Vera Faith Lord: «…δεν μου επιτράπηκε να θρηνήσω…»

Συγγραφέας του κειμένου που ακολουθεί δεν είναι ο π. Ιωάννης Μπρεκ. Με την ευαισθησία όμως που τον διακρίνει στα βιοηθικά ζητήματα, το περιέλαβε στη σειρά των άρθρων του έτσι όπως αυτή παρουσιάζεται στο Ορθόδοξο αμερικανικό κοινό. Το παραθέτουμε αυτούσιο.

Η παρακάτω μαρτυρία δεν έχει ανάγκη από εξηγήσεις. Είναι μια από τις πιο εύγλωττες καταθέσεις των τελευταίων ετών πάνω στο κρίσιμο ζήτημα των αμβλώσεων και αξίζει την απερίσπαστη προσοχή μας.

Χαίρετε! Ονομάζομαι Vera Faith Lord. Διευθύνω την “Alfa-Omega Life”, την Ορθόδοξη Αδελφότητα για την Προστασία της Ζωής.

Καθώς σάς μιλώ σήμερα, έχω την τιμή να αντιπροσωπεύω εκατομμύρια αδελφές μου. Ηδική μας αδελφότητα δεν είναι κάποια χαρούμενη συντροφιά. Είμαστε μητέρες πού έχουμε διαπράξει άμβλωση και είμαι εδώ σήμερα για να σάς διηγηθώ την ιστορία μου.

Η κοινωνία ένα πράγμα μόνο μάς λέει: “Πρόκειται για το σώμα σας και έχετε το δικαίωμανά κάνετε την επιλογή σας”. Κανείς δεν μάς λέει τί θα μάς συμβεί μετά από την επιλογή,όταν το παιδί μας θα είναι νεκρό. Ελάτε μαζί μου τώρα, μέσα από ένα μαγικό καθρέφτηκαί ας προχωρήσουμε στα μετά την άμβλωση.

Πριν από δεκαπέντε χρόνια, το μυριάκριβο αγόρι μου, ο Γαβριήλ, κλωτσούσε και πιπίλιζε τό δάχτυλό του και έκανε όλα όσα κάνει ένα αγέννητο παιδί την 21η εβδομάδα της ζωήςτου. Δεν κατάφερε να φθάσει στην 22η. Πέθανε.

Επί δεκαεπτά χρόνια μετά τον θάνατο του μωρού μου, δεν μου επιτράπηκε να θρηνήσω, νά πενθήσω ή ακόμα και να αναγνωρίσω ότι είχε πεθάνει. Πραγματικά, ενώ ζούσα με τήν αγωνία του θανάτου του, ποτέ δεν μου επιτράπηκε ούτε κάν να παραδεχτώ ότι είχε κάποτε ζήσει. Τη φοβερή αυτή καταδίκη μου επέβαλε και ο εαυτός μου αλλά και η “πολιτικά ορθή” κοινωνία μας. Διότι, βλέπετε, ήμουν εκεί όταν ο Γαβριήλ πέθανε, εγώ πλήρωσα για νά πεθάνει.

Το μητρικό ένστικτο είναι ισχυρότερο και από αυτό της επιβίωσης. Υπάρχουν χιλιάδες διηγήσεις για μητέρες πού θυσιάστηκαν για να σώσουν τα παιδιά τους. Έ, λοιπόν, αυτό το μητρικό ένστικτο, το ισχυρότερο, το πιο ακαταμάχητο πού γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα,είναι ζωντανό και παρόν σε όλες τις γυναίκες είτε το θέλουμε είτε όχι. Το τί πιστεύουμε ή δέν πιστεύουμε απλά δεν έχει καμιά σημασία. Κάποια μέρα μετά την άμβλωση, το μητρικό ένστικτο εμφανίζεται παντοδύναμο. Έρχεται μία στιγμή, μία φοβερή στιγμή πού όλα μέσα μας γνωρίζουν ακριβώς τί έχουμε κάνει. Ασχετα με το “πολιτικά ορθό” όνομά του, άσχετα πίσω από ποιόν ευφημισμό το έχουμε κρύψει, εκείνη τη στιγμή ξέρουμε ότι έχουμε πάει κόντρα στον Θεό και σ’ όλη τη φύση και έχουμε σκοτώσει το ίδιό μας το βλαστάρι. Είναισάν να βάζεις το χέρι σου στη φωτιά. Κάθε κομμάτι του εαυτού σου θέλει να τιναχτεί καίνά το βάλει στα πόδια. Και αυτό κάνουμε. Το βάζουμε στα πόδια…

Μερικές από μάς περνάμε την υπόλοιπη ζωή μας… τρέχοντας. Είναι το ΜετεκτρωτικόΣύνδρομο, το χειρότερο αίσθημα στον κόσμο. Γιατί αν μπορούσαμε να ξεφύγουμε, θα ήτανεύκολο. Αλλά δεν μπορούμε. Και ο λόγος είναι ότι έχουμε ένα νεκρό μωρό. Ακριβώς όπωςμία γυναίκα πού το μωρό της πεθαίνει στην κούνια του από το Σύνδρομο του ΑιφνίδιουΒρεφικού Θανάτου. Το γεγονός ότι συμμετείχαμε κι εμείς στον φόνο δεν κάνει το μωρό μας λιγότερο νεκρό. Αν κάποιος δικός σας πεθάνει, ειδικά ένα βρέφος, και δεν μπορείτε νά αποδεχτείτε τον θάνατο και να πενθήσετε, έχετε σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. Αυτό τόσοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα είναι το Μετεκτρωτικό Σύνδρομο.

Η “σιωπηλή κραυγή” είναι ένα βίντεο για το βρέφος πού πεθαίνει καθώς εκδιώκεται απότή μήτρα. Η κραυγή του δεν ακούγεται, καθώς σιγά-σιγά πεθαίνει μέσα στην αγωνία.Είμαστε μετεκτρωτικές μητέρες, και ζούμε κι εμείς μέσα στην αγωνία. Μόνο πού εμείς δένείμαστε απλά σιωπηλές, είμαστε αόρατες. Και κάποιες από μάς διπλά αόρατες, γιατίφαινομενικά είμαστε μια χαρά. Καθεμιά μας επέλεξε απρόθυμα την άμβλωση, για χίλιους δύο λόγους, έτσι ώστε να μή χρειαστεί ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας. Καί, τί ειρωνεία! Από τήστιγμή πού το μωρό πέθανε, η ζωή μας, με χίλιους δύο τρόπους, δεν είναι πιά η ίδια.

Βρισκόμαστε παντού. Είμαστε γύρω σας. Αποτελούμε το 43% των γυναικών ηλικίας κάτωτών σαράντα πέντε στις ΗΠΑ σήμερα. Είμαστε οι μητέρες και οι αδελφές σας, οι αδελφέςκαί οι γυναίκες σας, οι συνάδελφοι και οι φίλες σας. Είμαστε τόσο πολλές και εδώ μαζί σας σήμερα. Γνωρίζετε οπωσδήποτε κάποιαν πού έχει κάνει έκτρωση – και οι στατιστικές λένεότι πιθανότατα ξέρετε περισσότερες από μία. Αν νομίζετε ότι δεν ξέρετε μία γυναίκα πούνά έχει κάνει έκτρωση, είναι γιατί δεν ξέρετε ακόμη ποιά είναι.

Όταν κάποιος καταδικαστεί σε ισόβια φυλάκιση, το γεγονός ότι μπήκε φυλακή τάαλλάζει όλα για πάντα – για τον ίδιο και για τους δικούς του. Καθεμιά πού “επιλέγει” νάπάει κόντρα στη φύση και να σκοτώσει το ίδιο της το παιδί καταδικάζει τον εαυτό της ισόβια στο “κελί” της απομόνωσης πού λέγεται Μετεκτρωτικό Σύνδρομο. Με το να αρνείται ότι είναι φυλακισμένη δεν σημαίνει ότι και τα σίδερα της φυλακής δεν υπάρχουν!

Μία μόνον είναι η έξοδος – η ιαματική διαδικασία πού τελικά μάς ελευθερώνει. Ένα από τά σπουδαιότερα βήματα στη μετεκτρωτική θεραπευτική διαδικασία είναι να ονομάσεις τόπαιδί πού πέθανε και τελικά να μπορέσεις να πενθήσεις τον θάνατό του. Ονόμασα τόν δικό μου γιό Γαβριήλ και θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μιλώντας στον κόσμο γι’ αυτόν καί για μένα και για εκατομμύρια γυναίκες σαν κι εμένα.

Ένα χρόνο αφού ξεκίνησε η διαδικασία της ίασης, είδα μία νεαρή γυναίκα πού περνούσε δίπλα από μια πόρτα κρατώντας στην αγκαλιά το αγοράκι της, ενός χρόνου περίπου. Πήγαινε πολύ κοντά στην πόρτα και το παιδί χτύπησε το κεφάλι του. Έβαλε τα κλάματα. Η μητέρα του τον ακούμπησε κάτω όρθιο, γονάτισε δίπλα του και τρίβοντας το κεφαλάκι του, τον έσφιγγε στην αγκαλιά της και του έλεγε: “Η μανούλα στενοχωριέται πού χτύπησες το κεφάλι σου”. Το πιτσιρίκι σταμάτησε αμέσως. Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτηκα τίποτε, μου εντυπώθηκε όμως η σκηνή. Οκτώ ώρες αργότερα, βρισκόμουν γονατιστή στόπάτωμα του σπιτιού μου. Ο γοερός μου θρήνος τράνταζε το σώμα μου. Μιλούσα στον γιό μου και έλεγα “Γαβριήλ, η μαμά λυπάται – η μαμά λυπάται τόσο πολύ…”. Δεν μπορείτε νά φανταστείτε τί σημαίνει…

Τώρα, λοιπόν, ξέρετε το μικρό βρώμικο μυστικό πού κρύβεται πίσω από τη λέξη “επιλογή”. Το μωρό δεν είναι το μόνο πού πεθαίνει. Μαζί του πεθαίνουν μεγάλα κομμάτια από τήνψυχή της μητέρας.

Φαίνομαι σήμερα να στέκομαι μόνη μου εδώ ενώπιόν σας. Δεν είμαι μόνη. Αν κοιτάξετε μέτά μάτια της καρδιάς σας, θα δείτε κι ένα ψηλό όμορφο δεκαεννιάχρονο παλικάρι νά στέκεται δίπλα μου. Λέγεται Γαβριήλ και είναι ο νεαρός πού θα είχε γίνει μόνο και μόνο αν η μητέρα του του είχε επιτρέψει να ζήσει. Τα λόγιά μου είναι το μνημόσυνο πού κάνει ημητέρα του, πού θα τον αγαπά για μια αιωνιότητα.

Πηγή: http://paterikakeimena.blogspot.com/2010/09/vera-faith-lord.html