Στο σαλόνι μου που το ονόμαζα «τόπο περισυλλογής»!

Ένας σύγχρονος νέος διηγείται πώς γνώρισε το Χριστό και πώς οδηγήθηκε στην αληθινή επίγνωση και έγινε φίλος του μέσα από απλές καθημερινές συνήθειες που αποτελούσαν τη χαρά, τη διασκέδαση, την απόλαυσή, την ανάπαυσή του!

Περάσαμε στο σαλόνι. Ήταν χώρος πολύ αναπαυτικός. Μπορούσες εκεί να καθίσεις άνετα ώρες. Είχε όλα τα κομφόρ. Και πολλή ησυχία. Εμένα μου άρεσε να κάθομαι εκεί.
Μου λέει ο Χριστός.
-Είναι πραγματικά πολύ γοητευτικό. Είναι φτιαγμένο να δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα για «ζεστή» συντροφιά! Να, ερχόμαστε συχνά εδώ.
Τα λόγια του με ενθουσίασαν. Σαν νέος, που ήμουν, μου άρεσε η καλή και ζεστή συντροφιά. Και η συντροφιά του Χριστού ήταν η πιο ωραία, η πιο ζεστή και η πιο γλυκεία! Καθίσαμε και συζητήσαμε ώρα πολλή. Και για πολλά.
Μου λέγει ο Κύριος:
-Λοιπόν. Εγώ κάθε πρωί θα σε περιμένω εδώ, νωρίς. Θα      αρχίζουμε την ημέρα μαζί.
Και πράγματι. Από τότε κάθε μέρα στις εφτά το πρωί είχα  συνάντηση με το Χριστό. Έπαιρνα ένα βιβλίο πνευματικό, και καθισμένος αναπαυτικά, το μελετούσα. Ο Κύριος, καθισμένος δίπλα μου, με οδηγούσε, να γεμίζει η καρδιά μου με το φως του με το φως που είναι κρυμμένο στα λόγια του. Μετά, εγώ του μιλούσα για τις αδυναμίες μου, για τα πάθη μου και για τα λάθη μου· και Εκείνος, μου μιλούσε για την αγάπη του και για την φιλανθρωπία του.
Τί ωραίες που ήσαν οι στιγμές εκείνες! Πόσο τις λαχταρούσα!  Πόσο τις αναζητούσα!
Και τί το πιό φυσικό: Συνδέθηκε τόσο πολύ με την νέα του χρήση ο χώρος αυτός, που ξέχασα ότι πρώτα το έλεγα «σαλόνι». Και το ονόμαζα «τόπο περισυλλογής»!
Μα δεν πέρασε πολύς καιρός έτσι. Ο ζήλος μου άρχισε να   ξεθυμαίνει. Ο χρόνος επικοινωνίας με το Χριστό άρχισε να περιορίζεται. Γιατί:

Πότε, αργούσα να σηκωθώ!
Πότε, τύχαινε σοβαρή δουλειά!
Πότε, ξεπετιόταν επείγουσα απασχόληση!
Πότε, το ένα!…
Πότε, το άλλο!…
Και εγώ; Όλο και το συνειδητοποιούσα, ότι δεν είχα καιρό, ότι δεν ευκαιρούσα, να ασχοληθώ με το Χριστό!
Δεν το έκανα επίτηδες! Τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι. Μόνα τους. Χωρίς να το καταλάβω. Έτυχε μάλιστα μερικές φορές, που πέρασαν μέρες, χωρίς να σταθώ έστω και για μια στιγμή στο «δωμάτιο περισυλλογής». Είχα πια, σχεδόν λησμονήσει, τί σήμαιναν οι λέξεις μελέτη και προσευχή. Ένα πρωί άργησα να σηκωθώ. Και έτρεχα βιαστικά να ετοιμασθώ να βγω. Περνώντας από το σαλόνι, είδα την πόρτα του κάπως ανοιχτή. Έριξα μια φευγαλέα ματιά. Και είδα εκεί τον Κύριο, να με περιμένει. Ήταν σκεφτικός και λίγο θλιμμένος. Αναστατώθηκα. Και είπα μέσα μου:
-Ο Χριστός σε περιμένει, και συ τρέχεις; Πήγα ταπεινά κοντά του, τον προσκύνησα και του είπα με τα μάτια χαμηλά
-Συγχώρησέ με, Κύριε. Όλα αυτά τα πρωινά, που εγώ λείπω, με  περιμένεις εδώ;
-Ναι. Εγώ σε περιμένω, κάθε πρωί γιατί σε αγαπώ. Μην το ξεχνάς, ότι έχυσα το αίμα μου για σένα. Και επί πλέον σου το υποσχέθηκα. Και εγώ είμαι συνεπής στο λόγο μου, πιστός στις επαγγελίες. Νομίζω, ότι ακόμη κι αν δεν το αισθάνεσαι, ακόμη και αν δεν θέλεις να κάνεις κάτι για τη ψυχή σου, θα πρέπει τουλάχιστον για χάρη μου, κάτι να θέλεις να κάνεις!
Μη ξεχνάτε τις υποχρεώσεις σας στο Χριστό.
Μη ξεχνάτε την επικοινωνία σας με το Χριστό.
Μην τον αφήνετε στην παγεράδα της αναμονής. Δεν σας συμφέρει.
Κάνετε τα αδύνατα δυνατά να βρίσκετε τον απαιτούμενο χρόνο για μελέτη και για προσευχή. Γιατί χωρίς μελέτη και προσευχή, πνευματική ζωή και πνευματική προκοπή δεν  γίνεται.

 

πηγή: Μητροπολίτου Μελετίου, Έλα Χριστέ