Ένα θαύμα του Αγίου Δημητρίου μας προειδοποιεί για το Μακεδονικό

του Κωνσταντίνου Χολέβα

Ο μήνας Οκτώβριος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη Μακεδονία και την πρωτεύουσά της, τη Θεσσαλονίκη. Στις 13.10.1904 σκοτώθηκε στο χωριό Στάτιστα της Καστοριάς-σημερινό χωριό Μελάς- ο Ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού Παύλος Μελάς πού είχε μεταβεί με ψευδώνυμο στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία για να βοηθήσει τον αγώνα των εντοπίων Ελλήνων κατά των Οθωμανών Τούρκων και των Βουλγάρων κομιτατζήδων. Αυτή θεωρείται συμβολικά ως η έναρξη της ένοπλης φάσεως του Μακεδονικού Αγώνος. Εξ άλλου στις 26 Οκτωβρίου 1912, την ημέρα της εορτής του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου, ελευθερώθηκε από τον Ελληνικό Στρατό η Θεσσαλονίκη, συμβασιλεύουσα του Βυζαντίου (Ρωμανίας) και σημερινή συμπρωτεύουσα της Ελλάδος. Επειδή αυτές τις ημέρες (φθινόπωρο 2010) πιεζόμεθα διεθνώς να «κλείσουμε» το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων με μία απαράδεκτη εθνικη υποχώρηση κρίνω σκόπιμο να θυμηθούμε το ιστορικό υπόβαθρο του Μακεδονικού ζητήματος και πώς αυτό συνδέεται με τον Μυροβλήτη Άγιο Δημήτριο.

Η Μακεδονία ως γεωγραφικός, ιστορικός και εθνολογικός όρος είναι άρρηκτα ταυτισμένη με την ιστορία του Ελληνισμού στην Αρχαιότητα και στο Βυζάντιο. Αλλωστε ο Αλέξανδρος και οι επίγονοί του δημιούργησαν στην Ανατολική Μεσόγειο έναν πολιτισμό, ο οποίος ονομάζεται ελληνιστικός και έτσι γίνεται δεκτός στην διεθνή βιβλιογραφία. Ακριβώς διότι ο Μέγας Αλέξανδρος ως Μακεδών, δηλαδή Έλλην του Βορρά, μετέφερε παντού ελληνικό πολιτισμό. Η πρώτη φορά στην ιστορία πού έγινε λόγος για έθνος «Μακεδόνων» ήταν γύρω στο έτος 1600. Τότε οι Έλληνες, οι Σέρβοι, οι Βούλγαροι και άλλοι βαλκανικοί λαοί ήσαν υπόδουλοι στους Οθωμανούς. Ο Παπισμός με ορμητήριο τα παράλια της Δαλματίας, τα οποία ανήκαν τότε στην Βενετία, προσπαθούσε να προσηλυτίσει τους υποδούλους Ορθοδόξους. Για να ελκύσει τους Σέρβους και τους Βουλγάρους ένας Ρωμαιοκαθολικός προπαγανδιστής, ο Μάουρο Ορμπίνι, επενόησε την θεωρία περί Μακεδονικού έθνους, το οποίο έχει σλαβικές ρίζες και είναι άσχετο προς τον Ελληνισμό. Τις καινοφανείς αυτές θεωρίες κατέγραψε στο βιβλίο του «Το Βασίλειο των Σλάβων», αλλά δεν κατόρθωσε να προσελκύσει σημαντικό αριθμό Ορθοδόξων.

Η επόμενη προσπάθεια για κατασκευή «Μακεδονικού» έθνους εμφανίσθηκε κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνος μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων στα πρώτα χρόνια του 20 ού αιώνος. Η Βουλγαρική προπαγάνδα , η οποία εξεφράζετο από την Σχισματική Εκκλησιαστική Εξαρχία και από οργανώσεις όπως η Β.Μ.Ρ.Ο. (στά βουλγαρικά σημαίνει Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, δηλαδή Ε.Μ.Ε.Ο.) έρριξε αρχικά το σύνθημα ότι η Μακεδονία πρέπει να ανήκει στη Βουλγαρία. Κάποια όμως παράταξη αυτονομήθηκε μέσα στους κόλπους του Βουλγαρικού κινήματος και έρριξε το σύνθημα «η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Σκοπός τους ήταν αφ’ ενός μέν να προσελκύσουν και πληθυσμούς πού δεν είχαν βουλγαρική συνείδηση, αφ’ ετέρου δε να συνδυάσουν το αίτημα αυτό με κοινωνικά και αγροτικά αιτήματα ώστε να γίνουν πιο δημοφιλείς. Ούτε αυτοί επέτυχαν κάτι σημαντικό, διότι απλούστατα «Μακεδονικό» έθνος ουδέποτε υπήρξε.

Όλες οι πηγές του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνος καταγράφουν στον χώρο της ιστορικής Μακεδονίας Έλληνες (Ρωμηούς), Σέρβους, Βουλγάρους, Έβραίους, Μουσουλμάνους και ολιγάριθμους ρουμανίζοντες. Στην απογραφή του Οθωμανού Διοικητή της περιφερείας Μοναστηρίου Χιλμή πασά αναφέρονται το 1904 όλες αυτές οι εθνότητες στη Μακεδονία, πουθενά όμως δεν καταγράφεται έστω και μία μικρή ομάδα πού να ανήκει σε κάποιο «Μακεδονικό» έθνος. Επίσης στις αναφορές των Δυτικών προξένων της Θεσσαλονίκης προς τις Κυβερνήσεις τους για την βουλγαρική εξέγερση του 1903 ( εξέγερση του Ήλιντεν, δηλ. του Προφήτη Ηλία) δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε «Μακεδόνες» ως λαό με ξεχωριστή ταυτότητα. Η περιοχή των Σκοπίων μετά την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους ονομάσθηκε αρχικά Νότιος Σερβία, αργότερα δε απετέλεσε την Επαρχία Αξιού με το όνομα Βάρνταρσκα της τότε Γιουγκοσλαβίας.

