές του υποθέσεις και δεν έχει γνώση και συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα είναι άχρηστος («ἀχρεῖος»). Αυτές οι θέσεις δεν μπορούν να αγγίξουν τους νέους, καθώς νέοι και μεγαλύτεροι σήμερα μάθαμε να κοιτούμε τον εαυτό μας ή να θεωρούμε ότι ενασχόληση με την πολιτική σημαίνει κομματική ένταξη.

Και βέβαια τα κόμματα αποτελούν βασικό στοιχείο της δημοκρατικής ζωής, και βέβαια ο καθένας καλείται να ψηφίσει κάποιο από αυτά, ωστόσο πολιτική ευαισθητοποίηση δεν σημαίνει ταύτιση με κομματική γραμμή. Πολιτικοποιημένος νέος, αλλά και μεγαλύτερος, είναι όποιος ενημερώνεται, ιεραρχεί και διαμορφώνει άποψη σχετικά με τα προβλήματα της ζωής. Είναι αυτός που ξέρει πότε προηγείται το ανθρώπινο πρόσωπο και πότε η κοινωνία, αυτός που κρίνει τη ζωή με βάση τις αξίες που βιώνει και όχι με γνώμονα το ατομικό συμφέρον.

Για να αποκτήσουν οι νέοι, αλλά και οι μεγαλύτεροι, σωστή σχέση με την πολιτική, χρειάζεται να μάθουμε στον διάλογο, σε μια εποχή συνθηματολογίας. Να σκεφτόμαστε κριτικά σε μια εποχή που όλα λειτουργούν εικονικά. Να έχουμε χρόνο σε μιά εποχή που νέοι και μεγαλύτεροι είμαστε διαρκώς αγχωμένοι από τα προγράμματα, τις εξετάσεις, την εργασία. Να ζητούμε τη δημιουργική γνώση, σε μια εποχή που όλα λειτουργούν τεχνοκρατικά και ωφελιμιστικά.

Όταν όλο το κοινωνικό σύστημα λειτουργεί περιφρονητικά για τη γνήσια πολιτικοποίηση, θα ήταν θαύμα οι νέοι άνθρωποι να ασχοληθούν σοβαρά με την πολιτική. Ωστόσο, θα ήταν σπουδαίο ο καθένας να κάνει «μία προσωπική ιδιόκτητη επανάσταση» (Αλκίνοος Ιωαννίδης), να αλλάξει ο ίδιος και να αποκτήσει άποψη για τον κόσμο και τη ζωή και να μην ιδιωτεύει απο-πολιτικοποιημένος. Να πιέσει όλους αυτούς τους μεγάλους και επαγγελματίες της πολιτικής να λειτουργήσουν για τους πολλούς και όχι μόνο για τα συμφέροντά τους. Για να μην είναι η πολιτική λόγια, αλλά έργα ζωής και αγάπης για τόν άνθρωπο.

Η Εκκλησία ζητά νέους με αγάπη για τον άνθρωπο και τον κόσμο, ενταγμένους στην κοινωνία και όχι μόνο πιστούς της άλλης ζωής. Μέσα στη Θεία Λειτουργία προσφέρει, τόσο στους νέους όσο και στους μεγαλύτερους, το ήθος της συμμετοχής στο κατεξοχήν Σώμα, που είναι του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και τούς καλεί να μεταποιήσουν το θαύμα της πίστης σε αγιασμό του κόσμου. Σιωπηλά με την προσευχή, δυναμικά με την αγάπη, και αυτό είναι στάση γνήσια πολιτική. Γιατί χριστιανός πολίτης τελικά σημαίνει υπεύθυνος για τον εαυτό του και τον κόσμο που ζει, «ἅλας τῆς γῆς» και όχι νεκροθάπτης των χαρισμάτων του, αλλά και αυτός που ζητά από το Θεό να θεραπεύσει την ασθένεια και να αναπληρώσει τις ελλείψεις με τη Χάρη Του, στάση που περνά και αγιάζει τη ζωή και δίνει νόημα στην όποια ενασχόληση με τα κοινά.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός