Ταξίδι στην Πόλη

Η επίσκεψη στην Πόλη μετά από 15 χρόνια, σίγουρα έδωσε νέα ερεθίσματα και νέες παραστάσεις.

Μπορεί η Αγία Σοφία να είναι η ίδια (η αλήθεια είναι πως έχουν γίνει αρκετές εργασίες στο εσωτερικό, που περιλαμβάνουν και νέες αποκαλύψεις ψηφιδωτών).

Μπορεί το Μπαλουκλή και η Βλαχέρνα να συντηρήθηκαν για να μπορέσουν να κουβαλούν την πολύχρονη ιστορία τους.

Οι αλλαγές όμως είναι γύρω τους. Όχι τόσο στον άμεσο περίγυρο που εκτός από τη Βλαχέρνα στα άλλα μέρη μπορείς να κινηθείς με την αξιοπρέπεια που τους ταιριάζει.

Οι αλλαγές είναι στην ατμόσφαιρα. Στους ανθρώπους. Στα κτίρια. Στα μαγαζιά. Στους δρόμους. Στις πλατείες (αν εξαιρέσεις τις κλούβες και τις αύρες που παραμένουν σταθερές αξίες στο Ταξίμ).

Θα μου επιτραπεί να αποφύγω τη λέξη προς το καλύτερο.

Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο το να περπατάς στην Πόλη ή ακόμα και στο Ικόνιο στην μέσα Τουρκία και να νομίζει ότι πήγες πιο έξω από το σπίτι σου. Μπορεί αυτό να λέγεται “πολιτισμός”, αλλά εμένα κάπου αλλού οδήγησε τη σκέψη μου.

Σκέφτηκα πως και μεις κάπως αλλιώς ήμασταν πριν από χρόνια και τώρα μοιάζουμε με τους Τούρκους. Και δεν το λέω απαξιωτικά. Γιατί δεν μοιάζουμε μόνο μ’ αυτούς που στο κάτω – κάτω ήταν και αφεντικά μας για 400 χρόνια. Μοιάζουμε με τους εξ Εσπερίας. Τους εγγύς και κυρίως τους μακράν. Φαίνεται πως κάναμε τα αδύνατα δυνατά για να τους κάνουμε να αισθάνονται άνετα όταν μας επισκέπτονται. Δουλικά σκύψαμε το κεφάλι στο νέο “Αγά”. Και του φτιάξαμε δρόμους όπως τους βλέπει στο “χωριό” του. Πλατείες, πεζοδρόμια, κίνηση, εμπορικά, τράπεζες, ξενοδοχεία. Μουσική…

Κάποτε ο Όθωνας μας επέβαλε την κουλτούρα του και τη μουσική του όταν μας τον φόρεσαν. Και εμείς σαν ζώα, χωρίς κανένα εισαγωγικό, μάθαμε να χορεύουμε βαλς, βάλαμε την πολυφωνία ακόμα και στην Εκκλησιαστική μουσική και ανακαλύψαμε πως η μουσική μας “τουρκοφέρνει” και οι χοροί μας είναι τα τσιφτετέλια.

Παραδώσαμε σαν ηλίθιοι μια παράδοση αιώνων στους μαθητές μας. Και δεν ντραπήκαμε γι’ αυτό. Καμαρώναμε κι από πάνω για τις “χάντρες” που μας πέταξαν.

Αυτό συμβαίνει και στην Πόλη. Δεν βλέπεις πια όπως παλιά, παιδιά μεσάζια, τουμπερλέκια, κανονάκια, να περπατούν στους δρόμους για τα ωδεία τους. Μόνο η μπούργκα σε ξενίζει λίγο.

Τώρα κατάλαβα πως ο “πολιτισμός” μας δεν είναι πολιτισμός. Ένα ετερόφωτο, ξένο σκηνικό είναι που το φτιάξαμε γύρω από τα μνημεία μας. Μιας και δεν μπορούν να τα πάρουν στα μέρη τους, φτιάξαμε όλο το γύρω γύρω σα να είναι το σπίτι τους. Για να αισθάνονται άνετα. Μπας και δεν έρθουν να τα δουν.

Πριν από 15 χρόνια ήθελα να ξαναπάω. Κι ας περπατούσες έξω και σου μύριζε κοκ. Κι ας είχε βρώμα στους δρόμους. Τώρα δεν θέλω. Έτσι κι αλλιώς αν θέλω να περπατήσω μέχρι το Πέρα μου’ ρχεται πιο κοντά η Ερμού. Να ψωνίσω δεν πρόκειται έτσι κι αλλιώς και στους δύο δρόμους.

Κ.Σ.

Υ/Γ 1: Όλες οι ξένες τράπεζες στην Τουρκία έχουν στην είσοδό τους την Τουρκική σημαία που πιάνει το πάνω μισό της.

Πηγή: http://proslalia.blogspot.com/2010/10/blog-post_5267.html