Η τρίτη και σπουδαιότερη προσπάθεια κατασκευής του τεχνητού Μακεδονικού έθνους έγινε από τον κομμουνιστή ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας, τον Κροάτη Τίτο, όταν έληγε ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος (1944). Ο Τίτο βλέποντας ότι στο νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας, το ονομαζόμενο τότε Βάρνταρσκα, ζούσαν Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι και Αλβανοί σκέφθηκε να εξουδετερώσει τις πιθανές διεκδικήσεις των γειτονικών του χωρών δημιουργώντας το έθνος των Μακεδόνων και την Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας, ως αυτόνομη οντότητα μέσα στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας. Αξιοποιώντας ένα σύνθημα πού καλλιέργησε από το 1924 η Κομμουνιστική Διεθνής και χρησιμοποιώντας τις αστυνομικές, καταπιεστικές και προπαγανδιστικές μεθόδους πού διαθέτουν τα μονοκομματικά καθεστώτα επέβαλε πλύση εγκεφάλου στον πληθυσμό. Έτσι μετά από τόσες δεκαετίες οι άνθρωποι αυτοί –σέ πολύ μεγάλο ποσοστό- έχουν πεισθεί ότι είναι Μακεδόνες απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Παράλληλα η σκοπιανή προπαγάνδα εργάσθηκε στο εξωτερικό προβάλλοντας μία κατασκευασμένη Ιστορία περί Μακεδονίας και χρησιμοποιώντας την Σχισματική «Εκκλησία της Μακεδονίας», την οποία ουδεμία Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει..

Το 1991 με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το έθνος-φάντασμα απέκτησε ανεξάρτητη κρατική οντότητα και συνεχίζει να διεκδικεί την χρήση του ονόματος Μακεδονία κατά τρόπο πού πλαστογραφεί την Ιστορία, ενώ προβάλλει εδαφικές και μειονοτικές διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδος. Ο κίνδυνος φυσικά δεν είναι μήπως μάς επιτεθεί ένα φτωχό κρατίδιο, το οποίο σπαράσσεται από εμφύλιες έριδες μεταξύ Σλάβων και Αλβανών. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι να αποσυνδεθεί διεθνώς ο όρος Μακεδονία από την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, οπότε θα είμαστε πλέον ……υπόλογοι εμείς οι Έλληνες πού ονομάζουμε Μακεδονία την Βόρειο Ελλάδα.

Το ζήτημα του ονόματος δεν είναι ασήμαντο ούτε αμελητέο. Ο Πλάτων στον «Κρατύλο» διδάσκει ότι το όνομα είναι σημαντικό διότι περιγράφει τη ουσία του περιεχομένου. Και μή μου πείτε ότι είναι αδύνατο ένα κράτος να αλλάξει σήμερα το όνομά του. Προ ολίγων ετών η Γιουγκοσλαβία μετονομάσθηκε σε Σερβία –Μαυροβούνιο με υπόδειξη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Το ζητούμενο είναι να πιέσουμε με κάθε νόμιμο τρόπο τα Σκόπια αξιοποιώντας και την ευρωπαϊκή μας ένταξη. Διότι δυστυχώς από το 1944 μέχρι σήμερα δεν πιέσαμε όσο έπρεπε τους βόρειους γείτονές μας. Και σήμερα πληρώνουμε την αδράνειά μας.

Στο Β΄ βιβλίο των θαυμάτων του Αγίου Δημητρίου περιγράφεται μεταξύ άλλων η συνωμοσία του Μαύρου και του Κούβερ. Περί το 680 μ.Χ. Βούλγαροι στρατιώτες και Έλληνες αιχμάλωτοι αναμίχθηκαν και δημιούργησαν ένα καινούργιο έθνος, το οποίο εγκαταστάθηκε στην περιοχή των Σκοπίων και είχε ως στόχο την κατάληψη της Βυζαντινής Θεσσαλονίκης . Η διήγηση μοιάζει σαν να προφητεύει την κατασκευή του «Μακεδονικού έθνους» πού μάς ταλαιπωρεί σήμερα. Διότι οι σημερινοί ψευδομακεδόνες των Σκοπίων προέρχονται από άτομα πού μέχρι το 1944 δήλωναν Βούλγαροι και αναμίχθηκαν με Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες. Η εξιστόρηση καταλήγει με τη θαυματουργική επέμβαση του Αγίου Δημητρίου, ο οποίος ματαιώνει τα κακόβουλα σχέδια και σώζει την πόλη του (1). Ας προσευχηθούμε και σήμερα στον Μυροβλήτη Άγιο να βοηθήσει την Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία ολόκληρη και να μπορέσουμε να συμβιώσουμε ειρηνικά με τους γείτονές μας χωρίς προκλήσεις και ανιστόρητους αλυτρωτισμούς.

(1). Συμεών του Μεταφραστού και Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης: «Μαρτύριο και Θαύματα του Αγίου Δημητρίου», Μετάφραση Γ. Παπαδημητρόπουλου, έκδοση Αποστολικής Διακονίας, Αθήναι 2004, σελ. 221 -232

Πηγή:  http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=4434&Itemid=1